در تازه‌ترین کشف باستان شناسان، تعداد کمی از الیاف گیاهی پیچ خورده در یک ابزار سنگی باستانی یافت شد که نشان می‌دهد که انسان‌های نئاندرتال (گونه‌ای از انسان‌های اولیه که بین ۲۳۰۰۰۰ تا ۴۰۰۰۰ سال قبل زندگی کرده اند) قادر به بهره گیری پیشرفته از الیاف و رشتن آن‌ها برای ساخت طناب بودند. خبرگزاری ان پی آر آمریکا، طی گزارشی به بررسی این یافته جدید دیرینه شناسان پرداخته است.
تار‌های ساخته شده از الیاف پیچ خورده امروزه آنقدر همه گیر هستند که همه جا می‌توان آن‌ها را دید و به راحتی به کار برد. اما آن‌ها یک فناوری مهم برای بقای بشر هستند که می‌توان از آن‌ها در ساخت بسیاری اشیاء، از لباس گرفته تا کیف و سرپناه استفاده کرد. بر اساس گزارشی که در ژورنال Science Reports در خصوص این کشف ارائه شده، این تکه رشته، روی یک ابزار سنگ چخماق حفظ شده است که قدمت آن به حدود ۴۱۰۰۰ تا ۵۲۰۰۰ سال پیش باز می‌گردد. این ابزار نیز به نوبه خود از یک پناهگاه سنگی غار مانند در جنوب فرانسه به دست آمده که زمانی مسکن انسان‌های نئاندرتال بوده است.
این کشف در کنار کشفیات مشابه، ثابت می‌کند که نزدیکترین خویشاوند منقرض شده ما انسان ها، برخلاف آنچه که دانشمندان از مدت‌ها پیش مطرح می‌کنند، چندان ناشناخته نیستند. «بروس هاردی»، دیرینه شناس کالج کنیون در اوهایو می‌گوید: «نئاندرتال ها، آخرین گونه در پیوند با ما هستند. این موجودات که بسیار شبیه به ما هستند، هنوز به نظر برخی دانشمندان آنقدر باهوش نبودند که بتوانند به بقای خود ادامه دهند». وی خاطرنشان می‌کند که نئاندرتال‌ها به اندازه کافی باهوش بودند که بتوانند صد‌ها هزار سال ماندگار بمانند تا اینکه سرانجام در حدود ۴۰ هزار سال قبل ناپدید شدند.
او توضیح می‌دهد که بر روی سطوح ابزار‌های سنگی، گاهی اوقات می‌توان باقیمانده موادی را پیدا کرد که در شرایط دیگر ممکن است از بین بروند. با این حال هنوز به درستی معلوم نیست که چرا چنین باقیمانده‌هایی بر روی سطوح ابزار سنگی از بین نمی‌روند. با این حال اگر چنین ابزاری روی ماده دیگری قرار گیرد، ممکن است نوعی کپسول یا میکرو محیط ایجاد کند که بتواند مانع از بین رفتن آن شود. هاردی می‌گوید: «غلات، نشاسته‌ها و تکه‌های گیاهان، مو، پر‌ها و چیز‌هایی از این دست، می‌توانند در چنین شرایطی سالم بمانند».
وقتی هاردی در حال بررسی یک ابزار سنگی، به وسیله یک میکروسکوپ بود، ناگهان متوجه یک تکه سفید بر روی این ابزار شد. او می‌گوید: «این تکه سفید یک توده از الیاف پیچ خورده بود. به محض اینکه آن را دیدم، می‌دانستم که چیز مهمی است». بررسی‌های بیشتر با میکروسکوپ قدرتمندتر نشان داد که این توده الیاف، چیزی شبیه به یک ساختار کلاسیک برای ساختن رشته طناب است. هاردی با بیان اینکه این ماده از الیاف ساخته شده از پوست داخلی نوعی درخت همیشه سبز است، گفت: آنچه پیدا کردیم قطعه کوچکی از یک طناب سه رشته است. وی افزود: «در این طناب سه دسته الیاف وجود دارد که در خلاف جهت عقربه‌های ساعت پیچیده شده اند. سپس این دسته ها، به شکلی دیگر و در جهت عقربه‌های ساعت پیچیده می‌شوند تا در کنار یکدیگر یک بند یا رشته طناب را ایجاد کنند».
با این حال «جان شی»، دیرینه شناس دانشگاه استونی بروک در نیویورک، در این زمینه ابراز تردید کرده است. وی گفت: «این ایده که این تکه بند لزوماً توسط نئاندرتال‌ها ساخته شده، قابل تردید است. حتی اگر بقایای نئاندرتال در همان نزدیکی پیدا شود، شما هنوز هم باید ذهن خود را باز نگه دارید. این تنها بدان معناست که نئاندرتال‌ها در آنجا حضور داشته اند در حالی که باز نمی‌توان رد کرد که شاید انسان‌ها نیز در آن زمان و در آن مکان وجود داشته اند».
با این وجود، وی می‌افزاید: ما مدتهاست که مشکوک هستیم که انسان‌های اولیه و نئاندرتال‌ها از نوعی بند استفاده می‌کردند که از طریق آن می‌توانستند یک چیز را به چیز دیگری وصل کنند. شی می‌گوید که بند احتمالاً در حدود نیم میلیون سال پیش مورد استفاده قرار گرفته بود. وی خاطرنشان کرد: به نظر می‌رسد برخی از ابزار‌های بسیار قدیمی سنگی برای جای دادن بر روی دسته‌ها ساخته شده اند و چنین ابزار‌هایی با توجه به کارکرد ضربه زدن، بدون محکم شدن به وسیله بند کارایی چندانی نداشتند.
دیدگاه تان را بنویسید