ناتاشا هایند روزنامه‌نگار نشریه هافینگون پست در گزارشی می‌نویسد:
«کویینکی دش مدیر اجرایی و روابط عمومی ۲۸ ساله اهل لیورپول حتی با وجود شیوع بیماری کرونا به عنوان یک بیماری عالم گیر، احساس تنهایی و هراس نمی‌کند. این بیماری سراسر ایتالیا را تعطیل کرده و سوپرمارکت‌ها را در سراسر انگلستان از ماکارونی، صابون، ضدعفونی کننده دست و رول دستمال توالت خالی کرده است.»
هایند در ادامه گزارش خود تصریح می‌کند، دش می‌گوید: «من واقعاً تحت تاثیر جنجال کرونا قرار نگرفته‌ام و نمی‌دانم چرا مردم همه چیز را انبار می‌کنند.» لیز ریچی، روان درمانگر مرکز بهداشت و درمان St Andrews در نورث همپتون می‌گوید: «در شرایط فعلی دو گروه اصلی واکنش در برابر کرونا شکل می‌گیرد. عده‌ای در گروه «مضطرب» و عده‌ای دیگر در گروه «بی‌تفاوت» دسته بندی می‌شوند. قرار گرفتن در هر یک از گروه‌ها تا حد زیادی به ارزیابی افراد از میزان حساسیت [ویروس] و خطرناک بودن آن بستگی دارد.»
در ادامه این مقاله هافینگتون پست می‌خوانیم: «افرادی که در اردوگاه افراد بی خیال قرار دارند، اصول فاقد احساس نگرانی هستند و در برابر بسیاری از مسائل واکنشی مشابه دارد اما افرادی که در گروه مقابل قرار دارند، به طرز ناخوشایندی کار‌های روزمره خود را دنبال می‌کنند و هر گونه سرفه، عطسه و گرفتگی سینه باعث نگرانی آن‌ها می‌شود. در نهایت برخی افراد نیز وجود دارند که علی‌رغم اصرار مقامات به قرنطینه خانگی، خود را قرنطینه نکرده اند، آن هم در شرایطی که علائم بیماری را دارند.»
در حالی که این رویکرد آخر توصیه نمی‌شود (برای همه ما اجباری است که جلوی انتشار Covid-۱۹ را بگیریم) ریچی می‌گوید: «باید در برابر کرونا رویکردی واقع‌بینانه داشته باشیم و نیازی به فاجعه سازی درباره آن نیست. درواقع در این روز‌ها بهترین رویکرد ماندن در خانه و مؤثرترین رویکرد گوش دادن به اطلاعاتی است که از سوی نهاد‌های معتبر به ما داده می‌شود.»
از آنجا که تعداد افرادی که مورد آزمایش کرونا قرار می‌گیرند (و آزمایششان مثبت می‌شود) در انگلیس رو به افزایش است، توصیه فعلی دولت همچنان شستن دست‌ها به طور منظم و کاور کردن سرفه و عطسه با دستمال‌هایی است که باید بلافاصله دور انداخته شوند. تعداد فزاینده‌ای از مردم قرنطینه هستند و سازمان بهداشت عمومی انگلیس برنامه‌هایی را برای مرحله بعدی (فاصله گذاری اجتماعی) تهیه کرده است که در روز‌ها یا هفته‌های آینده ضروری است.
دش می‌گوید که از شدت وخامت اوضاع به خوبی آگاه است، اما همچنان فکر می‌کند وقتی اخبار با چاشنی ترس همراه می‌شود و با این روش به عموم مردم ارائه می‌شود ترسناک‌تر به نظر می‌رسد. او فکر می‌کند آمار این بیماری هنوز در مقایسه با سایر بیماری‌ها از نظر مرگ کمتر است.
روان درمانگر، ناتاشا پیج، که عضو انجمن مشاوران و روان درمانی انگلیس BACP)) است، می‌گوید این که چگونه مردم نسبت به شرایط فعلی واکنش نشان می‌دهند به این بستگی دارد که چگونه ممکن است تأثیر بیماری را روی زندگی خود درک کنند. او می‌گوید: «این همه اخبار در شبکه‌های اجتماعی منتشر می‌شود. حتی افراد مشهور مثل نائومی کمپل نیز در این زمینه نظر می‌دهند و بازار ماسک‌های رنگارنگ و تجملات نیز داغ است. اما در حال حاضر ترس چیز خوبی برای مردم و جهان نیست. بعضی از مردم کرونا را یک مشکل گذرا می‌دانند که می‌توانند از آن عبور کرده و زنده بمانند. اما برخی دیگر درکی جدی‌تر از شرایط دارند و در نتیجه اضطراب بیشتری را تحمل می‌کنند.»
پیج معتقد است نگرانی از این وضعیت به خودی خود یک استراتژی مقابله نیست. افراد تمایل بیشتری به انجام این کار براساس تجربیات و موقعیت‌هایی که با آن‌ها روبرو بوده اند دارند. حتی ممکن است بر اساس مواردی که در زمان کودکی شاهد آن بوده اند اکنون به عنوان یک استراتژی با ترس واکنش نشان می‌دهند. درواقع ممکن است سال‌ها پیش شاهد بوده اند که والدینشان چگونه استرس و اضطراب خود را در شرایط خطر مدیریت می‌کردند و اکنون نیز به ترس خود از بیماری بر اساس تجربیات پیشین واکنش دارند.
