درگذشت ستاره سینمای اروپا بر اثر ابتلا به ویروس کرونا

بوزه که شهرتش به خصوص در وطنش ایتالیا و در کشوری که برای زندگی انتخاب کرده بود، یعنی اسپانیا، فراگیر بود، برای دهه‌ها در فیلم‌های هنری این کشورها و دیگر کشورهای اروپایی ظاهر شد

و امروز بیش از همه برای بازی در دو فیلم کارگردان ایتالیایی میکل‌آنجلو آنتونیونی و اثر کلاسیک سینمای اسپانیا، "مرگ یک دوچرخه‌سوار"، به خاطر آورده می‌شود.

لوچیا بوزه در سال ۱۹۳۱ در میلانِ ایتالیا متولد شد. او در نوجوانی چند سال در یک نانوایی کار کرد، جایی که کارگردان شهیر ایتالیایی لوکینو ویسکونتی در نصیحتی دور از انتظار او را تشویق به ورود به دنیای بازیگری کرد.

در ۱۹۴۷، وقتی بوزه فقط شانزده سال داشت در مسابقه زیبایی ملی به عنوان ملکه زیبایی ایتالیا انتخاب شد، گزینشی که درهای سینمای ایتالیا را به رویش باز کرد. او سه سال بعد، در اولین فیلم بلند سینمایی‌اش به نام "زیر درختان زیتون صلحی وجود ندارد" (جوزپه دسانتیس، ۱۹۵۰) بازی کرد، اما این دومین کارش بود که هم آغاز مهم‌ترین همکاری کارنامه بازیگری‌اش شد و یکی از درخشان‌ترین نقش‌های زندگی‌اش.

در سال ۱۹۵۵ بوزه در "مرگ یک دوچرخه سوار" شناخته‌شده‌ترین فیلم کارنامه‌اش و اثری که نقشی مهم در شهرت جهانی سینمای اسپانیا داشت، بازی کرد، فیلمی به کارگردانی فیلمساز چپ اسپانیایی، خوآن آنتونیو باردِم (عموی خاویر باردم، ستارۀ سینما).

تقریباً بهترین کارهای سال‌های نخست کارنامۀ بوزه آثاری‌اند دربارۀ عشق، نفرت و مسئولیت‌های اخلاقی آن‌ها در بطن جامعه در حال رشد اقتصادی. این می‌تواند انعکاسی از زندگی خود بوزه هم باشد که در اسپانیا عاشق یکی از مشهورترین گاوبازهای آن کشور، لوییس میگل دومینگین، شد، با او ازدواج کرد، ازدواجی که از آغاز تا پایان (۶۷-۱۹۵۵) سوژۀ روزنامه‌ها و مجلات بود.

او در محیط فرهنگی و سیاسی اسپانیای دورۀ فرانکو حضوری پررنگ داشت، چه در خود اسپانیا و چه در ارتباط با فرهنگ اسپانیا در تبعید و حتی فرهنگ زیرزمینی و انقلابی آن. در این دستۀ آخری می‌توان با بازی او در فیلم کارگردان خودتبعیدکردۀ اسپانیایی لوییس بونوئل اشاره کرد ("این نامش غروب است"، ۱۹۵۶)، هم‌چنین بازی در "نکتورن ۲۹" (۱۹۶۸)، ساخت پرا پورتُبِیا، کارگردانی که فرانکو پاسپورتش را به خاطر تهیه کردن فیلم "ویریدیانا" (باز هم به کارگردانی بونوئل) توقیف کرده بود.

و بالاخره باید یاد کرد از دوستی بوزه با یک تبعیدی اسپانیایی دیگر، پابلو پیکاسو، که با او در فیلم "وصیت‌نامۀ اورفه" ساختۀ ژان کوکتو حاضر شد. داستان یک نقاشی اهدایی پیکاسو به پرستار بچه‌های بوزه خودش موضوع یکی از جنجال‌های متأخر زندگی بوزه بود. (خانواده دایۀ بچه‌ها از بوزه برای تصاحب این نقاشی شکایت کردند، اما در دادگاه مشخص شد خود پرستار این نقاشی را نخواسته و به بوزه بخشیده است. احتمالاً سبک پیکاسو به دل دایه ننشسته بوده.)

از دیگر فیلم‌های بوزه می‌توان به "ساتریکون" (فدریکو فلینی)، "وقایع‌نگاری یک مرگ از پیش اعلام شده" (فرانچسکو روزی) و "ناتالی گرانژه" (مارگاریت دوراس) اشاره کرد.

لوچیا بوزه، که در اصل به خاطر ابتلا به ذات‌الریه در بیمارستان بستری بود، بعد از راه یافتن ویروس کرونا به بدنش در خلال بستری بودن، دوشنبه بیست و سوم ماه مارس، درگذشت.