«اگر می‌خواهی رای بیاوری خودت را تبلیغ نکن، دیگران را تخریب کن» این مهم‌ترین استراتژی انتخاباتی در ایران است. مجلس، شورای شهر یا ریاست جمهوری هم ندارد. هرکسی که می‌خواهد از طریق رای مردم به کرسی در قدرت تکیه بزند از این روش استفاده می‌کند.
مردم هم از این روش بیشتر استقبال می‌کنند. هرکسی در مناظره‌ها و سخنرانی‌های خود بهتر با غلتک از روی دیگران عبور کند، رای بیشتری می‌آورد.
این شیوه باعث می‌شود که فصل انتخابات تبدیل به فصل افتادن پرده‌ها شود. نامزدها هرچه از خلوت و جلوت یکدیگر می‌دانند، می‌گویند یا به انحای محتلف در فضای مجازی آن را پخش می‌کنند. در زمان انتخابات، همه چیز حلال می‌شود.
از این نطق‌ها و کلیپ‌ها نباید به سادگی گذشت و تنها آنها را به حساب انتخابات گذاشت. باید بعد از پایان یک هفته تبلیغات، نهادهای مربوط وارد صحنه شوند و از آنهایی که این حرفها را می‌زنند و کسانی که این حرفها در موردشان زده شده است، توضیح بخواهند.
مثلا در یکی از شهرها نامزدی به چک‌های توزیع شده توسط مخالفانش اشاره می‌کند و می‌گوید: «مانند برخی با موتور گازی نیامده که امروز سوار لکسوس شود»
دیگری می‌گوید:« کدام جوان بیکار و کدام جوان مشکل دار پایش به دفتر رییس بانک مرکزی مملکتی که دوست و فامیل شما بود باز شد؟ کدام گره را از مشکلات جوانان این شهر باز کردید؟ چند صد مدرک تحصیلی از جوانان تحویل گرفتید که شغل ایجاد کنید در ازای اینکه از شما حمایت کنند و بچه های مردم را سر کار گذاشتید؟ اجازه ندهید تعاملات نامطلوب شما را برملا کنم...»
نامزدهای انتخابات مجلس به گونه‌ای حرف می‌زنند که آدم فکر می‌کنند همه اینهایی که برای ورود به پارلمان در برابر هم صف‌آرایی کرده‌اند با اتهام‌های بزرگ و کوچک اقتصادی روبرو هستند.
به قول قدیمی‌ها « تا نباشد چیزکی، مردم نگویند چیزها»! یک هفته زمان تبلیغات انتخابات به مثابه هم‌زنی عمل می‌کند که عملکرد چهره‌های عاشق خدمت در ایران را زیر و رو می‌کند.
انتظار این است که هم مردم و هم نهادهایی که وظیفه رسیدگی به عملکرد مسؤولان و کسانی که خود را در معرض رای مردم قرار می‌دهند، به این موارد رسیدگی کنند و از کنار آن عبور نکنند.
اگر اشکالی وجود دارد به آن رسیدگی شود و اگر فقط اتهامی زده شده و هیچ فسادی ثابت نشد با فرد اتهام زننده برخورد کنند. چون این فرد برای رسیدن به قدرت حاضر شده که آبروی افراد بازی کند.
نه تنها در مجلس بلکه در انتخابات ریاست جمهوری در ادوار مختلف هم حرف‌هایی زده شد که هنوز پاسخی برای آنها پیدا نشده است و برای مردم تبدیل به یک علامت سوال بزرگ شده است.
رسیدگی نکردن به اتهام‌های مطرح شده در ایام انتخابات از سوی نامزدهای مختلف، به ایجاد بی‌اعتمادی مردم به حکومت کمک می‌کند. نامزدهای انتخابات باید بدانند وقتی وارد این عرصه می‌شوند باید زندگی پاک داشته باشد. نمیشود با دست‌های آلوده وارد خانه ملت شد.
کسانی که نامزد انتخابات در ریاست جمهوری، مجلس و یا شورای شهر می‌شوند باید از اینکه نهادهای ذی‌ربط به جان حساب و کتاب زندگی آنها بیفتند، بترسند. آنها باید بدانند که تنها راه رسیدن به مجلس، هزینه‌های گزاف نیست بلکه باید سالم زندگی کرد تا به کرسی قدرت تکیه زد.
دیدگاه تان را بنویسید