با خود صادق باشیم، چهل و سه سال همه چیز را در اختیار داشتیم. رسانه بود، منبر بود، مسجد بود، مدرسه بود، دانشگاه بود، تلویزیون و سینما و... بود. همه آنچه لازم بود را در اختیار داشتیم و داریم، پس چه شد که چنین شد؟ این‌ها پرورش یافتگان مدیریت فرهنگی خود ما هستند. اگر قرار باشد از کسی یقه بگیریم، باید دست در یقه خودمان باشد.

اگر قرار باشد کسی را به دیوار بکوبیم، پشت خودمان خاکی خواهد شد. اگر ما درست می‌شدیم، اگر درست بشویم، همه درست می‌شوند. ما سفره حلال پهن کنیم، لقمه‌های که دیگران برمی‌دارند شبهه‌ناک نخواهد بود. اگر خود را اصلاح کنیم، فساد جایی برای تکثیر پیدا نخواهد کرد. مشکل را قبل از آنکه در رفتار دیگران با ذره بین بجوئیم، در مدیریت خود بسنجیم آن وقت شاید نحوه رفتارمان فرق کند.

متأسفانه کار به جایی رسیده که هرکس در وضعیت امروز حجاب تقصیرش بیشتر است، بیشتر طلبکاری می‌کنند. هرکس در جایگاه خود کوتاه آمده، صدایش بلندتر است. صدای بلند، حق ایجاد نمی‌کند، حق را باید به صدای بلند گفت. به واقع ما خود متهم هستیم، جای مدعی نشستن، چیزی را عوض نمی‌کند.