در ۱۳ نوامبر ۲۰۲۰، «پیتر ساتکلیف» پس از امتناع از درمان بیماری کووید-۱۹، در بیمارستان دانشگاه دورهام شمالی درگذشت. ساتکلیف که به «درنده یورکشایر» شهرت داشت، به جرم قتل سیزده زن و اقدام به قتل هفت نفر دیگر بین سال‌های ۱۹۷۵ تا ۱۹۸۰ محکوم شد. ساتکلیف هرگز از انجام این کارها ابراز پشیمانی نکرد!

چه عاملی باعث می‌شود ساتکلیف و افراد دیگری چون تد باندی (با ۳۰ قتل موردتأیید) پدرو رودریگز فیلهو (با ۷۰ قتل تأییدشده) و لوئیس گاراویتو (با سابقه ۱۳۸ قتل کودک خیابانی تأییدشده) به چنین شخصیت‌هایی تبدیل شوند؟ آیا آنها در تمام طول زندگی خود به طور ذاتی قاتل بودند یا چیزی آنها را تغییر داد و به قاتلان زنجیره‌ای تبدیل کرد؟

جیم فالون، عصب شناس و دانشمند علوم اعصاب می‌گوید: «قاتلان، روانی متولد شدند!» او همچنان در حال یافتن شواهد برای اثبات این نظریه است.

من نبودم؛ مغزم بود

وکلا اسکن‌های مغزی را که فالون از قاتلان محکوم تهیه کرده بود، برای دادگاه می‌فرستادند به این امید که مشکل مغزی در آنها تأیید شود تا شاید حکم سبک‌تری برای آنها صادر شود، یا حتی راه گریزی از مجازات اعدام باشد.

پس از چندین سال، فالون الگویابی در این زمینه را آغاز کرد. او برای اینکه ایده‌های خود را به طور عینی آزمایش کند، یک آزمایش کور راه اندازی کرد. همکارانش ۷۰ اسکن مغزی برای او فرستادند که در بین آن ها، برخی از افراد مبتلا به بیماری‌های روانی مانند اسکیزوفرنی یا افسردگی، برخی سالم و برخی دیگر از شمار قاتلان بودند.

فالون موفق شد تمام «مغزهای قاتل» را در نمونه‌ها شناسایی کند. او می‌گوید: «همه آن‌ها یک چیز مشترک داشتند؛ «کاهش عملکرد درمدار قشری». بالای چشم، مداری وجود دارد که موارد مرتبط با اخلاق و وجدان را تنظیم می‌کند. زمانی که این مدار از بین روَد یا توسعه نیابد، نه تنها اخلاق فرد از بین می‌رود، بلکه او کنترل کمی نیز بر انگیزه‌های خود خواهد داشت».