مجلس انقلابی! چه خبر از داستان عنابستانی، سیلی و سرباز؟

عصرایران؛ مصطفی داننده- ماجرای عنابستانی، سیلی و سرباز به کجا رسید؟ این سوال مهمی است که این روزها بخشی از مردم از خود می‌پرسند. ماجرا که معلوم است، سیلی نواخته شده و حرف‌هایی رد و بدل شده است، پس این همه معطلی برای چیست؟

چرا هیات نظارت بر رفتار نمایندگان نظر خود را در مورد ماجرای نماینده سبزوار اعلام نمی‌کند؟ واقعا بررسی این داستان، احتیاج به این همه زمان دارد؟ نکند خدای ناکرده به عمر مجلس یازدهم قد ندهد؟

قطعا اگر این اتفاق برعکس افتاده بود و نماینده مجلس سیلی خورده بود، الان پارلمان تا ته ماجرا را در نمی‌آورد، آرام نمی‌گرفت.

انتظار زیادی نیست. مردم دوست دارند بدانند سرنوشت یک نماینده مجلس که به صورت یک سرباز آنهم حین انجام وظیفه، سیلی زده است، چه می‌آید.

اعتماد سازی مثل باران نیست که از آسمان ببارد و مردم متوجه آن شوند. اعتماد سازی با همین تصمیم‌ها ساخته می‌شود. وقتی مردم ببیند تخلفی انجام شده و به سرعت به آن رسیدگی می‌شود، خود به خود اعتماد می‌کنند.

اما وقتی داستان کش‌دار می‌شود و هیچ کس در مورد ماجرایی که همه مردم در جریان آن هستند، پاسخگو نیست، اعتماد از پشت بام مانند یک کبوتر پر می‌زند و به همین راحتی‌ها بر نمی‌گردد.

متاسفانه برخی فکر می‌کنند که اگر بگویند نماینده مجلس در این ماجرا مقصر بوده به اعتبار قوه مقننه و نظام ضربه می‌خورد. نه عزیزان، به مجلس، دولت و نظام وقتی ضربه می‌خورد که شما چشمان خود را بر روی اشتباهات دوستان خود می‌بندید و در برابر دیگران صدایی بلند دارید.

مطلوب این بود که بعد از مشخص شدن زوایای مختلف، مجلس کمتر از یک هفته، نظر صریح خود را درباره رفتار عنابستانی نماینده سبزوار اعلام می‌کردند. نظر صریح و قاطع. شاید این نظر به نفع نماینده سیلی زننده بود اما بالاخره مجلس موضع خود را در مورد این ماجرا اعلام کرده بود.

به نظر می‌رسد همه دست روی دست گذاشته‌اند تا فصل فراموشی از راه برسد و کم کم همه از یاد ببرند، روزی نماینده مجلسی از ماشین دناپلاسش پیاده شد و به سرباز راهنمایی و رانندگی سیلی زد.

بالاخره انتخابات ریاست جمهوری در پیش است و کم کم از یکی دو ماه دیگر، فضا انتخاباتی می‌شود و دیگر همه عنابستانی را فراموشد می‌کنند.

واقعا امیدوارم مجلسی که لقب انقلابی را یدک می‌کشد، حداقل جرات اعلام موضع در مورد رفتار یکی از اعضای خود داشته باشد. بالاخره انقلابی بودن، به حرف نیست و نمی‌شود گفت ما انقلابی هستیم اما در عمل خبری نباشد و فقط حرف باشد و حرف باشد و حرف!