بمب ساعتی کرونا در کمین هندی‌ها

تنها در شهر بمبئی بر اساس آمارهای رسمی سال 2019 بیش از 6.5 میلیون نفر زاغه نشین وجود دارد. این تعداد از جمعیت بسیاری از کشورهای دنیا هم بیشتر است.

دولت هند از نخستین روزهای ورود ویروس کرونا به این کشور تدابیر سختگیرانه‌ای برای مبارزه با این ویروس در پیش گرفته و "نارندرا مودی" نخست وزیر هند هفته گذشته طی حکمی به مدت 21 روز (3 هفته) سراسر هند را قرنطینه اعلام کرد.

به گزارش عصرایران، مودی در سخنانی گفت اگر مردم هند این 21 روز را در خانه نمانند کشور با پیامدهای شیوع گسترده ویروس کرونا 21 سال عقب خواهد رفت.

اما نگرانی اصلی دولت هند از چیست؟ و چرا پلیس هند با "شدت و حدت" نقض کنندگان حکم قرنطینه سراسری هند را در شهرهای مختلف این کشور با چوب می‌زند و آنها را به شدت متفرق می‌کند؟

هند بیش از 1 میلیارد و 350 میلیون نفر جمعیت دارد و پس از چین و به فاصله اندکی از این کشور، دومین کشور پرجمعیت جهان است. بر اساس آخرین آمارها (تا صبح روز شنبه 9 فروردین 1399) هند تعداد 906 مورد ابتلا به ویروس کرونا را در این کشور شناسایی کرده است؛ هر چند این آمار می تواند محل شک و تردید باشد و به گمان بسیاری از کارشناسان، آمارهای ارایه شده همه کشورها جامع نیست چون تعداد زیادی ناقل به کرونا در همه جا هستند که به دلیل نداشتن علایم یا خفیف بودن علایم شان در آمار رسمی ثبت نشده اند.

شهرهای بزرگ هند بلا استثنا متراکم و پرجمعیت هستند و علاوه بر آن در حاشیه تمامی شهرهای بزرگ هند زاغه‌نشینی رایج است. زاغه‌هایی که به شدت جمعیت متراکمی دارد. برای مثال و بر اساس آمار وزارت مسکن هند، تنها در اطراف بمبئی (پایتخت اقتصادی هند) بیش از 6.5 میلیون نفر در زاغه‌ها زندگی می‌کنند و بمبئی بزرگ‌ترین حاشیه زاغه‌نشین در هند را داراست از این تعداد بیش از 20 درصد امکان دسترسی به آب بهداشتی و صابون ندارند.

یعنی تنها در زاغه یک شهر بزرگ هند حدود 1.5 میلیون نفر دسترسی به آب و صابون ندارند تا دست‌هایشان را بشویند. این تعداد حتی اگر نسبت به عواقب و پیامدهای ویروس کرونا آگاهی داشته و قصد همکاری و همراهی با دولت هند برای قرنطینه و رعایت بهداشت فردی را داشته باشند برای شستشوی دست‌هایشان آب و صابون ندارند.

پس از بمبئی شهر "دهلی" (پایتخت سیاسی هند) دومین جامعه زاغه‌نشین بزرگ را در هند دارد و 1.8 میلیون نفر از جمعیت این شهر زاغه‌نشین هستند که غالب افراد ساکن آن بیکار بوده و یا کارگر روزمزد هستند که بسیاری از آنها حتی توانایی برآوردن حداقل نیازهای ضروری شامل خورد و خوراک و پوشاک و بهداشت خود را هم ندارند.

وجود این حاشیه‌های زاغه نشین برای هند یک بمب ساعتی در کنار شهرهای بزرگ این کشوراست که می‌تواند با اپیدمی کرونا فاجعه‌ای در ابعاد ملی برای این کشور رقم بزند.

این مساله چالش و بحرانی جدی  برای کشوری پرجمعیت مانند هند رقم زده است و یکی از دلایل قرنطینه سفت و سخت هند در همین نکته نهفته است؛ هر چند که به گمان بسیاری از ناظران قرنطینه خالی به تنهایی دردی از بحران در کمین هند دوا نخواهد کرد و دولت هند باید سرکیسه را شُل کرده و برای رعایت قرنطینه در حاشیه شهرها تغذیه و ملزومات بهداشتی رایگان  در اختیار زاغه‌نشینان قرار دهد تا آنها ضمن رعایت بهداشت فردی ضرورتی برای خروج از قرنطینه حس نکنند و با قرنطینه سراسری همکاری کنند، در غیر این صورت اپیدمی کرونا و تلفات احتمالی صدها هزار و یا حتی میلیونی آن در هند اجتناب ناپذیر خواهد بود. این مساله علاوه بر هند تهدیدی برای تمام جهان نیز خواهد بود.

به طور کلی هیچ نظام درمانی در جهان قادر نیست بدون همکاری با مردم و تشریک مساعی با دیگر نظام‌های درمانی جهان، پاندمی کرونا را مهار کند.

در صورت آلودگی میلیونی مردم به ویروس کرونا در یک دوره زمانی کوتاه، نظام درمانی هیچ کشوری آماده و قادر به ارایه سرویس درمانی به همه بیماران بدحال نخواهد بود. هیچ نظام درمانی در دنیا به تعداد پرشمار  تخت "آی سی یو" و دستگاه تنفس مصنوعی ندارد تا آنها را  در اختیار دهها هزار بیمار بدحال قرار دهد؛ حتی اگر به تعداد کافی چنین تخت‌‌ها و دستگاه‌هایی باشد فرسودگی و خستگی کادر درمان در بسیاری از کشورها که هفته‌هاست در حال سرویس‌دهی به بیماران بدحال کرونایی هستند، امکان درمان موثر بسیاری از بیماران بدحال کرونایی را میسر نخواهد کرد.

از همین رو دولت هند پیشگیری را بهتر از درمان می‌داند؛ هر چند که همچنان بزرگ‌ترین چالش دولت هند زندگی حدود 45 میلیون نفر (بر اساس آمارهای دولتی هند) از جمعیت شهرنشین این کشور در زاغه‌های کوچک و متراکم اطراف شهرهاست؛ مکان‌هایی که فاقد کمترین امکانات بهداشتی هستند  وبه دلیل متراکم بودن جمعیتی قادر به رعایت اصل "فاصله گذاری اجتماعی" که کلیدی‌ترین روش و  اهرم مبارزه با ویروس کروناست، نیستند.