۵۵آنلاین :
پاسیو فیلمی به کارگردانی مریم بحرالعلومی، نویسندگی حامد قاسمی و مریم بحرالعلومی و تهیه کنندگی سید امیر سید زاده است که در مهر ماه ۱۳۹۷ در گروه هنر و تجربه اکران شد.
این اولین فیلم بلند مریم بحرالعلومی در مقام کارگردان است که پیش از این سابقه‌ی دستیاری کارگردان در فیلم‌های "پا تو کفش من نکن" و "حورا" را دارد. بحرالعلومی در سی و ششمین جشنواره جهانی فیلم فجر برای این فیلم برنده‌ی تندیس بهترین کارگردان بخش جلوه گاه شرق شد.
از گروه بازیگران این فیلم می‌توان به نام‌های بهناز جعفری، محدثه حیرت، کریم امینی، پوریا پورسرخ، شقایق فراهانی، یاسمن ترابی، حسین ملکی و بابک انصاری اشاره کرد.
در خلاصه‌ی داستان این فیلم آمده است: "گاهی شهر با تمام بزرگی و شلوغی اش برای بعضی آدم‌ها هم قواره‌ی یک پاسیو، کوچک می‌شود!"
«در زندگی هر فرد "تنهایی" می‌تواند علت بسیاری از تصمیمات اشتباه او باشد، اما "عشق" قوی‌تر از هر احساس دیگری، موجب نجات انسان‌ها در عمق مشکلات و اشتباهات آن‌ها است»
روایت پاسیو با مینا (محدثه حیرت) آغاز می‌شود. دختری که کنار خیابان برای یک شرکت حمل و نقل اینترنتی ثبت نام انجام می‌دهد و وقتی کارش به پایان می‌رسد خود را به خانه‌ای می‌رساند که در آن مراسم چهلم پدرش، مرتضی، بر پا است.
رضا (کریم امینی) از اقوام مادری مینا و خواستگار او است. آن‌ها با هم دوران عاشقانه‌ای را گذرانده اند، اما رضا ناگهان برای دو سال غیبش می‌زند و حالا که شش ماهی می‌شود که برگشته است از طرف مینا با در‌های بسته مواجه می‌شود.
مینا در این فاصله با پسر دیگری (بابک انصاری) قرار ازدواج گذاشته است. او می‌خواهد با فروش خانه بدهی‌های پدرش را پرداخت و با پسر مورد علاقه اش ازدواج کند.
پاسیو با تصویر مینا شروع می‌شود و با تصویر و تصمیم مینا نیز به پایان می‌رسد.، اما ظاهرا قهرمان فیلم شخصیت دیگری است. شخصیتی که نام فیلم هم از محل زندگی او برداشته شده است؛ و این جا است که به یاد می‌آوریم فیلم در واقع با رضا و اتاق کوچک او که یک پاسیو است و در تیتراژ شروع شده است. رضا کسی است که مینا را دوست دارد و به خاطر فراهم کردن پول برای زندگی مشترک با او به زندان افتاده است و بعد از دو سال که آزاد شده است، مبلغی پول به پدر مینا قرض داده است.
او روی مینا غیرت دارد و چند ماهی است که مینا را تعقیب می‌کند و از او می‌خواهد که کارش را رها کند و به زندگی با او بپردازد. رضا برای این که مینا را مجاب کند تا با هم صحبت کنند، زن پدر مرحوم مینا (بهناز جعفری) را به خاطر این که پشت سفته‌های همسرش را امضا کرده است، به زندان می‌اندازد، باعث به هم خوردن قرار ازدواج مینا می‌شود، خانه‌ی پدر مینا را می‌خرد و مینا و زن پدرش مستاجر‌های او می‌شوند.
خب همان طور که برشمردیم اکثر ویژگی‌ها و کار‌های رضا از او یک ضد قهرمان می‌سازد، اما در نهایت مینا با دیدن رضا از روی تراس که کسی را برای تعمیر آیفون به خانه آورده است دوباره به او دل می‌بازد!
دیدن نام کارگردان و همینطور شروع حرکت فیلم با یک زن (مینا) و ادامه‌ی آن با افزوده شدن دو زن دیگر به داستان (حمیرا و زن مرتضی) تماشاگر را به این اشتباه می‌اندازد که با فیلمی زنانه طرف است.
اما آن چه در واقع در حال روایت است روایتی مردانه از دنیای چند زن است تمام زندگی شان با بود و نبود و مرگ و زندگی مردان تعریف می‌شود و این تعریف نه از سر اجبار که گویی از سر طبیعت آن‌ها است!
سال‌ها و در طی سالیان بار‌ها درباره‌ی سینمای مسعود کیمیایی گفته شده است که سینمای او روایت‌هایی مردانه هستند با قهرمانان مرد و دنیای مردانه. دنیایی که متشکل از غیرت و ناموس پرستی و... است.
اما انصافا کدام یک از قهرمانان مرد غیرتی سینمای کیمیایی حاضر شده اند بلایی که رضا در پاسیو بر سر معشوقش می‌آورد را بر سر معشوقشان بیاورند؟! و مهم‌تر آن که کدام یک از زن‌های فیلم‌های کیمیایی این قدر بی دست و پا و ناتوان تصویر می‌شوند که مدت‌ها منتظر مردی باشند تا مردانگی کند و آیفون خانه‌ی آن‌ها را درست کند.
پاسیو ایده‌ای یک خطی و کم جان دارد که نهایتا می‌تواند برای یک فیلم کوتاه مناسب باشد و حتی برای آن هم ایده‌ای معمولی است و این ایده‌ی کوچک با اضافه شدن چند شخصیت بلاتکلیف‌تر از شخصیت‌های اصلی، تبدیل به فیلمی بلند شده است.
قصه‌ی حمیرا و امیر و قصه‌ی همسر مرتضی و حامله شدنش فقط تصاویری هستند که تایم این فیلم کوتاه را به یک فیلم بلند رسانده اند و گر نه این داستان‌های کوچک و البته باز هم روایات مرد محورشان هیچ دخلی به قصه‌ی اصلی فیلم ندارند.
هیچ کدام از شخصیت‌ها به درستی تعریف نمی‌شوند و بنابر این کنشی نیز به درستی شکل نمی‌گیرد. نه علت به زندان رفتن رضا مشخص می‌شود، نه کنار کشیدن علی. نه ارتباط حمیرا و امیر و ربطش به داستان فیلم معلوم می‌شود و نه لزوم حامله شدن شخصیت همسر مرتضی بر تماشاگر روشن می‌شود؛ و در آخرپاسیو فیلمی است که کمترین تجربه گرایی در فرم کارگردانی یا در فیلمنامه و یا در هر عرصه‌ی دیگری را دارد و احتمالا فقط به دلیل کم مخاطب بودن و ژست متفاوت بودن آن در گروه هنر و تجربه اکران شده است.
فیلم به جز ضعف روایت از ضعف بازیگری نیز رنج می‌برد که مسئولیت آن تماما متوجه کارگردان است چرا که کارنامه‌ی موفق بازیگری بهناز جعفری که بر کسی پوشیده نیست، محدثه حیرت نیز پیش از این در فیلم او (خانه) خوش درخشیده است و از بازیگران دیگر فیلم هم که انتظار خاصی نمی‌رود.
منبع : فرارو 
دیدگاه تان را بنویسید