ونزوئلا کشوری در آمریکای جنوبی است که سال هاست با فروپاشی اقتصادی و بحران سیاسی روبروست. بعد از سال ها مشکلات اقتصادی، ابر تورم در این کشور به مرحله ای ویرانگر و تکان دهنده رسیده به نحوی که بر اساس آمارها تورم در این کشور در سال ۲۰۱۹ به رقم باور نکردنی ۱۰ میلیون درصد رسیده است. وخامت اوضاع زندگی در کشوری که که روزگاری یک کشور ثروتمند و غنی از منابع نفتی بود با کاهش شدید قیمت نفت در سال ۲۰۱۴ آغاز شده و سقوط ارزش پول ملی نیز این وضعیت را بدتر کرد. ونزوئلا بیشترین ذخایر نفتی کشف شده جهان را دارد اما بولیوار این کشور تقریباً به یک تکه کاغذ بی ارزش تبدیل شده است.
در آگوست ۲۰۱۸، نیکلاس مادورو ، رییس جمهور، واحد پول کشور را از نو ارزش گذاری کرده و ۵ صفر از آن را حذف کرد اما پروفسور استیو هانکه، اقتصاد دان برجسته دانشگاه جان هاپکینز همان زمان در یک توییت این اقدام را یک «فریب» خواند و افزود: «ارزش گذاری مجدد مانند این خواهد بود که زیر تیغ جراحی یکی از مشهورترین جراحان پلاستیک کاراکاس رفت. ظاهر تغییر می کند اما در واقع، هیچ تغییری ایجاد نمی شود». اکنون نزدیک به دو سال از این اقدام سپری شده و تغییر چهره و جراحی پلاستیک واحد پولی ونزوئلا هیچ کمکی به اقتصاد در حال سقوط این کشور نکرده است.
اگر چه همه از اوضاع نابسامان اقتصادی این کشور اطلاع دارند اما شاید درک تورم و میزان و شدت وخامت مردم ونزوئلا برای کسانی که در خارج از این کشور هستند دشوار باشد. در این میان ونزوئلایی ها خود در شبکه های اجتماعی از تاثیری که تورم بر زندگی های آنان گذاشته است واکنش نشان داده اند.
داستانی که با صورتحساب ها روایت می شود
آلوارو مونوز یک استاد مهندسی کامپیوتر در غرب ونزوئلا با ۲۴ سابهr کار در این حوزه است که همین میزان از تجربه باعث شده یکی از بالاترین دستمزدها را در میان جامعه دانشگاهی این کشور دریافت کند. وی دستمزد ماهانه خود را ۳۷,۲۵۵ بولیوار اعلام کرده که بر اساس نرخ تبادلی ارز بانک مرکزی ونزوئلا معادل ۱۰ یورو است. در سوپرمارکت محل زندگی اش، قیمت خرید یک لیتر شیر ۴,۲۰۰ بولیوار یعنی ۱۱ درصد حقوق ماهیانه اوست.
در همین حال قیمت یک کیلوگرم پودر شیر ۱۹,۹۹۵ بولیوار است که بیش از نیمی از حقوق ماهیانه این استاد دانشگاه را به خود اختصاص می دهد. این در حالی است که قیمت یک کیلوگرم پودر شیر بیش از دستمزد متوسط ماهانه یک نفر در ونزوئلاست. روایت آلوارو داستانی آشنا برای مردم کشور است، در حالی که بدنبال کاهش ارزش پول ونزوئلا باعث شده ارزش پس انداز او به کمتر از ۲ درصد ارزش ۱۸ ماه پیش آن برسد. او می گوید که در هنگام ورود او به دانشگاه به عنوان استاد دانشگاه در ژانویه ۱۹۹۵، حقوی ماهیانه وی ۹۵,۵۶۷ بولیوار بوده و با توجه به نرخ تبادلی ارز بانک مرکزی ونزوئلا در آن روزگار که یک دلار معادل حدود ۱۷۰ بولیوار بوده، حقوق وی ۵۶۳٫۵ دلار در ماه بوده است.
امروز اما با نرخ تبادلی ارز در مقابل بولیوار، حقوق ماهیانه او تنها معادل ۱۲٫۴۲ دلار است. آلوارو می گوید ابرتورم باعث شده که مردم این کشور نتوانند حتی شکمشان را نیز سیر کنند. کمترین دستمزد در ونزوئلای امروز ۱۸,۰۰۰ بولیوار در ماه است و این رقم یعنی یک لیتر شیر می تواند یک چهارم حقوق ماهانه یک ونزوئلایی را به خود اختصاص دهد. آلوارو مونوز می گوید:«آن ها به ما یک کیفیت پایین از زندگی را دادند، آن ها مانع از این شدند که ما برخی فرصت های شغلی را داشته باشیم و با این کار نه تنها باعث پیشرفت ونزوئلا نشدند بلکه در همه جهات باعث پسرفت آن شدند: اجتماعی، اقتصادی، صنعتی، آموزشی، دانشگاهی. آن ها ۲۰ سال از زندگی تمام ونزوئلایی ها را به سرقت بردند».
سه دانه موز برابر با ۱۰ درصد حداقل دستمزد ماهانه
یک مهندس آی تی دیگر در توییتر در مورد واقعیت های ابر تورم در کشورش گفته که ۲ لیتر آب پرتقال حدود ۵,۰۰۰ بولیوار قیمت دارد و یک بسته قهوه ارزان نیز نصف این عدد. بدین ترتیب فردی که حداقل دستمزد تعیین شده را دریافت می کند با حقوق خود می تواند ماهی ۷ بسته قهوه و ۴ آب پرتقال بخرد. اینتی آچودو پدر یک کودک ۸ ساله است و در مورد شرایط مردم ونزوئلا در این روزها می گوید که مردم این کشور سریع پول خود را خرج می کنند زیرا می دانند که فردا ارزش پول آن ها کاهش خواهد یافت. لوییس یک کارمند بازنشسته و مجرد است که در کاراکاس زندگی می کند.
یکی از فاکتورهایی که او در توییتر منتشر کرده فهرستی از خریدهای روزمره را نشان می دهد، از دستمال توالت تا صابون، و هزینه کلی آن ها بیش از ۴ برابر دستمزد میانگین ماهانه در کشور است. وی می گوید: «زنده مانده ام چون پسرم برایم پول می فرستد. ابر تورم تمام پس اندازهای زندگی ام را از بین برد». هر دو پسر بزرگ لوییس از کشور رفته اند اما دو فرزند کوچکتر او هنوز در ونزوئلا زندگی می کنند. حقوق بازنشستگی ماهانه او تنها کفاف خرید یک کیلوگرم پنیر را می دهد: «به عنوان یک پدر، به لطف حمایت برادران و خواهرانشان که از کشور رفته اند می توانم نیازهای پایه آن ها را رفع کنم: آموزش، بهداشت و تغذیه. اگر فقط خودم بودم این کار غیرممکن بود».
اقتصاد متکی به نفت ونزوئلا همچنان مسیر سقوط را می پیماید. بحران های سیاسی داخلی و فشارهای کشورهای اروپایی و ایالات متحده برای کناره گیری نیز شرایط را برای نیکلاس مادورو سخت تر کرده است. میلیون ها نفر از کشور فرار کرده و مردم نه غذایی برای خوردن دارند و نه دارویی برای تسکین دردهایشان.
دیدگاه تان را بنویسید