پیچ می‌گوید: «بر همین اساس است که برخی از افراد سعی می‌کنند وضعیت را کنترل کنند و برخی دیگر نیز سبد خرید را به دست می‌گیرند و با خرید وحشت زده یا کاهش تماس بیش از حد با مردم، کنترل شرایط را دوباره به دست می‌آورند. نابراین من حدس می‌زنم که همه چیز در مورد احساس مردم این است که چگونه می‌توانند محیط خود را کنترل کنند. در شرایطی که اکنون برای ما رخ داده است، کنترل بسیار سخت است، چون آینده بسیار نامشخص است.»
لی چمبرز، مربی ۳۴ ساله مهارت‌های زندگی از پرستون می‌گوید علی رغم این که سیستم ایمنی بدنش چندان قوی نیست، در مورد ویروس خیلی نگران نیست. او که به آرتریت روماتوئید مبتلاست به هافینگتون پست گفت: اکنون فقط تلاش دارد اقدامات احتیاطی را افزایش داده و خود را از موقعیت‌های خطرناکی که سلامتی وی را به خطر می‌اندازند، دور کند. او آرزو می‌کند که افراد دیگر نیز از این موضوع آگاه باشند که ممکن است سالم به نظر برسند، اما لزوما سیستم ایمنی سالمی ندارند. او می‌گوید برای من که تنها ۳۴ سال دارم خطراتی جدی وجود دارد حتی با این که از نظر جسمی سالم به نظر می‌رسم. درواقع هیچ فردی نمی‌تواند بیماری و مشکلات من را حدس بزند، مگر اینکه به آن‌ها بگویم بیمارم؛ بنابراین فکر می‌کنم باید به دیگران آگاهی بدهم که شاید افرادی دیگر نیز مثل من علی رغم ظاهر خود، مستعد بیماری هستند.
ریچی هشدار می‌دهد که در حال حاضر این مهم است که ما بیش از حد واکنش ندهیم، زیرا این امر می‌تواند پیامد‌های منفی داشته باشد. برخی از این پیامد‌ها را در خرید‌های وحشت زده در سراسر انگلیس دیده ایم. وی گفت: «وقتی بیش از حد واکنش نشان می‌دهیم، اثر دومینو رفتار ما چیز‌های دیگری را تحت تأثیر قرار می‌دهد و وضعیتی را ایجاد می‌کند که در چشم انداز اقتصادی، عملی، زندگی روزانه و ... به نوعی تغییر شکل دهد. این تغییرات همیشه در جهت مثبت نیست.»
برای دش، به طور معمول کار کردن، خرید، رفتن به باشگاه و غذا خوردن در خارج از خانه انجام می‌شود. او می‌گوید تنها چیزی که من به زندگی پس از کرونا اضافه کردم این است که بطری آبم را به همراه خودم به سونا بیاورم، البته امیدوارم درصورتی که من بطری را در جایی قرار دهم که میکروب‌ها کمین کرده‌اند، دمای بالای هوا در سونا، باعث شود، میکروب‌ها بخار شوند و از بین بروند. او می‌گوید تا زمانی که کرونا به خانه شما نزدیک نشود، بیش از حد نگران نباشید به عنوان مثال، اگر یکی از دوستان یا اعضای خانواده شما به کرونا مبتلا شد نگران شوید وی همچنین پس از شنیدن داستان‌هایی در مورد آلوده شدن افراد و سپس زنده ماندن آن‌ها پس از ابتلا به ویروس، نظری مثبت دارد.
او می‌گوید: «من تازه از آفریقای جنوبی برگشتم و در راه بازگشت، توقفی در ابوظبی داشتم و بسیاری از مسافران دیگر با ماسک در حال گشت و گذار بودند. با خودم فکر کردم، مطمئناً این (ماسک زدن) کاری نخواهد کرد. درواقع نه تنها احمقانه به نظر می‌رسد بلکه از هیچ چیز جلوگیری نمی‌کند. پس چیز این حماسه انبار کردن چه سودی دارد؟ من نمی‌فهمم چرا مردم این کار را می‌کنند؟ به خصوص درباره رول‌های دستمال توالت، مطمئنا چیز‌های بهتری برای انبار کردن وجود دارد.».
اما چمبرز، دوست دارد که مردم به نمایندگی از دیگران کمی با احتیاط عمل کنند. او می‌گوید، بسیاری از افراد به خود و خانواده نزدیک خود و شاید کهنسالان متمرکز شده اند، اما به اندازه آگاهی ندارند که ممکن است افرادی با سیستم ایمنی بدن ضعیف یا سایر بیماری‌های مزمن، اما نامرئی به خطر بیافتند. وی می‌افزاید: «اگر فقط کمی دلسوزی و مراقبت نسبت به سایر افراد داشته باشیم، احتمالاً این بزرگترین چیزی است که از اوضاع فعلی یاد می‌گیریم.»
دیدگاه تان را بنویسید