نویسنده: سمیه توکلی
طی دوسال گذشته، کشورمان همراه با رکود اقتصادی ناشی از کرونا، با تورم بالایی دست و پنجه نرم کردهاست. این شرایط اقتصادی باعث شده قیمت همه کالاهای مصرفی، افزایش چندبرابری داشته باشد. نکته تلخ ماجرا هم آنجاست که افزایش نامتعارف هزینهها از سبد فرهنگی خانوادههای ایرانی کاسته و بیشترین ضربه را به اهالی فرهنگ و هنر وارد کردهاست. کنسرتهای نیم میلیون تومانی هم باعث شده است خیلی از خانوادهها روی علاقهشان به حضور در برنامههای شاد موسیقی خط قرمز بکشند.
این روزها ارزانترین قیمت بلیت برای حضور در کنسرت خوانندگان مطرح در کیش ۲۰۰ هزار تومان و گرانترین آن ۴۵۰ هزار تومان است. هرکدام از کنسرتها بسته به زمان برگزاری، شهرت و پرطرفداربودن خوانندهها، قیمت بلیت متفاوتی دارند.هزینه بالای حضور در کنسرتها را باید به هزینه رفت و آمد و احتمالاً حضور در یک رستوران و خوردن یک شام ساده و برنامههای متفرقه هم اضافه کرد که با این حساب، شرکت در یک کنسرت ساده حدود ۲ میلیون تومان برای یک خانواده چهارنفره آب میخورد! این در حالی است که قیمت بلیت کنسرت خوانندگان پرطرفدار پاپ در سال ۹۸ و دوران قبل از کرونا خیلی کمتر بود.
تهیه کنندگان و اسپانسرهای خوانندگان و موسیقی چه نظری دارند؟
آنها معتقدند زیانی که هنر طی این مدت متحمل شد آنقدر بالاست که صحبت درباره آن کار تلخ و دردناکی است. هنرمندان هم که در همین جامعه زندگی و با همین هزینهها امرار معاش میکنند، باید درآمدی هم تراز نرخ تورم داشته باشند. ولی میبینیم که درآمد آنها نسبت به سال ۹۸ تنها افزایش دو برابری داشته است. درواقع قیمت بلیط اجراها پیش از کرونا حداکثر ۲۰۰ هزار تومان بوده و اکنون ۴۰۰ هزار تومان شده است. این در حالی است که خیلی از هزینههای برگزاری کنسرتها بالا رفته است؛ افزایش قیمت اجاره سالنها، پذیرایی، نوازندگان، تبلیغات، بیلبورد و ... . آیا اکنون که هنر توانسته بعد از دو سال بیدرآمدی، به روی صحنه برگردد، باید درباره افزایش دو برابری قیمتهای خود پاسخگو باشد؟! بعد از دو سال مسکوت ماندن، دو سالی که مجبور به هزینه کردن از جیب خودمان بودیم، نوازندگان ما سازهایشان را فروختند و اساتید هنر به کارهایی چون فعالیت در تاکسی اینترنتی روی آوردند، حالا باید برای ادامه فعالیت نیمه کاره و حتی ۲۰ درصدی خود توضیح دهیم، توبیخ و یا حتی تهدید هم شویم؟ در این مدت نه تنها هیچ نهادی صنفی از هنر حمایت نکرد، بلکه اداره مالیات و دارایی که ادعا میکند شرکتهای فرهنگی و هنری از مالیات معاف هستند، از هنرمندان مالیاتهای سنگین میگیرد.
به هر دو طرف یعنی خوانندگان و مردم باید حق داد و تنها واسطه ی تعدیل کننده ی بین این دو وزارت ارشاد است که به نظر میرسد در این میان کوتاهی کرده است.
دیدگاه تان را بنویسید