هیچ‌کس نوجوانی و جوانی علی دایی را ندید. از همان ابتدا که در فوتبال ایران چهره شد، عاقله‌مردی بود با مو‌های پرپشت و سبیل پت‌وپهن؛ و نخستین سؤالی که می‌شد از او پرسید این بود که تا حالا کجا بودی؟!
مردی که بعد‌ها کریم انصاری‌فر را در ۱۷ سالگی کشف کرد و به سایپا برد، خودش در ۱۷ سالگی کاشفی در اطراف خودش نمی‌دید و سال‌ها طول کشید تا راه رسیدن به تیم‌های بزرگ باشگاهی را پیدا کند. شاید اگر قبولی در کنکور باعث مهاجرتش به تهران نمی‌شد، شهرت فوتبالش در حد همان استقلال اردبیل و قهرمانی در جام فلق باقی می‌ماند. اما توجه ویژه دایی به درس و مدرسه باعث شد راه دانشگاه صنعتی شریف برای او باز شود و با حضور در تهران و عضویت در یک تیم دسته‌دومی، بالاخره در ۲۱ سالگی در‌های باشگاه بانک‌تجارت برای او باز شود و در این تیم پای درس‌های ناصر حجازی بنشیند.
اما برای آنکه چشم‌های بیشتری او را ببینند و در‌های تیم‌ملی و پرسپولیس به رویش باز شود، باید سال‌های بیشتری صبر می‌کرد. این اتفاق عجیبی است که کسی توانایی انجام ۱۴۹ بازی ملی و ثبت ۱۰۹ گل مقابل تیم‌های ملی مختلف را داشته باشد، اما این توانایی را تا ۲۴ سالگی از همه پوشیده نگه دارد. دایی نخستین بازی ملی‌اش را در حالی برگزار کرد که ۲۳ سال و ۴ ماه و ۲ روز داشت. درحالی‌که ماه‌ها پیش‌تر از آن، وقتی با بانک‌تجارت روبه‌روی پرسپولیس قرار گرفت، خیلی‌ها به علی پروین –سرمربی همزمان پرسپولیس و تیم‌ملی- توصیه کرده بودند بازی این مهاجم را به چشم خریدار نگاه کند. اما پروین بعد از مسابقه‌ای که ۳-۲ به‌سود پرسپولیس تمام شد، به خبرنگاران گفت: «چیز خاصی از او ندیدم.»
با وجود این، دایی بالاخره خودش را به علی پروین تحمیل کرد و در نخستین تورنمنتی که همراه تیم‌ملی رفت، به‌عنوان آقای گل و ستاره بازی‌ها برگزیده شد؛ آن هم درحالی‌که تیم پروین بین ۶ تیم پنجم شد و کسی چیز خاصی از این تیم ندید!
در مسابقات مقدماتی جام‌جهانی ۱۹۹۴ که در دوحه قطر برگزار می‌شد، ایران با دروازه‌بانی که روحیه‌اش را در تهران جا گذاشته بود، در ۵ بازی ۱۱ گل خورد و پنجم شد، اما علی دایی که نخستین تورنمنت جدی‌اش را تجربه می‌کرد، ۴ گل از ۸ گل تیم‌ملی را زد و آقای گل رقابت‌ها شد.
بعد از این مسابقات بود که دایی به پرسپولیس پیوست تا در نخستین سال حضورش در جمع سرخپوشان همراه با فرشاد پیوس یکی از مخوف‌ترین خطوط حمله تاریخ این تیم را شکل بدهد. پیوس در آخرین سال‌های فوتبالش بود و دایی در نخستین سال‌های درخشش در فوتبال ایران؛ این زوج در سال ۷۳ مجموعا ۳۴ گل زدند و رتبه اول و دوم گلزنان لیگ را به‌خودشان اختصاص دادند. البته رتبه اول نصیب فرشاد آقای‌گل شد تا علی دایی برای کسب نخستین و تنها آقای گلی‌اش در رده باشگاهی تا سال ۱۳۸۳ و لیگ حرفه‌ای سوم صبر کند. این هم نکته جالبی است که دایی در رده ملی بیشتر به‌عنوان آقای گلی رسیده تا در رده باشگاهی.
دیدگاه تان را بنویسید