چگونه تاثیر شیمی درمانی در بیماران سرطانی را افزایش دهیم؟

به نقل از یورکالرت و به گفته محققان، اگر یافته‌های تحقیق کنونی با تحقیقات بزرگ‌تر تایید شوند استدلال «ورزش پیش‌آمادگی» را تقویت می‌کنند تا به مراقبت‌های استاندارد برای همه بیمارانی که در شرف شروع درمان سرطان هستند، تبدیل شوند و نه فقط کسانی که به جراحی نیاز دارند. «ورزش پیش‌آمادگی» می‌تواند برای تقویت قدرت، ثبات، تعادل و تحرک در آمادگی برای جراحی یا سایر مداخلات پزشکی استفاده شود.

تعداد فزاینده‌ای از شواهد حاکی از اثربخشی ورزش در بیماران سرطانی است و نتایج تحقیقات حیوانی نیز نشان داده که ورزش ممکن است به کوچک کردن تومورها پس از شیمی درمانی کمک کند.

محققان می‌خواستند دریابند که آیا «ورزش پیش‌آمادگی» ممکن است تاثیر شیمی درمانی قبل از جراحی را که به‌طور رسمی به‌عنوان شیمی درمانی نئوادجوانت شناخته می‌شود در بیماران مبتلا به سرطان مری افزایش دهد یا خیر.

شیمی درمانی نئوادجوانت می‌تواند بقای بیماران مبتلا به این نوع سرطان را با کوچک کردن تومور و کمک به جلوگیری از گسترش آن در جاهای دیگر بهبود بخشد، اثری که به‌عنوان تشخیص زودهنگام این بیماری شناخته می‌شود.

اما محققان می‌گویند: شیمی درمانی قبل از جراحی می‌تواند عوارض زیادی بر بدن داشته باشد، به‌طور موثری آمادگی جسمانی را کاهش دهد و از دست دادن توده و عملکرد ماهیچه‌های اسکلتی (سارکوپنی) را تسریع بخشد و احتمالا گزینه‌های درمانی بعدی و به‌طور بالقوه بقا را محدود کند.

آنان به بیماران مبتلا به سرطان مری یک برنامه ساختاریافته ورزشی متوسط شامل تمرینات هوازی و قدرتی (پیش‌آمادگی) به‌علاوه شیمی‌ درمانی قبل از جراحی یا بهترین روش معمول (توصیه‌های سبک زندگی) به همراه شیمی‌ درمانی قبل از جراحی را پیشنهاد کردند.

برنامه تمرینی به گونه‌ای طراحی شده بود که تا روز قبل از عمل جراحی طول بکشد؛ یک دوره متوسط حدود ۵ ماهه که  شامل ۱۵۰ دقیقه فعالیت هفتگی با شدت متوسط به علاوه دو جلسه تمرین قدرتی بود. هر بیمار قبل از جراحی تحت چهار دوره شیمی درمانی قرار گرفت.

برای ارزیابی تاثیر برنامه تمرینی در طول شیمی درمانی، نمونه خون قبل از شروع درمان، در عرض یک هفته پس از اتمام سپس دوباره یک، سه و ۶ روز پس از جراحی گرفته شد تا سطح التهاب و سایر شاخص‌های کلیدی بیوشیمیایی مصونیت بررسی شود.

هر بیمار همچنین برای ارزیابی تغییرات توده عضلانی اسکلتی و چربی احشایی و اندازه تومور قبل و بعد از شیمی درمانی بررسی شد. در مجموع ۲۱ بیمار به پیش‌آمادگی و ۱۹ بیمار به بهترین تمرین معمولی بدون ورزش ساختاریافته اضافی اختصاص داده شدند.

تجزیه و تحلیل تمام داده‌های بالینی نشان داد که پس از شیمی‌درمانی قبل از جراحی، گروه پیش‌آمادگی نسبت به بیمارانی که به‌طور معمول درمان می‌شوند میزان بیشتری از کوچک شدن تومور یعنی ۱۵/۲۰ (۷۵ درصد) در مقایسه با ۷/۱۹ (۳۷ درصد) داشتند. بر اساس نمونه‌های بافتی و تعداد غدد لنفاوی آسیب‌دیده، تعداد بیشتری از بیماران در گروه پیش‌آمادگی در مراحل اولیه سرطان تشخیص داده شدند؛ ۹(۴۳ درصد) در مقابل سه (۱۶ درصد).

این بیماران همچنین دارای توده عضلانی اسکلتی بیشتر و چربی احشایی کمتر اما بدون کاهش وزن همچنین پاسخ ایمنی قوی‌تر و سطوح پایین‌تر مواد شیمیایی التهابی در خونشان بودند.

تعداد کمی از بیماران در این کارآزمایی بالینی شرکت کردند و به‌طور تصادفی در گروه‌ها اختصاص نیافتند تا اثر عوامل ناشناخته حذف شود بنابراین محققان احتیاط می‌کنند که برای تایید یافته‌ها به تحقیقات بزرگ‌تر بیشتری نیاز است.

اما آنان خاطرنشان می‌کنند: «تشخیص تومور در مراحل اولیه و پاسخ به شیمی‌درمانی به‌طور مسلم مهم‌ترین عوامل پیش‌آگهی در سرطان مری هستند.

این که برنامه‌های ورزشی ساختاریافته ممکن است به بهبود عود سرطان شاید از طریق افزایش تعدیل ایمنی و یا التهابی کمک کند به‌طور بالقوه از نظر بالینی مهم است.

محققان افزودند: نتایج حاصل از این تجزیه و تحلیل که نشان‌دهنده بهبود عود آسیب‌شناختی در تومور اولیه و تشخیص زودهنگام مرحله بالینی، فرضیه‌سازی و اولین موردی است که در یک کارآزمایی بالینی در سرطان مری نشان داده شده است.

آنان نتیجه گرفتند: در حالی که محدودیت در تعداد بیماران و طراحی غیرتصادفی ایجاب می‌کند که احتیاط شود، تاثیر آن برای بیماران به‌طور بالقوه قابل‌توجه است. کار بیشتر برای تایید یا رد این یافته‌ها ضروری است از جمله اینکه آیا بهبود در پاسخ شیمی‌ درمانی ممکن است به مزیت بقا تبدیل شود یا خیر. تا آن زمان، نتایج حاضر بیشتر منطق تجویز ورزش را به‌عنوان مراقبت استاندارد در بیماران تحت درمان سرطان تقویت می‌کند.

یافته‌های این تحقیق به صورت آنلاین در مجله British Journal of Sports Medicine منتشر شد.