سید جلال حسینی رکورددار خیلی از ترین‌های ایران است؛ مدافعی که در اواخر ۳۸ سالگی کاپیتان و مدافع ثابت قهرمان ایران و فینالیست آسیا است و کارنامه پرباری از خود در تیم ملی به جای گذاشته است؛ مدافعی که مانند راموس، پنالتی‌زدن را از بر است و در آستانه ورود به چهل سالگی، مهاجمان حریف را در بازی‌های رودررو عاصی می‌کند.
گواهی بر آمادگی بالای او در تمرینات و بازی‌ها، دیدار پرسپولیس و صنعت نفت آبادان و سایپا بود که او به مهاجمان جوان و پرانرژی نفت مجال تکان خوردن نداد و هر بار بالاتر از آن‌ها، ضربات سر را زد. اگر چه این فقط عملکرد فنی او در زمین مسابقه است. نقش و تاثیر جلال حسینی را باید در عملکرد و وضعیت تیمی پرسپولیس هم مرور کرد.
او را نمادی برای یک عمر ورزش حرفه‌ای در فوتبال ایران می‌دانند. مدافعی که همچنان بازیکنان جوان‌تر از خود را در ترکیب پرسپولیس به چالش می‌کشد. حضور او در تمرینات این تیم و نشان دادن آمادگی بالای خود در امور فنی، همان محرکی است که تیم یحیی را به جلو سوق می‌دهد؛ محرکی که باعث شده بازیکنان جوان‌تر از او تلاش بیشتری از خود نشان دهند و پشت سر یک بازیکن ۳۹ ساله نمانند. سیدجلال استاد این کار و بالا بردن استانداردهای عملکرد تیم است. او هیچ‌گاه نمی‌خواهد ببازد.
خیلی‌ها که فوتبال را در اوایل ۳۳ تا ۳۴ سالگی کنار گذاشتند، مدعی هستند که می‌توانستند چندین سال دیگر فوتبال‌شان را ادامه دهند اما هیچ یک نتوانستند مانند جلال حسینی در تیمی مانند پرسپولیس که شاهد رقابت شدید بازیکنان برای حضور در ترکیب اصلی است، بازی کنند.
به همین دلیل است که سیدجلال در ۳۸ سالگی قابل مقایسه با کمتر بازیکنی در تاریخ فوتبال ایران است؛ کمتر بازیکنی بوده که در سن و سال او در بهترین تیم ایران در ترکیب ثابت حضور داشته باشد. اگر او بهترین مدافع ایران نباشد، قطعا جزو چندین مدافع برتر ایران از نظر فنی است. درباره سیدجلال حسینی همین را باید گفت که اگر جوان‌تر بود، قطعا در بین بازیکنان مدنظر سرمربی تیم ملی هم جای می‌گرفت.
با این وجود، هر از چندگاهی منتقدانی هم پیدا می‌شود که به جای تشویق سیدجلال برای استمرار این روند و نشان دادن اینکه سن یک عدد است، او را به بازنشستگی و خداحافظی با زمین چمن سوق می‌دهند؛ اتفاقی که در اروپا به شکل دیگری رخ می‌دهد.
اگر برای زلاتان ایبراهیموویچ در ۳۹ سالگی دست می‌زنند و او را بنجامین باتن می‌نامند، کریستیانو رونالدو، مهاجم یوونتوس را در ۳۵ سالگی تعریف و تمجید می‌کنند، پپه رینا را در ۳۹ سالگی، دروازه‌بان آماده لاتزیو و سیمونه اینزاگی می‌دانند، در ایران حرفی از حضور مداوم و دنباله‌دار سیدجلال حسینی در بالاترین سطح نیست.
اگر سیدجلال حسینی را با متر و معیارهای فوتبال ایران بسنجید، قطعا او جزو اساطیر لیگ برتر ایران و تیم ملی است که همچنان در بالاترین سطح بازی می‌کند و رهبر پرسپولیس در موفقیت‌های سالیان گذشته این تیم است.
قهرمانی پرسپولیس با او در لیگ قهرمانان آسیا می‌تواند رکوردهای دیگری را هم در آسیا جا به جا کند و او تبدیل به مسن‌ترین بازیکن و کاپیتان فاتح لیگ قهرمانان آسیا شود که قطعا این اتفاق برای فوتبال ایران از اهمیت بالایی برخوردار است.
دیدگاه تان را بنویسید