«اصلاح دیگران به بهای فساد خویش؟: پرسش‌هایی درباره حق استفاده از زور در هدایت مردم»
احمد زیدآبادی در مقاله‌ای به بررسی این موضوع می‌پردازد که آیا مدعیان دین و ایمان که خود را مسئول "صلاح مردم" می‌دانند، می‌توانند برای هدایت دیگران به سمت بهشت از زور و اجبار استفاده کنند؟
فرض کنیم عده‌ای از مدعیان دین و ایمان، "صلاح مردم" را درست تشخیص می‌دهند و کلید بهشت هم در دست آنهاست. با این فرض، آیا برای "اصلاح مردم" و "هدایت آنان به سمت بهشت"، حق استفاده از زور و اجبار را دارند؟
هشدار ولایتی به ترکیه: ما مثل شما نیستیم! | هشدار به ترکیه در سایه تحولات سوریه
در پاسخ این پرسش اگر بگویند؛ نه! که کل مشکل حل می‌شود، اما اگر بگویند؛ آری! پس در بارۀ این سخن مولاعلی چه می‌گویند که به سپاهیان خود در کوفه گفت:
إِنِّی لَعَالِمٌ بِمَا یُصْلِحُکُمْ وَ یُقِیمُ أَوَدَکُمْ وَ لَکِنِّی لَا أَرَى إِصْلَاحَکُمْ بِإِفْسَادِ نَفْسِی: من به آنچه شما را اصلاح کند و کژی‌تان را راست گرداند، به خوبی آگاهم، اما هرگز اصلاح شما را به بهای فساد و تباهی خود، جایز نمی‌دانم! (نهج‌البلاغه خطبه ۶۹)
در این سخن مولاعلی به کارگیری زور و اجبار برای "اصلاح دیگران" را مساوی فساد و تباهی خود دانسته است. حالا مدعیان دین و ایمان برای توجیه به کارگیری زور در جهت به "بهشت بردن خلایق" در مقابل این سخن علی چه حرفی دارند؟
دیدگاه تان را بنویسید