احسان محمدی | بحران‌ها به شدت آموزنده‌اند. در واقع هم توان و کارآمدی مدیران ما را با طبق‌طبق ادعا به چالش می‌کشند و هم رفتارهای آشکار و پنهان خودمان را روی آب می‌آورد. یکی از این نکات «لذت غر زدن» است. غر زدن به مثابه کنش اجتماعی!
این روزها در شبکه‌های اجتماعی افراد زیادی غر می‌زنند که از قرنطینه خسته شده‌اند و حوصله‌شان سر رفته است. فارغ از اینکه چیزی به اسم قرنطینه وجود «رسمی و قانونی» ندارد و خیلی‌ها در همین ایام عروسی و جشن تولد و دورهمی گرفتند و دید و بازدید رفتند و یواشکی آرایشگاه و قلیان‌سرا رفتند، این سئوال مدام برایم ایجاد می‌شود که این افراد قبل از ویروس کرونا دقیقاً چه فعالیت هیجان‌انگیزی انجام می‌دادند که حالا از خانه‌نشینی خسته شده‌اند؟
دوستانی دارم که قبل از همه‌گیر شدن کرونا هم غر می‌زدند که از این زندگی بدو بدو خسته شده‌اند و دل‌شان می‌خواهد توی خانه لَم بدهند و لَش کنند و کتاب بخوانند و فیلم و سریال ببینند، یا حتی بخوابند. بیشتر این عزیزان که پیروان مکتب «شنبه خر است» بودند، جوری می‌نالیدند که انگار هر روز مجبورند به اعماق معادن بروند و آنجا کلنگ بزنند.
آن‌ها گله می‌کردند که نه کنسرت و فیلم و تفریح‌گاه باحالی در این کشور وجود دارد و نه اگر هم باشد پولش را دارند. دوستان متاهلم شکوه می‌کردند که از بس درگیر کار هستند که فرصت نمی‌کنند دقیقه‌ای با همسرشان حرف بزنند یا حتی بزرگ‌شدن بچه‌شان را ببینند. مجردها ناله می‌کردند که از فضای بیرون و فقدان تنوع و تفریح و کلاس‌های کسل‌کننده دانشگاه خسته شده‌اند و...
حالا همین جماعت لمیده در خانه جوری ناله می‌کنند که انگار قبلاً هر روز یک‌راست از خانه به سمت ناسا می‌رفتند یا کارمند گوگل بودند. آن بطالت و فقدان تنوع هم دلتنگی دارد یا واقعاً غر زدن در وجود ما نهادینه و به یک ژست تبدیل شده است؟
می دانیم این شرایط ابدی نیست و گذر می‌کنیم و دو سه هفته و حتی ماهی که در خانه هستیم را می شود گذراند. به فصل الهی دگر کسی به دیر خوابیدن و دیر بیدار شدن و سر توی گوشی بودن و فیلم دیدن و لش کردن روی مبل گیر نمی‌دهد. جهان به کام است، از چه می‌نالیم؟ حبس ابد خورده‌ایم؟ قبلاً توی خیابان پول پارو می‌کردیم؟
قصد ندارم توصیه کنم که کتاب‌های خوب بخوانید و فیلم های فاخر ببینید یا در خانه ورزش کنید. اهلش باشید این کارها را انجام می‌دهید، نباشید هم بهانه‌اش را جور می‌کنید، اما یک‌بار عمیق به خودمان و رفتارمان نگاه کنیم و ببینیم چرا این همه غُر می زنیم؟ یک ماه دیگر که این دوران تمام شد دوباره غر نمی‌زنیم که کاش برگردیم به قرنطینه و لش کردن و ....؟!
دیدگاه تان را بنویسید