اما اگر ناگهان متوجه این علائم در فرزندانمان شویم چه اتفاقی می افتد؟ آیا والدین می توانند مسئول اصلی پرورش نسل های جدید خودشیفته های بالقوه باشند؟ طبق یک مطالعه، در تربیت فرد است که می توان منشأ خودشیفتگی یک فرد را پیدا کرد.
به همین دلیل است که ما تصمیم گرفتیم کمی عمیق تر به این موضوع نگاه کنیم و به همه والدین کمک کنیم تا با این 8 نکته بتوانند اثر این موضوع را درفرزندان خود بیابند.
چگونه بفهمیم فرزندمان واقعا خودشیفته است یا نه؟
اول از همه، ما نباید خودشیفتگی را با دوز سالم عزت نفس اشتباه بگیریم. اساساً تفاوت آنها در این است که فردی که دارای عزت نفس است، بدون توجه به نیازها و حقوق دیگران، همیشه خود را در اولویت قرار نمی دهد. به همین دلیل است که ما به عنوان والدین باید به فرزندان خود کمک کنیم تا عزت نفس قوی داشته باشند.
اگر کودک 3 ساله شما رفتارهای خودشیفته دارد، لازم نیست نگران باشید، زیرا در آن سن هنوز در حال رشد شخصیت و یادگیری در مورد همه چیز اطراف خود است. اما اگر این رفتارها با افزایش سن ادامه یابد یا افزایش یابد، این یک هشدار هست و نکاتی که در ادامه بیان می کنیم به کمک شما می آیند.
1-همدلی را از سنین پایین در کودکان ایجاد کنید.
خودشیفته‌ها اهمیت چندانی به احساس یا فکر دیگران نمی دهند. آنها فقط نگران خودشان و خواسته‌ها و احساسات خود هستند. به همین دلیل است که لازم است فرزند شما درک کند و بیاموزد که همدلی چیست. درک دیگران و احساس مهربانی واقعی عناصر بسیار مفیدی برای رشد عاطفی و اجتماعی آنهاست. به یاد داشته باشید که شما اولین الگوی آنها هستید، بنابراین باید با اعمال روزمره خودتان را الگو قرار دهید.
2-کاری را پیدا کنید که به آن علاقه دارید و شما را سرگرم می کند.
اغلب تصور نمی‌شود که یک سرگرمی بتواند برای رشد شیوه زندگی کودک مفید باشد. اما کمک به آنها برای یافتن چیزی که به آن علاقه دارند، مانند یک ورزش یا یک فعالیت هنری، به آنها این امکان را می دهد که با افرادی که درگیر علایق و سرگرمی های مشابه شان هستند، روبرو شوند و با آن ها وقت بگذرانند.
3-به آنها کمک کنید احساس مسئولیت کنند.
افراد خودشیفته معمولاً مسئولیت اعمال و پیامدهایشان را نمی پذیرند، به خصوص اگر این موارد منفی باشد. به همین دلیل است که به فرزندان خود آموزش اشتباهات یا رفتار بدشان را بدهید و به آنها توضیح دهید که چرا کاری که انجام داده اند اشتباه بوده است، می تواند به کودکان کمک کند تا مسئولیت اشتباهات خود را بپذیرند و این ویژگی مقداری از خودشیفتگی افراد خودشیفته را کاهش میدهد.
4-آنها را متمرکز و چالش برانگیز نگه دارید.
یک خودشیفته اغلب نسبت به دیگران احساس برتری می کند، و ممکن است واقعاً اینطور باشد، اما اثبات آن برای او کافی نیست، بلکه باید برای آن شناخته شود. برای جلوگیری از این نوع رفتار در کودکان، خوب است که چالش های جدیدی را مطرح کنید. به این ترتیب، آنها می دانند که محدودیت‌هایی دارند و همیشه هم نمی توانند جواب دهند.
5-تعریف های خود را عاقلانه انتخاب کنید.
طبیعی است که کودکان دائماً به دنبال تأیید و توجه والدین خود باشند. اما بین اینکه همیشه به کودک بگوییم زیباترین و باهوش ترین در کلاس خود هستند و اینکه به او بگوییم کاری را درست انجام می دهند، که ارزش تلاش یا نگرانی زیاد برای بچه های دیگر را دارند، تفاوت زیادی وجود دارد. تحسین کمک بزرگی به رشد عزت نفس کودک است، اما باید از آن کم استفاده کنیم، زیرا تحسین بیش از حد می تواند نتیجه معکوس داشته باشد.
6-همیشه محدودیت های خود را تعیین کنید.
یک خودشیفته همیشه می خواهد کارها را به روش خودش انجام دهد و به آنچه می خواهد برسد. به همین دلیل است که والدین باید بدانند چگونه محدودیت هایی را بدون محدود کردن آزادی یا عقاید فرزندشان تعیین کنند. به عنوان مثال، تنظیم برنامه برای وعده های غذایی، استراحت و بازی به کودک احساس ثبات و امنیت می دهد. محدودیت‌های تعیین شده توسط والدین به کودک کمک می‌کند تا به بلوغ برسد و بفهمد که شما همیشه نمی‌توانید کاری را که می‌خواهید انجام دهید، که به او اجازه میدهد تا شکیبایی خود را توسعه دهد.
7-مقایسه نکنید
افراد خودشیفته باید احساس بهتری نسبت به دیگران داشته باشند. اهمیت یادگیری فرزندان ما در اینجا نهفته است که ارزش آنها به موفقیت یا شکست افراد اطرافشان بستگی ندارد، بلکه به تلاش خود آنها بستگی دارد. به همین دلیل است که ما نباید این نوع رفتار را با مقایسه فرزندان خود با یکدیگر یا با دوستان و اقوام تغذیه کنیم
دیدگاه تان را بنویسید