بیش تر چینی شدن | ادغام اقلیت ها در چین تنها به اویغورها و تبتی ها خلاصه نمی شود

تجارت فردا گاهی اوقات پیروزی های سهل آشکارترین هستند. بسیاری از دولت ها قادرند در برابر تروریسم یا تهدیدهای واقعی برای امنیت ملی بی رحمی از خود نشان دهند. ولی زمانی که یک رژیم از تمام قدرت خود برای تحمیل اراده اش بر گروهی که هیچ مقاومتی ندارند استفاده می کند، زمانی است که همه چیز روشن می شود. چنین رقابت نابرابری حالا در تپه های جنگلی استان خود مختار یانبیان (Yanbian) کره، در نزدیکی مرز چین و کره شمالی، در جریان است.

یانبیان میزبان کم تر از یک میلیون نفر اعضای به رسمیت شناخته شده اقلیت قومی کره ای است که بیش تر آن ها از فرزندان مهاجرانی هستند که از جنگ و قحطی شبه جزیره کره در اواخر قرن 19 و اوایل قرن 20 گریخته اند. دانشمندان چینی این منطقه را به عنوان نمونه ای از الگوی همزیستی با اکثریت قومی هانزو (Hanzu) مورد مطالعه قرار داده اند. تحصیلات بخشی از این داستان است. مدارس قومی کره در یانبیان بیش از 60 سال است که به ارائه آموزش دو زبانه مشغول هستند. تا همین اواخر کلاس های ریاضی، علوم و زبان های خارجی به زبان ماندارین (Mandarin) و دروسی که یادگیری آن ها برای دانش آموزان مشکل تر است مثل تاریخ، سیاست و علوم اجتماعی به زبان کره ای تدریس می شد.

به طور سنتی میل به یادگیری در فرهنگ کره بسیار قوی است. به گفته یکی از ساتید، والدین برای این که بچه هایشان به مدرسه روند گاوشان را می فروشند. با تصویب قوانین آموزش محلی در سال 2004 که به کره ای ها اولویت می داد ولی بار جدید یادگیری یک زبان دیگر (گاهی ژاپنی اما بیش تر انگلیسی) بر دوش دانش اموزان افتاد و یانبیان پیش گام آموزش سه زبانه در قرن اخیر شد. در عصر جهانی شدن والدین درک می کنند که یادگیری زبان چیزی بیش از سنت است. به گفته یکی از اساتید یادگیری زبان پلی است به فرهنگ های دیگر. کار فرمایان در شهرهای پر رونق جنوبی مثل شنژن (Shenzhen) و گوانگژو (Guangzhou) بعدها به دنبال دانش آموختگان فارغ التحصیل یانبیان خواهند بود.

مدارس قومی یانبیان برای مدت های طولانی از کمپینی که زبان ماندارین را نسبت به زبان های دیگر تبلیغ می کرد در امان بود؛ کمپینی که یک دهه پیش در نقاط ناآرامی مثل شین جیانگ (Xinjiang) و تبت (Tibet) آغاز شد و پس از آن در سراسر کشور گسترش یافته است. نوامبر گذشته یکی از اعضای برجسته کنگره ملی مردم (National People congress) ترویج زبان ماندارین را خط مشی اساسی برای مدیریت امور قومی، تقویت وحدت ملی و حفاظت از امنیت ملی خواند.

حالا یانبیان شاهد حمله مستقیم به قوانین آموزش و پرورش خود است. در 20 ژانویه یک نهاد قدرتمند به نام کمیسیون امور قانون گذاری کمیته دائمی NPC اعلام کرد قوانین آموزش و پروش در دو مکان بی نام و نشان قانون اساسی چین را نقض کرده اند؛ ماده ای که بر اساس آن دولت استفاده از زبان ماندارین را در سراسر کشور ترویج می دهد. همان طور که اولین بار توسط NPC Observer، یک بلاگ بسیار ارزشمند که توسط چانگهاو وی (Changhao Wei) از دانشکده حقوق دانشگاه ییل (Yale) اداره می شود، گزارش شد، تنها قوانین آموزش و پرورش که با این اعلامیه مطابقت دارد در مغولستان داخلی (Inner Mongolia) و یانبیان هستند.

