الهام اصغرزاده در یادداشتی در ارتباط اسکیزوفرن نوشت: آیا می دانید اسکیزوفرنی چیست؟ درمان اسکیزوفرنی به چه صورت است؟ اسکیزوفرنی اولین بار یک قرن پیش شناسایی شد،اسکیزوفرنی بیماری روانی بدنامی است که بیشترین سوتفاهمات درباره آن وجود دارد.اسکیزوفرنی سندرم تلقی می شود و در برگیرنده ی شماری از اختلالات مرتبط است.
برای اطلاعات بیشتر در رابطه با بیماری اسکیزوفرنی با ما همراه باشید.
اسکیزوفرنی چیست؟
اسکیزوفرنی یا (شیزوفرنی) یک بیماری روانی است که مرز میان خیال و واقعیت در این بیماری مختل می شود. فرد دچار بیماری اسکیزوفرنی معمولا خودش از بیماریش اطلاعی ندارد وهمین امر باعث می شود روند درمان مشکل شود.اسکیزو فرنی نوعی سندروم به شمار می آید که شماری از اختلالات مرتبط را در بر می گیرد.
اسکیزوفرنی با چند شخصیتی بودن متفاوت است،اکثر بیماران مبتلا به اسکیزوفرنی رفتار خشونت آمیز ندارند و بیشتر از دیگران به خود آسیب می زنند و همچنین احتمال خودکشی در اسکیزوفرنی زیاد است.
زمان شروع اسکیزوفرنی
بیماران اسکیزوفرنی معمولا بعد از شروع روان پریشی تشخیص داده می شود که عموما در اواخر نوجوانی یا ابتدای بیست سالگی در مردان و اواخر دهه ی بیست سالگی یا اوایل سی سالگی در زنان رخ می دهد.
علائم بیماری اسکیزوفرنی
علائم هر شخص مبتلا به اسکیزوفرنی کمی متفاوت است
به علائمی چون تغییرات شخصیتی ، کج خلقی یا تجاوز تدریجی افکار غیر معمول ، هذیان گفتن و توهمات و اختلال در گفتار و رفتار می توان اشاره کرد.
ویژگی های رفتاری که در افراد دچار اسکیزوفرنی کاهش می یابد ، انگیزه،ابراز احساسات است همچنین علائم ادراکی از جمله دشورای در تمرکز، حافظه ضعیف و تصمیم گیری.
اسکیزوفرنی چه تاثیری بر زندگی دارد؟
این بیماری ممکن است شش ماهه باشد ویا ممکن است بیشتر از شش ماه هم طول بکشد. این بیماری باعث ناتوانی فرد می شود و تاثیری زیادی بر اعتماد به نفس بیمار دارد. شخص بیمار شاید نتواند کار یا تحصیل کند، درون گرا میشود و یا ناگهان دچار انفجار خشم میشود. اسکیز فرنی میتواند شناخت از خود را دشوار سازد و باعث دلواپسی، اضطراب، افسردگی و بدخوابی شود.
علت به وجود آمدن اختلال اسکیزوفزنی یا شروع روان پریشی چیست؟
دلایل پدید آمدن اسکیزوفرنی را ترکیبی از عوامل خطرناک محیطی و ژنتیکی می توان نام برد که باعث به وجود آمدن این بیماری روانی می شوند.
تنها ۱درصد انسان ها دچار این بیماری هستند. فرزندان یا هم خون های افراد دچار اسکیزوفرنی ۱۰ برابر بیشتر از بقیه افراد مستعد این ییماری روانی هستند.
عوامل محیطی مانند در معرض قرار گرفتن در برابر بعضی ویروس ها در زمان نوزادی احتمال این که فرد دچار اسکیزوفرنی شود را افزایش می دهد.
درمان اسکیزوفرنی
دارو های ضد روان پریشی می توانند در درمان این بیماری موثر باشند. البته دارو درمانی در کنار درمان های ادراکی_رفتاری،الکتروکانوالسیوتراپی، تسکینی نسبتا کوتاه مدت را فراهم می کند.
افزایش خطر ابتلا به پارکینسون در بیماران اسکیزوفرنی
یک مطالعه جدید نشان می دهد که در بیماران مبتلا به اختلال اسکیزوفرنی در اواخر عمر خطر ابتلا به بیماری پارکینسون افزایش می یابد.
محققان داشگاه تورکو فنلاند دریافتند افزایش خطر ابتلاء به اسکیزوفرنی در این گروه از بیماران ممکن است به دلیل تغییرات در سیستم دوپامین مغز ناشی از آنتاگونیست های گیرنده دوپامین یا اثرات نوروبیولوژیک اسکیزوفرنی باشد.
در این مطالعه بیش از ۲۵۰۰۰ بیمار مبتلا به بیماری پارکینسون در فنلاند که در سالهای ۱۹۹۶-۲۰۱۹ تحت درمان بودند، مورد بررسی قرار گرفتند.
در مطالعات قبلی چندین فاکتور پرخطر بیماری پارکینسون از جمله سن، جنسیت مرد، قرار گرفتن در معرض حشره کشها و آسیب به سر، شناسایی شده بودند.
دکتر «تامی کووسیماکی»، سرپرست تیم تحقیق، در این باره میگوید: «بر اساس نتایج ما، یک اختلال روان پریشی یا اسکیزوفرنی که قبلاً تشخیص داده شده باشد ممکن است یک فاکتور پرخطر در افزایش خطر ابتلاء به بیماری پارکینسون باشد.»
در حال حاضر روند ابتلاء به بیماری پارکینسون به سرعت در جهان روبه افزایش است. این بیماری، اختلال تخریب عصبی است که بیشتر در بیماران بالای ۶۰ سال دیده میشود. علائم حرکتی اصلی شامل لرزش، سفتی و کُندی حرکت است.
در بیماری پارکینسون، نورونهای واقع در جسم سیاه در مغز میانی به آرامی تحلیل میروند که منجر به فقدان یک انتقال دهنده عصبی به نام دوپامین میشود. در مورد اسکیزوفرنی، سطح دوپامین در بعضی از قسمتهای مغز افزایش مییابد. علاوه بر این، به نظر میرسد داروهای مورداستفاده در درمان اولیه پارکینسون و اسکیزوفرنی دارای مکانیسمهای عملکردی متضادی هستند. علائم پارکینسون را میتوان با آگونیست های گیرنده دوپامین کاهش داد، درحالیکه اسکیزوفرنی معمولاً با آنتاگونیست های گیرنده دوپامین درمان میشود.
وقوع همزمان بیماری پارکینسون و اسکیزوفرنی در یک فرد، اتفاقی نادر است زیرا این بیماریها با تغییرات مخالف در سیستم دوپامین مغز همراه هستند. اما به گفته کووسیماکی، «مطالعه ما این تصور غالب را تغییر میدهد.»
دیدگاه تان را بنویسید