این درست است که نباید در گذشته ماند اما این به معنای فراموشی درس‌های آن نیست. امروز سالروز عقد پیمان آخال است ( رکورددار بیشترین میزان جدایی از خاک ایران)که بین ایران قاجار ناصری و امپراتوری روسیه منعقد و باعث‌شد آسیای میانه، خوارزم، خیوه، شرق مازندران و مرو، سمرقند و بخارا (شامل ترکمنستان و بخش‌های بزرگی از تاجیکستان، ازبکستان، قرقیزستان و قزاقستان امروزی با بیش از ۱میلیون و ۲۲۶ هزار کیلومترمربع ) از ایران جدا شود.
محمود محمود در کتاب تاریخ روابط ایران و‌انگلیس به پیمان آخال میان ایران و روسیه هم اشاره می‌کند و می‌گوید:
اشتباه طرف ایرانی «اعتماد بیش از حد» به وعده‌های روسیه بود. در جریان مذاکرات، تیم ایرانی به تصور اینکه روس‌ها در قبال امتیازاتی که از ایران می‌گیرند، دیگر به سمت تصرف بیشتر اراضی ایرانی نخواهند رفت، با شرایط روسیه موافقت کرد. این در حالی بود که روسیه پس از معاهده آخال همچنان به نفوذ خود در مناطق شمالی ایران ادامه داد و معاهده هیچ‌گاه مانع توسعه‌طلبی روس‌ها نشد.
منطقه‌ای که حتی پس از پیمان آخال و خارج از مفاد آن مورد دستبرد روس‌ها قرار گرفت روستای فیروزه بود. منطقه‌ای ییلاقی و تفریحی در ترکمنستان امروز که تا دوران‌پهلوی برای بازگرداندن آن تلاش شد اما سرانجام، ایران از دنبال کردن بازگرداندن مالکیت آن دست کشید.
علیرغم وجود حقایق و اسناد تاریخی هنوز هم هستند افرادی که مدعی‌اند خانات خیوه از سال‌ها پیش از پیمان آخال این سرزمین‌ها را تملک کرده بودند و این مناطق بخشی از خاک ایران نبود(!) اما همان‌ها نیز پاسخ نمی‌دهند چرا روسیه پیمان آخال را با ایران بست و تعهد گرفت دست از مالکیت خود بشوید!
دیدگاه تان را بنویسید