کودکان پساکرونایی چگونه کودکانی می‌شوند؟ یک فرضیه و یک نگرانی

عصرایران - مهرنوش خالقی؛ کودکانی که این روزها را در خانه سپری می‌کنند و از بسیاری ارتباطات اجتماعی دور مانده‌اند، آدابی مثل روبوسی و بغل کردن، دست دادن و یا کشیدن لپ‌شان را به کلی دگرگون‌شده می‌بینند. آمدن کرونا عظیم‌ترین تحول در تماس فیزیکی کودکان را رقم زده است. ممکن است بسیاری از کودکان و والدین درجاتی از اختلال وسواس را تجربه کنند. اگرچه رعایت بهداشت عمومی برای کودکان در قرنطینه، چنان نهادینه می‌شود که دیگر نیازی به آموزش‌های بیشتر نخواهند داشت.

این کودکان در آینده زندگی کاملا متفاوتی را تجربه می‌کنند. یکی از بزرگترین چالش‌های آنها، از دست دادن ارتباطات اجتماعی است. ممکن است آنها طعم تلخ انزوا و افسردگی را تجربه کنند و شاید نتوانند مانند قبل زندگی کنند؛ مساله‌ای که به یکی از نگرانی‌های اجتماعی تبدیل شده است. در حال حاضر آموزش‌های بسیاری برای مراقبت‌های روانی کودکان نیز ارائه شده است. بهتر است والدین برای گذار از شرایط قرنطینه، کودکان را از انزوای اجتماعی و تجربه تعارضات عاطفی حفظ کنند.

مساله دیگر اعتیاد کودکان به استفاده از فضای مجازی‌ست که برهم خوردن چرخه زیستی بدن، از جمله عوارض آن به‌شمار می‌رود. آمدن کرونا در بین انسان‌ها شکل ارتباطات اجتماعی کودکان را تغییر داده است و آنها به دنبال خلا‌های عاطفی و اجتماعی خود در فضای مجازی می‌گردند.

بازی‌های نمایشی و تخیلی از جمله بهترین راه حل‌ها به شمار می‌روند. بازی و تخیل‌پردازی دو بازوی رشد ذهنی و روانی کودکان هستند. هر نوع فعالیتی که بتواند بازی و تخیل‌پردازی کودکان را پرورش دهد، می‌تواند برای مراقبت روانی و ذهنی آنها کارامد باشد. معمولا ساده‌ترین راه‌حل‌ها، بهترین‌ها هستند. مثلا داستان سرایی درباره مسیری که نان و مربای صبحانه در شکم ما طی می‌کنند. چنین قصه‌هایی، تخیلات کودکان را پرورش می‌دهند.

حقیقت این است که با طولانی‌تر شدن دوران قرنطینه، کودکان تغییرات بزرگی را از سر می‌گذرانند که آینده آنها را به نحو تحت تاثیر قرار می‌دهد. با موفقیت گذراندن این دوران از اهمیت بالایی برخوردار است، به نحوی که کودکان بتوانند با کمترین آسیب‌های روحی این دوران را پشت‌سر بگذارند.