آب‌نماها در شهرها، نمادی از رودها و چشمه‌سارها و نهرهای روان در دل دشت‌ها و جنگل‌ها و بیابان‌ها هستند. همچنین آب‌نماها، با ایجاد چشم‌اندازی زیبا و دل‌انگیز همراه با آوای خوش فراز و فرود مایع زندگی (آب) می‌توانند در یک لحظه تمام رفتارهای بد روانی را از دل و جان شهروندان و رهگذران زدوده و به جای آن سرخوشی و شور و هیجان و شادی و آرامش را جایگزین خشم و اندوه و نگرانی و دلواپسی شهروندان و رهگذران نمایند. از این رو، امروزه در بسیاری از شهرهای پیشرفتهٔ کشورهای دنیا، آبنماهای گوناگونی ساخته و راه‌اندازی شده‌است. در دهه‌های گذشته به ویژه از سالیان دهه‌های ۲۰ تا ۶۰ خورشیدی، بیشتر میدان‌ها و پارک‌های شهرهای ایران، دارای آب‌نما شده بودند که از جمله می‌توان به آب‌نماهای فریبندهٔ بسیاری از میدان‌های پایتخت ایران اشاره نمود؛ آب‌نماهای میدان آزادی، ولیعصر، صادقیه، پارک شهر و… همچنین میدان فلکهٔ آب مشهد و فلکهٔ دانشگاه تبریز و میدان نماز شهرری و دیگر نقاط شهرهای کشور، ولی به فرنودی ناپسند ادامه ساخت آب‌نما در شهرهای ایران از میانه‌های دهه ۶۰ خورشیدی دچار ایستایی شده و هم اینک بسیاری از آب‌نماهای دیرینه کلانشهرهای کشور زدوده و نابود شده‌اند که در این‌باره می‌توان به نابودسازی آب‌نمای بزرگ میدان ولیعصر تهران و فلکه دانشگاه تبریز اشاره نمود که در پی راه اندازی ایستگاه ترن شهری (مترو) از میان برداشته و نابود شدند.