عرب‌های پانترک، تهدید بزرگ امنیتی!

در آخر تیرماه، شایعه انتقال نیروهای تکفیری مزدور ترکیه از سوریه به جمهوری آذربایجان برای نبرد با ارمنستان بر سر قره باغ شنیده شد. شایعه‌ای که تا به حقیقت بدل شدن آن بیش از دوماه به طول انجامید. صبح ششم مهرماه نیروهای نظامی جمهوری آذربایجان به قره باغ حمله کردند و ادعا کردند که در این نبرد پیروز شده‌اند و تلفاتی به نیروهای نظامی ارمنی وارد ساختند. البته این ادعا را سخنگوی ارتش ارمنستان رد کرده است. نکته قابل توجه در این میان، تنها درگیری نیروهای نظامی دو کشور نیست، بلکه حضور شبه نظامیان تکفیری در شمال غرب مرزهای ایران است. 

این گروه از شبه نظامیان تکفیری تحت عناوین گردان‌های سلطان مراد و حمزه وارد قفقاز جنوبی شده‌اند و حرکت آن‌ها در راستای منافع ترکیه برای سرکوب و عقب راندن ارامنه از منطقه قره باغ است. ترکیه دشمن دیرینه ارمنستان است و ابایی از انجام یک نسل کشی دوباره شبیه آن چه که در سال 1915 رخ داده، ندارد. اما این بار نباید به دامان ترکیه اردوغانی لکه ننگی بنشیند. به همین منظور ترکیه نیروهای تکفیری وابسته به خود را وارد قره باغ ساخته است تا ارامنه را به شدت سرکوب کند. شواهد حاکی است ترکیه بیشتر دستمزد را برای حضور این گروه از شبه نظامیان تکفیری در قره باغ اختصاص داده است.

اگرچه نیروهای تکفیری وابسته به ترکیه بنا بر اخبار جبهه نبرد در دست یافتن به اهداف خود ناکام ماند‌ه‌اند و نظامیان ارمنستان آن‌ها را با تمام قوا سرکوب کرد‌ه‌اند، اما یک تهدید امنیتی برای قفقاز جنوبی و ایران به شمار می‌روند. تعالیم تکفیری، آن‌ها را به قتل و غارت شیعیان جمهوری آذربایجان و مرزنشینان ایران سوق خواهد داد (کما اینکه اخباری از آزار و اذیت شیعیان جمهوری آذربایجان توسط تکفیری‌ها در روزهای اخیر به گوش رسیده است) و همچنین این مناقشه را از حالت یک مناقشه سرزمینی به یک جنگ مذهبی بدل خواهد کرد. البته تبدیل این مناقشه سرزمینی به جنگ مذهبی خواسته‌ای است که سردمداران حکومت باکو سال‌ها در پی آن بوده‌اند و مدام از خاک اسلام بودن قره باغ سخن می‌گفتند. حتی پانترک‌ها این سخن را به غلط به مقام معظم رهبری منتسب می‌ساختند در حالی که چنین نبود. اما این جنگ مذهبی به حالت شیعه‌کشی در جمهوری آذربایجان بدل خواهد شد و ترکش‌های آن به مرز ایران هم خواهد رسید. ترکیه اردوغانی با سیاست‌های نوعثمانی و تعالیم اخوانی به دنبال احیای امپراطوری عثمانی و حکومتی بر بنیان‌های پان ترکیسم است و در این راه تمامیت سرزمینی‌ میهن ما را نشانه رفته است. همچنین تکفیری‌ها برای ارمنستان و گرجستان برنامه‌ریزی مسیحی‌کشی دارند و قصد در به راه انداختن جنگ صلیبی دیگری دارند.

این اولین یار نیست که نیروهای تکفیری وابسته به ترکیه در یک مناقشه خارج از سوریه وارد می‎شوند. در جریان جنگ داخلی لیبی نیز آنکارا این نیروها را برای حمایت از دولت فائز السراج در برابر نیروهای ژنرال حفتر به لیبی گسیل داشته بود. اما حضور آن‌ها در لیبی به علت یک جنگ مذهبی و با هدف «کافر کشی» نبوده است. این هدف تکفیری‌ها در قره باغ است که حضور آن‌ها را به بزرگترین تهدید سال‌های اخیر برای شمالغرب ایران بدل ساخته است.

شبیه به همین اتفاق، در دهه 1980 میلادی و در همسایه شرقی ما افغانستان رخ داد. پس از اشغال افغانستان توسط شوروی، نیروهای سیدقطب‌گرا چون عبداله العزام و اسامه بن لادن به همراه بسیاری از شبه نظامیان که عمدتا با دولت‌های اعراب مخالف بودند از کشورهایی چون مصر، اردن و عربستان رهسپار افغانستان شد‌ند تا به جهاد با کفار بپردازند. این نیروها بیشتر از سوی عربستان سعودی و تا حدی از سوی دولت وقت پاکستان یعنی ژنرال ضیاءالحق حمایت می‌شدند. به این دست از شبه نظامیان ضد شوروی، عرب‌های افغان اطلاق می‌شد. با حضور این نیروها در افغانستان، تعالیم تکفیری که منحصرا در عربستان و بعضی مناطق مصر و اردن تبلیغ می‌شد، به تمام عالم اسلام سرایت کرد و پس از خروج شوروی از افغانستان، این نیروها به زادگاه عربی خود بازگشتند و این تعالیم را در آنجا پی گرفتند. جهانی شدن گروهی مثل القاعده نتیجه این اقدام بود. همچنین بعضی از اعراب در افغانستان ماندند و با طالبان همکاری کردند و به تربیت نیروهای تکفیری همت گماشتند. نیروهای که بعدها در قالب گروه‌هایی چون جندالله(ریگی) و چیش العدل به تهدید بزرگ امنیتی برای ایران بدل شده‌اند.

حال عرب‌های پانترک! با راهنمایی نوعثمانی‌ها به مرزهای شمال غرب ایران رسیده‌اند تا به بهانه جهاد با کفار، مرزهای جدیدی برای ترکیه اردوغانی به وجود بیاورند. شرایط امنیتی بسیار بسیار حساسی در مرزهای ایران حکمفرما شده است و نیروهای نظامی ایران بهتر است گوش به زنگ باشند تا در صورت لزوم، بر علیه نیروهای تکفیری وارد عمل شوند و آن‌ها را به شدت سرکوب نمایند. این کار اهمیتی کمتر از دفاع از حرم در سوریه ندارد.

سجاد کمالی/پژوهشگر علوم سیاسی