روزبه علمداری
- ظریف مجبور به کناره گیری از دولت شد. چند هفته قبل رئیس قوه قضائیه با اشاره به قانون مشاغل حساس گفته بود، «در خصوص دوتابعیتی‌ها منتظر جواب استعلام هستیم که چه کسانی بدون استعلام یا با استعلام در چه سمت‌هایی مشغول هستند؛ اگر جواب بدهند یک تصمیم دسته‌جمعی برای این افراد خواهیم گرفت». اما ظاهرا در نهایت یک تصمیم فردی گرفته شده و ایشان دیروز در ملاقات با ظریف توصیه کرده که برای پیشگیری از فشار بیشتر بر دولت، به دانشگاه بازگردد. یعنی اینجا مسأله، مسأاله ی «قانون» نیست. بلکه صرفا سیاسی است.
- وقتی صورت مسأله اینگونه است باید از رئیس جمهور پرسید، حدّ یقف این مسیر کجاست؟ یعنی اگر چند روز دیگر میدری، ظفرقندی و فرزانه صادق هم با فضاسازی سیاسی تبدیل به اهرم فشار علیه دولت شوند و مورد استیضاح قرار گیرند، اقدام ایشان چه خواهد بود و با کدام پشتوانه اجتماعی می خواهد به کار خود ادامه دهد؟ اصلا چه اتفاقی افتاده که رئیس قوه قضائیه چند هفته پس از آن سخنان که مورد هجمه اقلیت تندرو قرار گرفت و چندروز بعد از اینکه ظریف به تلویزیون دعوت می شود، یکباره چنین توصیه می کند؟ آیا کشور گروگان یک اقلیت پر سروصداست؟ کشور تا چه زمانی باید خسارت سیاست های غلط اینان را بدهد و به آنها باج دهد؟ مگر اینها همان جماعتی نیستند که حتی به اعضای دفتر رهبری هم حمله می کنند؟ آیا دیگران هم اگر در کشور سروصدا راه بیندازند می توانند کار خود را پیش ببرند؟ اصلا امکان سروصدا راه انداختن دارند؟!
- نکته بعدی در مورد اصل وفاق است. وفاق به چه معناست؟ آیا وفاق یعنی به دست آوردن دل سایه نشینان؟ اگر این است، با کدام استراتژی؟ برای رسیدن به کدام هدف؟ آیا «دعوا نکنیم» توصیه ای اخلاقی است که گوینده اش همیشه فقط به یک طرف(طرف صاحب قدرت) غش می کند یا رویکردی همه جانبه برای هدفی مشخص است؟ اگر هم وفاق-به تعبیر مراد ثقفی در مصاحبه اخیرش- یعنی نزدیک کردن بخش های مختلف جامعه به هم، باید پرسید جامعه در کجای این ماجراست؟ اگر فشار سیاسی سایه نشینان از مطالبات ۵۰ درصدی که با هزار اعتراض و گلایه پای صندوق آمدند، بیشتر است؛ مردم به چه امیدی پشت دولت و تصمیمات آن بایستند؟!
- اینها سوالاتی سخت از رئیس جمهور است که باید به آنها پاسخ دهد. به شخصه در کمال حسن نیت آرزومندم پاسخ هایی اقناع کننده بگیرم، ولی در مورد کنار گذاشته شدن ظریف یک واقعیت بزرگ را نباید فراموش کرد: ظریف نفر اول کمپین انتخاباتی پزشکیان، شناسنامه سیاسی دولت، زبان گویای دولت و سیاست خارجی عقلانی در جمهوری اسلامی و مستظهر به حمایت تمام نیروهای اصولگرا و اصلاح طلب معتدل و میانه رو در کشور بود. از دست دادن او از جنبه سیاسی پیام بدی به جامعه دارد و پزشکیان باید این را بداند.
دیدگاه تان را بنویسید