روزنامه کیهان در واکنش به اولین دور از مذاکره ایران و آمریکا در عمان نوشت:
بررسی روندهای منتهی به مذاکرات روز گذشته در عمان، افق روشنی را برای توافق با ترامپ متصور نمی‌کند، علی‌رغم تعهد و اولویت ایران به مسیر دیپلماسی، فقدان طراحی و اتخاذ سناریوهای جایگزین و طرح‌های راهبردی در حوزه اقتصاد و معیشت یکی از نگرانی‌های جدی افکار عمومی در داخل کشور است. معطل کردن موضوعات به مذاکره ادامه همان مسیر و سم مهلکی است که در دوران برجام، کشور را با خسارت مواجه کرد و منجر به امتیازدهی مذاکره‌کنندگان وقت شد
مذاکرات دیروز در شرایطی آغاز گردید که آمریکایی‌ها در حالی که به خواست تیم مذاکره‌کننده ایرانی در شکل مذاکرات، زمان مذاکرات و موضوع مذاکرات تن دادند، در عین حال و در ادامه سیاست همیشگی ترامپ در فشار و حمله حداکثری با هدف امتیازگیری بیشتر، تحریم‌های جدیدی را علیه ایران وضع کردند. علی‌رغم تمام چشم‌پوشی‌های خوش‌بینانه در داخل کشور، روند منتهی به مذاکرات نشانگر این است که طرف آمریکایی قصدی بر اصلاح رفتار خود و عقب‌نشینی از خواسته‌های غیرمنطقی خود نداشته و تمام تحرکات وی بر همان مدار همیشگی رفتار ترامپی در سیاست خارجی آمریکا است.
برخلاف اعتماد به وزیر محترم امور خارجه و نمایندگی هوشمندانه تیم مذاکره‌کننده هسته‌ای، این تداوم روند ضد دیپلماسی آمریکای ترامپ است که امیدها به تفاهم و توافق را از میان می‌برد.
حتی تحلیلگران آمریکایی نیز نسبت به موفقیت و حیات مذاکره با ترامپ تردید دارند
شرایط و بستر کنونی مذاکرات و همچنین رویکرد آمریکایی حتی نسبت به زمان برجام نیز بدتر است و صاحب‌نظران مشهور آمریکایی و رسانه‌ها و مجلات تخصصی سیاست خارجی در آمریکا نیز دستیابی به یک توافق با ترامپ را بعید دانسته و سهم آمریکا در عدم موفقیت و حیات هر توافق احتمالی را بیشتر از ایران می‌دانند.
در شرایطی که تجربه سال‌های گذشته نشان داده آمریکایی‌ها به‌خصوص آمریکای ترامپ اهل پایبندی به تعهدات بین‌المللی نیست و هرگاه منافع خود را در خطر ببیند، حتی از امضای رسمی‌شان نیز عبور می‌کنند، همچنان برخی در داخل چشم‌انتظار نتیجه‌ای نامعلوم از مذاکراتی هستند که بارها آزموده شده و نتیجه‌اش، تشدید فشارهای معیشتی بر مردم و سوءاستفاده دشمن از بسترهای دیپلماتیک برای وقت‌کشی بوده است.
سؤال روشن و صریح اینجاست: اگر طرف مقابل در مذاکرات نه اراده‌ای برای رفع تحریم‌ها دارد و نه صداقتی در پایبندی به توافقات گذشته، چرا باید معیشت مردم را به طناب پوسیده مذاکره گره زد؟ آیا عقلانیت و تدبیر حکم نمی‌کند که به جای نگاه به بیرون، توانمندی‌های داخلی را فعال کنیم و از ظرفیت‌های موجود برای بهبود وضعیت اقتصادی بهره ببریم؟
واقعیت آن است که آمریکا در طول سال‌های گذشته نشان داده است که هدفش از مذاکره، رسیدن به توافق برد-برد نیست؛ بلکه به دنبال گرفتن امتیاز بدون پرداخت هزینه است. از این‌رو، تعلل در تصمیم‌گیری اقتصادی و معطل نگاه داشتن برنامه‌های اصلاحی به امید باز شدن قفل مذاکرات، بازی در زمین دشمن است و نتیجه‌ای جز افزایش فشار بر سفره مردم نخواهد داشت
دیدگاه تان را بنویسید