این حکم از چند جهت تکان دهنده است؛ از یک جهت صریح ترین سند قانونی است که یک قانون را خلاف قانون می داند. از جهت دیگر حکم کنگره ملی مردم (NPC) هیچ اشاره ای به ماده دیگر در قانون اساسی که از زبان های اقلیت قومی حمایت می کند، نکرده است. در واقع این حمایت ها یادگار سیاست هایی است که به زمان تأسیس چین کمونیست در سال 1949 باز می گردد. امروز روند جریان سیاسی با دانشمندان و مقامات برجسته ای است که به نسل دوم سیاست های قومی دعوت می کنند؛ سیاست هایی که حول محور ادغام اقلیت ها در یک تمدن واحد چینی ساخته می شود. این ملی گرایان تعصب تمرکز را با طرح این ادعا که اگر امتیازات قومی تمام نشود، چین در خطر ناآرامی های قومی و فروپاشی به سبک شوروی سابق قرار می گیرد، توجیه می کنند.

در شین جیانگ سیاست های آموزشی با موج سرکوب بزرگ تری گره خورده است که تحت نام ضد تروریسم و مبارزه با اسلام گرایی افراطی بر مردم تحمیل شده است. بیش ترین توجهات خارجی بر ارودگاه های باز آموزی سیاسی شین جیانگ بوده است؛ اردوگاه هایی که شاید یک میلیون مسلمان از اقلیت اویغور، پس از این که به عنوان افراط گرایان بالقوه برای انجام کارهایی مثل نماز خواندن زیاد یا تماس تلفنی با بستگان خارج از کشور نشان دار شده اند، از آن ها عبور کرده اند. در مدارس اقلیت قومی شین جیانگ نیز زندگی دگرگون شده است. قبلاً بسیاری از دروس به زبان اویغوری و قزاقستانی تدریس می شد، اکنون اما این زبان ها از ابزارهای آموزشی به موضوعاتی بی اهمیت تنزل پیدا کرده و تنها چند ساعت در هفته ارائه می شود. در تبت و مناطق تبتی چینگ های (Qinghai)، تغییراتی مشابه در سیستم آموزشی اعتراضات خیابانی را در سال 2010 برانگیخت. در اواخر تابستان 2020 پس از این که مدارس مغولستان داخلی اعلام کردند دروس حساسی چون ادبیات، سیاست و تاریخ باید تا سال 2022 به زبان ماندارین تدریس شوند، هزاران نفر از والدین مدارس را تحریم کردند. در سراسر مغولستان داخلی پلیس ضد شورش اعتراضات را سرکوب کرده و به والدین دستور داده شد فرزندان خود را به مدرسه بفرستند یا در غیر این صورت فاقد صلاحیت دریافت یارانه دولتی و دریافت وام خواهند شد.

هیچ طغیانی به استقبال تغییرات مشابه قوانین یادگیری زبان در یانبیان نیامد که با آغاز سال تحصیلی در سپتامبر گذشته آشکار شد. حالا استاد با دعوت والدین به صبر و بردباری آن ها را تشویق می کند منتظر بمانند تا ببینند دولت چگونه نیاز به تقویت آموزش عمومی را با وظیفه حفظ زبان های قومی به تعادل خواهد رساند.

مردم محلی در یانجی (Yanji) پایتخت منطقه، از جمله والدینی که در هفته اخیر بچه هایشان را برای اسکیت کردن یا سورتمه سواری به رودخانه یخ زده بوئرهاتونگ Buerhatong برده بودند، نظرات متفاوتی در مورد این تغییر داشتند. یک مرد کره ای – چینی با یک پسر بچه مهد کودکی از استفاده بیش تر از زبان ماندارین در مدارس حمایت می کرد. او در دانشگاه تقلای زیادی کرده بود و مجبور شده بود در اوقات فراغت نیز زبان چینی بخواند. وی برخی گروه ها مثل تبتی ها را به اندیشه های جدایی طلبانه محکوم می­کرد: ما کره ای ها چنین احساسی نداریم، ما حس حمایت گری بیش تری نسبت به دولت داریم.

دیگران گیج و سردرگم بودند. مادر دو کودک نوپا نگران بود که فرهنگ کره ای ممکن است با قوانین جدید تضعیف شود. و در حالی که مردم محلی با صندلی هایی که به اسکیت روی یخ متصل هستند سر می خورند، اضافه کرد ولی رفتار دولت باید منطقی داشته باشد. مادر وفادارانه اظهار کرد دولت می تواند تصویر بزرگ تری نسبت به شهروندان داشته باشد. چنین احترامی به قدرت با اعتماد زیاد پاداش داده نمی شود. پلیس لباس شخصی چانگوان را در اطراف یانجی دنبال کرده و سعی می کند مصاحبه ها را استراق سمع کند.

سرنوشت یانبیان، منطقه ای که خود را متهم به اقدامات ضد قانونی یافته است، به واقعیتی تیره برای اقلیت های قومی اشاره دارد. وفاداری کافی نیست. وظیفه آن ها بیش تر چینی شدن است.