لبخند به لب داشت، گویی فاتح جنگی سخت شده، سر همسر را به دست گرفته بود و در شهر می‌چرخاند و اسم این کار را غیرت گذاشته بود. احتمالا برخی هم برای او کف زدند و گفتند که احسنت که از ناموست فاع کردی اما مرد اهوازی با این کار آبروی هرچه مرد را برد؛ به نام غیرت وحشی‌گری کرد.
اشتباه فهمیده‌ای ای مرد. معنای غیرت کشتن و زدن نیست. غیرت یعنی اینکه تو حامی زن و بچه‌ات باشی. غیرت یعنی اینکه دخترت و همسرت تو را مهم‌ترین پناه زندگی خود بداند نه اینکه از ترس تو زندگی نکند و خانه نشین شود.
پدر یا همسر باید به گونه‌ای رفتار کند که وقتی دختر یا همسر از همه جا برید و تنها میان دنیا ماند، به سمت او بیاید و آغوشش را امن‌ترین جای دنیا بداند.
بعضی از دخترها از اینکه به خانه برگردند می‌ترسند. می‌ترسند چون می‌دانند دنیایی سیاه در خانه منتظر آنهاست. می‌دانند اگر برگردند قربانی خشم پدر میشوند و مادرانی که در این میان برای حفظ زندگی سکوت می‌کنند و دم نمی‌زنند.
همه ما مردانی که خبرهای قتل‌های ناموسی قلب‌مان را به درد آورد باید سعی کنیم به جای فرهنگ خشم که غیرت تعریف شده است، فرهنگ گفت‌وگو با فرزندان خود را جایگزین کنیم.
هر روز با خود تمرین کنیم که بتوانیم با فرزندهای خود حرف بزنیم. اجازه بدهیم آنها مشکلات خود را به ما بگویند. اجازه ندهیم آنها به جای مشورت با ما به سراغ هم‌سالان خود بروند و با آنها مشورت کنند و دوستان‌شان هم به خاطر کم تجربگی مسیر غلط را در برابر آنها قرار دهند.
مرد غیرتمند کسی است که در برابر حرف مردم بایستد و زندگی خودش، زنش و بچه‌های‌اش را حفظ کند و دوباره از نو بسازد.
مرد غیرتمند کسی است که دخترش یا همسرش می‌تواند راحت با او حرف بزند و از مشکلات‌اش بگوید.
مرد غیرتمند کسی است که به زن‌اش اجازه می‌دهد زندگی کند و او را چون زن است محدود نمی‌کند.
غیرت مساوی با خشونت نیست. لطفا جهل را غیرت تعریف نکینم. همسری که سر زن‌اش می‌برد، پدری که با داس دخترش را به قتل می‌رساند و یا پدری که به خاطر دیر آمدن دخترش او را به کام مرگ می‌کشاند را غیرتمند ننامیم. نگوییم مرد است و غیرت‌اش!
به خدا که نام این رفتار غیرت نیست. اشتباه فهمیده‌ایم. اشتباه به ما منتقل کرده‌اند. برخی مردها به خاطر غیرت آبروی دیگر مردها را هم می‌برند.
دست‌هایی که به خون آلوده میشوند، دست‌های یک مردم غیرتی نیست. دست‌های مرد غیرتمند برای در آغوش کشیدن دختر و همسرش و در حمایت از آنها باز می‌شود.
این مدل غیرت و وحشی‌گری متاسفانه از سینمای زمان طاغوت به جا مانده که هنوز هم بعضی کارگردانان ما آن را ادامه می‌دهند. متاسفانه سینمای ما سالهاست که راه خود را گم کرده و ترویج آموزش و فرهنگ سالم و روش‌های سالم زندگی و سنت‌های غنی ایرانی را فراموش کرده و نسخه غربی و ترکیه ای دست مردم می‌دهد. صدا و سیما هم که کلا باخته، اون هم صد هیچ. اصلا برنامه طولانی مدت و هدفدار نداره و فقط بدنبال پر کردن فصای خالیست.
سیستم آموزش و پرورش آن هم که در کتاب‌ها و آموزشش جز اراجیف و جفنگیات چیزی ندارد.، به هیچ عنوان نیازهای آموزشی، فرهنگی و نیروی انسانی مورد نیاز و آموزش صحیح زندگی را در نطر نمی‌گیرد. مدیران و معلمان هم سلیقه ای هر کار بخواهند می‌کنند و همه بدنبال کلاسهای خصوصی برای امرار معاش یا پولدار شدن هستند. خلاصه که این بیماریی که به جان مردم افتاده از ماست که بر ماست. معلم و مدیر و وزیر و نماینده و پدر و مادری که کم کاری میکنه و یا فیلم‌های آنچنانی با رزن آن خود تماشا می‌کند بایدمنتظر این روزها هم باشد.
بایداعدام شود
کسی که سر می‌برد جانی است