هر شی‌ء یا متن باستانی به مثابۀ سندی است که می‌تواند روشنگر گذشتۀ نوع بشر باشد. «جعلی» خواندن این‌گونه آثار بدون دقت و توجه کافی، در حقیقت به معنی پاک کردن اطلاعاتِ بالقوه سودآور است. متأسفانه بسیاری از پژوهش‌های امروزی با رویکردی تک‌بعدی، یا نسبت به رد اعتبار یک سند اقدام می‌کنند، یا با همان رویکرد، نظریه‌هایی را بر اساس سوگیری‌های از پیش‌تعیین‌شده ارائه می‌دهند. هدف نویسنده در این کتاب، نشان دادن ضعف و ناکارآمدی روش‌های تک‌بعدی، چه در مورد اشیای باستانی و چه در مورد اسناد نوشتاری است، و اینکه چگونه متخصّصان مغالطه کرده و متن یا داده‌های علمی را به گونه‌ای تفسیر می‌کنند که با سوگیری‌های شخصی‌شان همخوانی داشته باشد. مباحث این کتاب به نوزده بخش، به علاوۀ یک مؤخره و یک ضمیمه، تقسیم شده است. در هفت بخش آغازین، به بررسی دعاوی مبنی بر جعلی بودن آثار متعدد سیمین و ارتباط‌شان با درک اشتباه از تکنیک‌های فلزکاری و برداشت‌های نادرست از زبان‌شناسی تاریخی (متن‌شناسی) پرداخته شده است. مابقی بخش‌های کتاب به بازخوانی تاریخ مادها، هخامنشیان و ساسانیان اختصاص دارد، و همچنین دشواری‌های فهم اوستا، که همگی به واسطۀ اطلاعات به‌دست‌آمده از آثار و منابع نویافته حاصل گشته است. در پایان هم نقص‌های پیمان «یونسکو» در رابطه با میراث فرهنگی، در ضمیمۀ کتاب بررسی شده. این کتاب برای نخستین بار به فارسی ترجمه و توسط نشر خانه فرهنگ و هنر مان در اختیار علاقمندان قرار میگیرد.
دیدگاه تان را بنویسید