هم میهن نوشت: با ۱۲۰ میلیارد تومان در همین وضعیت فعلی نمی‌توان کارگاه‌های کوچک راه انداخت و جوانانی را مشغول به کار کرد؟ صد‌ها هزار جوان هم سن و سال دروازه‌بان ما، چه‌بسا با استعدادتر ماه‌ها و حتی سال‌ها در صف انتظار وامی می‌ایستند که یک‌هزارم دستمزد بیرانوند ارزش ندارد.
می‌گویند دستمزد فوتبالیست‌ها را با مردم عادی نباید مقایسه کرد، ولی نمی‌گویند چرا؟ از کی چنین شد؟ دویست سال پیش که چنین نبود، فوتبالیست ارزش افزوده‌ای برای جامعه نداشت که چنین قدر ببینند و بر صدر نشینند.
اساساً فوتبالیست و امثالهم از کدام معلم، پزشک، سرباز، رفتگر و... بیشتر برای کشور ارزش‌آفرینی کرده‌اند که جامعۀ در تنگنا قرار گرفته، بخواهد هزینه زندگی سوپرلاکچری‌شان را بدهد؟
این فوتبال که خرج خودش را که نمی‌تواند درآورد، یعنی مردم هزینه زندگی افسانه‌ای کسانی را می‌دهند که نه هیچ افتخار و ارزش افزوده‌ای برای کشور داشته‌اند و نه حتی می‌توانند چرخ اقتصادی فوتبال را بچرخانند.
با همه این‌ها، حتی بیش از آن؛ با اینکه تنها افتخار فوتبالیست‌های ما حضور در جام‌جهانی بوده، آخرین قهرمانی آسیایی ما و صعود به المپیک دو سال قبل از انقلاب باز می‌گردد، باز نمی‌توان پرسید که چرا دستمزد ماهانه یک فرد ایرانی شاغل در فوتبال چرا ۶۶۶ هزار برابر یک ایرانی است که دستمزد پایه گیرد؟ اصلا پرسش بنیادین را مطرح کنیم، فرض بگیریم فردا همه فوتبال ایران تعطیل شود و تمام میلیارد‌ها پول آن برای زیرساخت‌های کشور هزینه شود، حقیقتا چه می‌شود؟
منبع :
عصر ایران
دیدگاه تان را بنویسید