متن یادداشت علی ربیعی به این شرح است :
درحالی‌که مذاکره‌کنندگان سرگرم گفت‌وگو در وین هستند، به‌عنوان یک ایرانی وفادار به انقلاب اسلامی، برای آنها آرزوی موفقیت می‌کنم.
با همه تجربیات خود به‌خوبی درک کرده‌ام که پیوندزدن سیاست خارجی با بازی‌های سیاسی داخلی بزرگ‌ترین خطا و جفا به انقلاب اسلامی و مردم رنج‌کشیده ایران است. چیزی که تا همین چندماه پیش متأسفانه بسیار رایج بود و اکنون قصد پرداختن به آنها را ندارم. متأسفانه گاهی دیده‌ایم که چگونه گرایش‌های سیاسی، مردم را در رنج فروبرده و آرامش روانی و زندگی راحت را از آنها ستانده است. با این وصف، امروز، وقت آن است که از خطاهای گذشته درس بگیریم. یک روشنفکر، یک انقلابی و یک میهن‌دوست اصیل و معتقد به آینده ایران آباد، به راه درست وفادار می‌ماند نه به رهرو (فارغ از اینکه رهروان امروز در گذشته چه دیدگاه یا نظری داشته‌اند).
نه به‌عنوان عضوی از دولت‌های یازدهم و دوازدهم بلکه به‌عنوان یک معلم و کنشگر اجتماعی-سیاسی در کنار خیل عظیمی از روشنفکران انقلابی و میهن‌دوست، همیشه باور داشته و حتی در قالب کتاب منتشرشده در سال ۸۶ و مقالات متعدد هم بارها نوشته‌ام که هیچ کشوری در دوران معاصر با موانع جهانی و بدون حضور در اقتصاد جهانی امکان رشد و توسعه نداشته است.
نگاهی کوتاه نه‌تنها به تاریخچه توسعه در غرب بلکه به راهی که موفق‌ترین نمونه‌ها (کشورهای موسوم به تازه‌صنعتی‌شده) به‌ویژه ملل شرقی از سنگاپور تا مالزی و از هند تا چین برای دست‌یافتن به توسعه پایدار پیموده‌اند، آشکار می‌کند که باوجود تفاوت آنها در پیشینه فرهنگی و الگوهای سیاسی متنوع، آنجا که به رشد اقتصادی و توسعه پایدار می‌رسد، هیچ‌یک چرخ را از نو اختراع نکرده‌اند و در همان مسیری قدم گذاشته‌اند که دیگر مثال‌های موفق ولو از میان دشمنانشان پیش از آن رفته‌اند و به مقدمات ضروری در انباشت ثروت و قدرت ملی رسیده‌اند. تاریخ به یاد ندارد که در چین و هند یا مالزی و با مقداری تأخر ترک‌های جوان، آنگاه که این مسیر طولانی را آغاز کردند، در مقابل قدرت‌های جهانی به وادادگی و پیروی متهم شده باشند.
امروز اما پیمایش این مسیر طولانی اهمیتی بیشتر برای ایران دارد تا این کشورها در ادوار گذشته. هم‌زمانی فرصت پدیدآمده برای جهش اقتصادی ایران با ژئواکونومی نوین و درحال شکل‌گیری جهانی، اقتضا می‌کند که حتی یک روز در خاتمه‌دادن به خطاها و برداشتن موانع تعلل نکنیم. دور نیست روزی که با چنین شتاب جهانی برای رقابت در تخصیص جایگاه شایسته‌تر در سلسله‌مراتب بین‌المللی درحالی‌که همچنان در خم یک کوچه‌ایم، در هیچ مسیر زمینی، دریایی و هوایی مزیتی نداشته باشیم. همواره گفته‌ایم که مسیر درست برای جامعه ایران، امکان حضور در اقتصاد جهانی بدون هیچ مانعی است. حتی از دیدی کوتاه‌مدت، تحریم نه‌تنها از ایران آینده‌ستانی کرده بلکه حال جامعه امروز را نیز تلخ و امنیت روانی را مختل کرده و به زندگی اجتماعی و معیشت مردم لطمه زده است.
همین چندسال پیش گفتیم دیگر طبقه متوسط قوی نداریم. اگر جامعه را صدک‌بندی کنیم، با یک اتفاق، دهک‌ها جابه‌جا می‌شوند. فقر از یک استثنا درحال تبدیل‌شدن به یک قاعده است. اگر پس از روی‌کارآمدن دولت جدید امکان بازگشت آمریکا به برجام فراهم شده بود، شاید تا همین امروز میلیاردها دلار به اقتصاد کشور کمک شده بود. البته اینها به معنای ساده‌انگاری در دست‌یافتن به احیای برجام نیست. بدون ورود به جزئیات دشواری‌های پیش‌روی مذاکرات، این نکته اهمیت دارد که راهی که حتی برخی از مخالفان دیروز برجام اکنون از آن حمایت می‌کنند، مسیری درست و مطابق منافع ملی ایران و ایرانیان در بلندمدت است.
امروز همه خرسندیم که در تصمیمی بخردانه، نمایندگان ایران در مذاکرات حضور دارند و برای احقاق حق ضایع‌شده ایران می‌کوشند. نه‌تنها به دلایل سیاسی بلکه به دلایلی که ریشه در بینش علمی و توسعه‌محور دارد، همه ما پشتیبان این تصمیم درست هرچند دیرهنگام خواهیم بود.
دیدگاه تان را بنویسید