تهاجم تاریخی ملخ‌های کوه راکی به جنوب غربی مینه‌سوتا

در یک بعدازظهر گرم تابستانی در تاریخ ۱۲ ژوئن ۱۸۷۳، کشاورزان جنوب غربی مینه‌سوتا شاهد ابرهای طوفانی بودند که به سرعت به سوی آن‌ها نزدیک می‌شد. اما به زودی مشخص شد که این ابرها چیزی نیستند جز دسته‌های بزرگ ملخ‌های کوه راکی، که به سرعت آسمان را تیره کرده و خسارات عظیمی به مزارع منطقه وارد کردند.

در تاریخ ۱۲ ژوئن ۱۸۷۳، کشاورزان جنوب غربی ایالت مینه‌سوتا با صحنه‌ای غیرمنتظره و هولناک روبرو شدند. در آن بعدازظهر گرم تابستانی، ابرهای طوفانی به سرعت به سوی آن‌ها نزدیک شدند، اما به زودی متوجه شدند که این ابرها در واقع دسته‌های بزرگ ملخ‌های معروف به "ملخ‌های کوه راکی" هستند. این ملخ‌ها با تعداد بسیار زیادی به سمت مزارع هجوم آوردند و باعث ایجاد خسارات بی‌سابقه‌ای شدند.

بر اساس گزارش‌ها، تعداد این ملخ‌ها به حدی بود که آسمان را تیره کرده و جلوی تابش خورشید را گرفتند. تخمین زده می‌شود که حدود ۱۲ تریلیون ملخ با وزن تقریبی ۲۷ میلیون تن به این منطقه حمله کردند. در عرض چند ساعت، زمین‌های پر از گندم و علف تا زانو پر از ملخ شدند. این ملخ‌ها هر گیاهی را که در مسیرشان بود، خوردند و به سرعت پوشش گیاهی منطقه را از بین بردند.

کشاورزان تلاش کردند تا دام‌های خود را از دست این ملخ‌های گرسنه نجات دهند، اما حتی خود آن‌ها نیز مورد حمله قرار گرفتند. ملخ‌ها پشم گوسفندان، پوست درختان، کاغذ، چرم و حتی دسته‌های چوبی ابزارها را می‌خوردند. این حملات به حدی گسترده و مخرب بود که تمام فعالیت‌های روزانه مردم را تحت تاثیر قرار داد، از جمله حرکت لوکوموتیوها که به دلیل لغزندگی ریل‌ها و عدم توانایی لوکوموتیورانان در دیدن مسیر، مختل شد.

در مواجهه با این بحران، مردم و دولتمردان تلاش‌های زیادی برای مقابله با ملخ‌ها انجام دادند. از استفاده از تورهای غول‌پیکر برای جمع‌آوری ملخ‌ها و سوزاندن آن‌ها، تا شخم زدن و آتش زدن مزارع، پرورش مرغ و جوجه برای شکار ملخ‌ها و حتی حفر خندق‌ها و پر کردن آن‌ها با زغال. اما هیچ‌کدام از این روش‌ها موثر واقع نشد و مردم به زانو درآمدند.

در سال ۱۸۷۶، جان اس. پیلزبری به عنوان فرماندار انتخاب شد و برخلاف سایر همکارانش، تمرکزش را بر مبارزه با ملخ‌ها قرار داد. او تمام افراد توانمند را ملزم به معدوم‌سازی ملخ‌ها و تخم‌های آن‌ها کرد. خوشبختانه، طوفان برفی نیز به کمک مردم آمد و تعدادی از تخم‌های ملخ‌ها را از بین برد. در نهایت، در ماه اوت، ملخ‌ها منطقه را ترک کردند.

تهاجم ملخ‌ها به مزارع تا سال ۱۸۷۷ ادامه داشت و خسارات زیادی به مزارع گندم و جو وارد کرد. تحلیل‌های بعدی نشان داد که این فاجعه ناشی از شکار بی‌رویه بوفالوها توسط مهاجران اروپایی بود که نقش مهمی در اکوسیستم منطقه داشتند و با از بین رفتن آن‌ها، کنترل طبیعی بر جمعیت ملخ‌ها از دست رفت و منجر به این تهاجم گسترده شد.