آیا ما مادی‌گرا شدیم؟

شاید شما هم شنیده باشید که ملاک دخترا شده فقط پول. یا پسرها به خانم‌ها نگاه جنسیتی پیدا کردن. یا این که بشریت آرمان‌های والا مثل هنر و عشق و صلح رو کنار گذاشته و فقط به رولکس و رولزرویس فکر می‌کنه. اما آیا این برداشت از انسان امروزی درسته؟

دوباتن می‌گه آدم‌ها، چه امروز و چه در گذشته، به دنبال یک چیز بودن. عشق و احترام.

زمانی این نیاز با نزدیک شدن به دربار به دست میومد، حالا هم ممکنه توی رولکس و رولزرویس پیدا شه. در واقع چیزی که مردم خواهانش هستن، حتی الان، در واقعیت پول نیست، بلکه پول رو ابزاری دونستن برای خرید عشق و احترام.

دوباتن می‌گه، جمله‌ای وجود داره که خیلی قشنگ اما خیلی خطرناکه:

هر کسی می‌تونه به هر چیزی که می‌خواد برسه.

آره قشنگه، اما خیلی خطرناک. چون اولا، به احتمال زیاد بیشتر ماها به چیزی که می‌خوایم نمی‌رسیم، و این جمله داره به ما می‌گه که ما به خواسته‌مون نرسیدیم، چون به اندازه کافی تلاش نکردیم

. چون تنبل بودیم. چون بازنده‌ایم. و از همه مهم‌تر، پس ما لایق عشق و احترام نیستیم.

در باور دوباتن، مردم از کتاب‌های چطور میلیاردر شویم خوششون میاد، نه چون فکر می‌کنن واقعا می‌تونن با این کتاب‌ها میلیاردر بشن.

خودشون هم می‌دونن که خیلی بعیده بتونن رولزرویس بخرن. اما این کتاب‌ها براشون جذابه چون داره بهشون می‌گه: تو می‌تونی، تو لیاقتش رو داری، و بالاخره به رویاهات می‌رسی... حرف‌هایی که خیلی‌ها، خیلی وقته از هیچ کس، حتی از عزیزترین‌هاشون نشنیدن.

دوباتن می‌گه اما پیامی بهتر از این هم هست. بجای این که بگیم تو می‌تونی بهترین باشی، شاید بشه بگیم:

تو خوبی، حتی اگر شکست بخوری.

تو دوست داشتنی هستی حتی اگر معمولی باشی‌.

پیش تو حس خوبی دارم حتی اگر خودت الان احساس خوبی نداری.

تو همین طور که هستی، به اندازه کافی خوبی.

ما باید یه بار دیگه به یاد بیاریم که

لذتبخش‌ترین تجربه زندگی، غذا خوردن در گرون‌ترین رستوران جهان نیست. بلکه خوردن یک غذای معمولی، توی یک خونه معمولی، کنار دوستان معمولی‌ای هست که ما رو همون‌طور که هستیم دوست دارن.

آره دوست‌های معمولی و نه حتی یک عشق افسانه‌ای و بی‌نقص. کسی که در تاریک‌ترین لحظه‌ها کنارت باشه، دستت رو بگیره، با این که نمی‌دونه توی سرت چی می‌گذره، اما بهت بگه، تو سعی‌ت رو کردی، و اگر هم به چیزی که خواستی نرسیدی، اشکالی نداره، من همین که هستی رو دوست دارم.

بجای رویافروشی درس موفقیت، شاید ما به آدم‌های بیشتری از جنس آلن دوباتن نیاز داریم که بهمون بگن:

تو، همین توی معمولی، توی این ماشین و خونه معمولی، با وجود تمام رنج‌ها و شکست‌ها، شایسته عشق و احترامی.