روش و منشِ حسینی هنوز هست؟

روش و منشِ حسینی هنوز هست؟!

روزنوشت‌هایی که با عشق به امام حسین، عجین شده؛ الحمدلله...

سجاد عابدی

فعال رسانه‌ای

این روزها آنقدر درگیر کارهای هیئت هستم که روزهای هفته را فراموش می‌کنم. داشتم آماده می‌شدم تا از خانه به سمت دفترم حرکت کنم که یک‌مرتبه وقتی نگاهی به شبکه‌های اجتماعی انداختم دیدم امروز، سه‌شنبه است و دوباره روزهای هفته را اشتباه کرده‌ام. با خودم گفتم حالا که در ایام محرم، روزنوشت‌های من با عشق به امام حسین عجین شده، با یک تیر دو هدف بزنم و کمی متفاوت بنویسم.

یادم می‌آید بچه که بودم، وقتی محرم می‌شد تمام هم و غمّم، رفتن به جلسه روضه کوچه کناری بود تا با بقیه بچه‌ها بازی کنیم؛ آنقدر بازی و شیطنت می‌کردیم و تا ریش‌سفیدی از جایش بلند نمی‌شد و ما را دعوا نمی‌کرد، بازی‌ به دل‌مان نمی‌چسبید.

از محرمِ بچگی‌ام، فقط پوشیدن لباس مشکی و رفتن به خیمه‌های روضه و در کنار شیطنت‌های بچگی، کمک به خادمین جلسات برای پذیرایی از مردم را به خاطر می‌آورم. خیلی حس خوبی بود. بگذریم که چگونه شد، اما هرچه بزرگ‌تر شدم، بیشتر و بیشتر عشق و ارادتم به امام حسین(ع) بیشتر شد.

این روزها مردم با بیماری منحوس کرونا دست و پنجه نرم می‌کنند؛ خیلی از ماها عزیزانی از دست داده‌ایم. وقتی این بیماری تازه فراگیر شده بود و به ایام محرم نزدیک می‌شدیم، مدام به این فکر می‌کردم که با گسترش این ویروس، چگونه ایام محرم برگزار می‌شود و هزاران سوال بی‌جوابِ دیگر! یکی می‌گفت هیچ مراسمی در هیچ سطحی نباید برگزار شود. یک عده‌ای هم می‌گفتند مردم در گذشته هر بیماری‌ای که می‌آمد، به روضه‌ها پناه می‌بردند و دست به دامان اهل‌بیت می‌شدند؛ چرا نباید مراسمی برگزار شود؟! دیگری می‌گفت مراسم با حفظ پروتکل‌های بهداشتی که ستاد کرونا اعلام می‌کند بلامانع است. یک عده هم می‌گفتند اصلا کرونایی وجود ندارد، اگر هم باشد در مجلس امام حسین نیست.

ما که از بچگی، هیئتی بزرگ شده‌ایم و هرسال، دهه اول ماه محرم مراسم عزاداری داشتیم بدجور در لابه‌لای این حرف‌ها و وضعیت پیش‌آمده گیر کرده بودیم؛ اگر روضه بگیریم، عده‌ای می‌گویند جان مردم برایشان مهم نیست. اگر روضه نگیریم، دل‌مان آرام نیست. مگر می‌شود چراغ روضه سیدالشهدا(ع) را خاموش کنیم؟!

متاسفانه هر اتفاقی که این روزها در مملکت رخ می‌دهد عده‌ای نگاه صفر و صدی به موضوع دارند؛ همین که عده‌ای می‌گفتند اصلا نباید مراسم بگیرید؛ در کنارش عده‌ای دیگر که می‌گفتند کرونا در هیئت امام حسین نیست! چرا نباید با مسائل و مشکلات، منطقی رفتار کرد؟ مگر امام حسین رفتارش غیر از این بود؟! مگر امام حسین با قیامش به ما ثابت نکرد در هیچ موضوعی نباید افراط و تفریط داشت؟! چرا هیچکس اینها را در تحلیل‌هایش، در نظر نمی‌آورد؟!

خلاصه اولین سال از ماه محرمی که ویروس کرونا در کشور فراگیر شده بود در ذهن من ماند چون به عنوان یکی از تصمیم‌گیران مهم هیات‌مان تصمیم سختی گرفتیم؛ هیئت برپا می‌شود با رعایت کامل پروتکل‌های بهداشتی. مکان برگزاری روضه را به مکانی دیگر که مسقف نبود انتقال دادیم؛ برای عزاداران فاصله اجتماعی تعیین کردیم، در ورودی هیئت به همه ماسک و دستکش دادیم و حتی تب آنها را هم می‌گرفتیم. سخت بود، اما چراغ را روشن نگه داشتیم. از نظمی که برقرار شده بود، من و همه بچه‌های هیئت کیف کرده بودیم؛ مردم هم خودشان رعایت می‌کردند.

بگذریم که موقع آماده‌سازی مکان هیئت، چقدر زخمِ زبان می‌شنیدیم که جان مردم برای شما ارزش ندارد؟ به فکر کادر درمان باشید! امام حسین هم راضی نیست شما...، اما لطف امام حسین باعث شد خود مردم در همان سال اول کمک کنند و حتی همان‌هایی که زخم زبان می‌زدند هم در مجلس شرکت کنند.

من عشق و ارادتم به امام حسین را اینگونه ابراز کردم. برای همین هروقت می‌خواهم در مورد خودم و عشقم به امام حسین حتی فکر کنم؛ اولش یک "الحمدلله" می‌گویم؛ "خدای را سپاس"ی که با خود مرور کنم، نه در ظاهر، بلکه در باطن عاشق اباعبدالله هستم چون می‌دانم او هم هوای من را دارد.

از نگاه من، شخصیت امام حسین(ع) با این نوحه‌ها و شیوه روضه‌‌خوانی‌ها که در برخی رسانه‌های رسمی و غیررسمی و برخی محافل می‌بینیم تفاوت دارد. منش و روش حسینی این بوده که در ظاهر، پیرو او باشیم و فردای عاشورا، از یاد ببریم که او برای رویارویی با ظلم و بی‌عدالتی و افراط و تفریط، به‌پاخاست؟!

از خویش می‌پرسم، در فکر فرو می‌روم و سکوت، مرا فرامی‌گیرد؛ برای روضه امشب، مهیا می‌شوم!

التماس دعا!