با ظهور هوش مصنوعی و فناوری‌های نوین، شکاف دیجیتالی بین کشورهای پیشرفته و در حال توسعه عمیق‌تر شده است.
در حالی که کشورهایی مانند آمریکا و بلوک غرب زیرساخت‌های این تحول را کنترل می‌کنند، ایران سال‌هاست که صرفاً صادرکننده مواد خام و انرژی است.
رسول قنبری، پژوهشگر اقتصادی، هشدار می‌دهد:
ایران با انتخابی سرنوشت‌ساز روبه رو است، یا نقش خود را در نظام جدید تقسیم کار جهانی بازتعریف می‌کند یا به سرنوشت کشورهایی مانند افغانستان و کره شمالی دچار خواهد شد.
با توجه به سیاست‌هایی که کشورهای مختلف در پیش گرفته‌اند، بعید نیست که تا ۱۰-۱۵ سال آینده، نفت و گاز ایران هم دیگر خریداری نداشته باشند.
در همین راستا دیگر کشورهای منطقه مانند امارات و عربستان برای آینده‌ای پس از نفت برنامه‌ریزی کرده‌اند، اما ایران چطور؟
برای حضور جدی در نظام تقسیم کار جهانی، باید هدف‌گذاری‌های دسترسی‌پذیر و عقلانی داشته باشیم.
مثلاً هدف شما نمی‌تواند این باشد که در ۱۰ سال آینده به قطب هوش مصنوعی تبدیل شوید، چنین هدفی ناممکن است. اما می‌توانیم بگوییم می‌خواهیم به هاب پلتفرم تجاری در خاورمیانه تبدیل شویم.
دیدگاه تان را بنویسید