پرویز کلانتری، هنرمند پرآوازه‌ای بود که هنرهای مختلف را به هم پیوند زد؛ از نقاشی و تصویرگری گرفته تا نویسندگی و روزنامه‌نگاری. او در ۱ فروردین ۱۳۱۰ در زنجان به دنیا آمد و از همان کودکی دل‌بسته نقاشی بود. مسیر علاقه‌اش را در دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران ادامه داد و با آثاری ماندگار جایگاه ویژه‌ای در هنر معاصر ایران پیدا کرد.
شاید بسیاری از ما بدون آنکه نامش را بدانیم، با آثار او بزرگ شده باشیم. تصویرگری‌های او در کتاب‌های درسی نظام قدیم آموزش و پرورش، از قصه‌هایی مثل «روباه و خروس»، «چوپان دروغگو» و «حسنک کجایی؟» به یادماندنی‌ترین خاطرات تصویری دوران مدرسه را رقم زدند.
اما شهرت کلانتری فراتر از تصویرگری کتاب‌های درسی بود. او با تابلوهای کاهگلی‌اش تحولی در نقاشی نوگرای ایران ایجاد کرد. این تابلوها با الهام از بافت سنتی دیوارهای گلی روستاهای ایران، فضایی صمیمی و نوستالژیک را با فرم‌های ساده و رنگ‌های گرم به تصویر می‌کشیدند. این سبک خاص تأثیر زیادی بر هنرمندان نسل بعد گذاشت و امضای هنری او شد.
در کنار نقاشی، کلانتری به نویسندگی نیز پرداخت. کتاب‌هایی مثل «نیچه نه، فقط بگو مشد اسماعیل» و «سر این خط را بگیر و بیا» از آثار شاخص او هستند که روایتی شیرین از تجربه‌ها و نگاه او به زندگی ارائه می‌دهند.
پرویز کلانتری سرانجام در ۳۱ اردیبهشت ۱۳۹۵ از دنیا رفت؛ اما میراث هنری او همچنان زنده و الهام‌بخش است. هنرمندی که نه‌تنها دیوارهای خیال کودکی‌مان را رنگ زد، بلکه افق هنر نوگرای ایران را نیز گسترش داد.
دیدگاه تان را بنویسید