گستردگی و تنوع و پیچیدگی مسائل آن‌چنان است که یک وزیر نمی‌تواند همه مراکز و همه مسائل مختلف را حضوری بررسی کند؛ به‌علاوه در حضور و در ظاهر به کُنه مطالب نمی‌توان پی برد.
جایگاه وزیر ستاد است؛ جایی که باید سررشته شاخک‌های حسی و اطلاعاتی‌اش را در دست داشته باشد و بتواند به سلول‌های حرکتی‌اش فرمان حرکت بدهد. بی‌تردید مثل سیستم اعصابِ انسان، نمی‌تواند همه‌چیز را با یک رفلکس ساده به انجام برساند. در اینجا هم وزیر مثل مغز باید یک مجموعه منسجم حرکات را به درجات مختلف تحریک یا منع کند.
این پاترن‌ها و این رفلکس‌ها فقط و فقط با تکرار و آزمون و خطاست که تقویت می‌شوند. اگر استفاده و آزموده شوند؛ مانند بازوی بدن‌ساز تقویت و در صورت عدم استفاده تحلیل می‌روند هر روز بیش از پیش! این قانون سیستم اعصاب و تمام سیستم‌های منسجم است. فقدان وزیر در جایی که باید باشد، مثل خروج سلسله اعصاب مرکزی از جایگاه خود است و استفاده‌نکردن از سیستم‌های صحیح و مدرن مدیریتی، عدم درک پیچیدگی‌های مدیریتی و تضعیف روزافزون آنهاست. این نقیصه بزرگی است.
ابتلای وزیر در یکی از این بازدیدها به کووید١٩ که دور از انتظار هم نیست؛ نه‌تنها باعث صدمه‌ای بزرگ به سیستم سلامت کشور، بلکه باعث یأس و سرافکندگی کادر درمان خواهد بود.
بازدیدهای غیرمنتظره باعث زیر پا گذاشته‌شدن اجتناب‌ناپذیر پروتکل‌های کرونا از سوی پرسنل دستپاچه‌ای است که در شرایطی که همه‌چیز مشکلات ریشه‌ای دارد، باید همه آنها را مرتب نشان دهند.
حضور فیزیکی وزیر در مناطق مختلف به‌همراه دوربین‌های متعددی که آن را پوشش می‌دهند، بدترین ضدتبلیغ برای فاصله‌گذاری اجتماعی است. از یاد نبریم که یک وزیر سوای اختیاراتی که در دست دارد، خود رسانه‌ای است با بردی بیش از هر رسانه دیگر و هرچه می‌کند و هرچه می‌گوید، انعکاس بسیار بزرگی می‌یابد. تصور کنید رسانه‌ها دارند برعکس وزیر را در حال بازدید مجازی از مراکز نشان می‌دهند!
به نظر می‌رسد نه‌تنها جامعه پزشکی بلکه مردم عادی هم دیگر ارزش زیادی برای این‌گونه رفتارها قائل نباشند. آیا در نگاه مسئولان این یک ارزش است؟
مهم نیست که فرد یا مجموعه‌ای را که اختیارات فراوان دارد و تصمیمات سرنوشت‌ساز می‌گیرد، تا چه حد قبول داریم. مهم آن است که درهرحال درخواست کنیم و راه صحیح را به نظر خود نشان دهیم، شاید مؤثر افتاد.
دیدگاه تان را بنویسید