وضعیت ساحل در برابر سرزمین
به‌عنوان اولین نقطه تمایز، به نظر می‌رسد تفاوت چشمگیری میان توانایی کارخانه‌های مستقر در نواحی بندری و ساحلی با نواحی داخلی چین وجود دارد. چند استان ساحلی در شمال این کشور مانند لیائونینگ، با مجاز اعلام کردن شروع به کار شرکت‌ها، حمل و نقل مواد اولیه را آغاز کرده‌اند. براساس گزارش‌های ارسالی به Fast Market، اکثر تولیدکنندگان منگنز در این استان تولید خود را آغاز کرده‌اند. همچنین در استان شاندونگ، هاب تولیدات گرافیتی، فعالیت‌ها پس از دو هفته تعطیلی به‌طور تدریجی از سر گرفته شده است. به نظر می‌رسد مجاورت تولیدکنندگان گرافیت در این استان به بنادر، عامل اصلی آغاز به کار آنها پیش از سایرین در نقاط دورتر نسبت به دریا باشد. اما وضعیت نقاط داخل این کشور، تفاوت معناداری با مناطق ساحلی دارد. بسیاری از استان‌های داخلی چین به دلیل اختلال در حمل زمینی با مشکل شدید مواجه شده‌اند. مقامات محلی، شرکت‌های باربری فعال در استان‌های داخلی مانند نگسی و هنان را تا پایان هفته دوم مارس (۲۵ اسفند)، از هرگونه فعالیت منع کرده‌اند. این بدین معنی است که تا یک ماه آینده محموله‌های اندکی در این نواحی حمل خواهد شد. یک فروشنده مواد معدنی می‌گوید: «هزینه‌های حمل حتی با قطار تا بندر تیانجین به ۱۵۶۰یوآن (۲۲۳ دلار) رسیده است و حمل جاده‌ای نیز غیرممکن شده؛ چون هیچ کامیونی برای حمل وجود ندارد و مشخص نیست این وضعیت تا کی ادامه می‌یابد.»
بسته شدن مرزهای استان‌ها
مساله بحرانی دیگر، محدودیت شدید بر حمل و نقل بین استان هاست؛ زیرا مقامات محلی می‌خواهند از رهگیری مبدا و مقصد حرکت وسایل نقلیه و حرکت مردم و کالاها اطمینان یابند و بنابراین بازرسی در مرزهای استانی بسیار سختگیرانه شده است. یکی از تولیدکنندگان بوکسیت و آلومینا می‌گوید: «اقدامات لجستیک در چین بسیار دشوار شده است. در هر نقطه‌ای از کشور که باشید نمی‌توانید مواد را به بنادر ساحلی حمل کنید.» تولیدکننده دیگری می‌گوید: «به نظر نمی‌رسد تا هفته دوم مارس نیز بتوانیم محموله را از کارخانه حمل کنیم. چون هیچ وسیله‌ای حملی وجود ندارد و این بدین معنی است که تا ۱۸ مارس (۲۸اسفند)، هیچ کشتی بارگیری نخواهد شد. حمل با قطار نیز به رغم محدودیت کماکان برقرار است اما نبود کامیون، باعث شده رساندن محموله به پایانه‌های بارگیری قطار نیز با مشکل مواجه شود.»
تاخیر در عملیات لجستیک و حمل
عملیات لجستیک در بسیاری از بخش‌های چین انجام نمی‌پذیرد. جابه‌جایی افراد نیز همچنان با محدودیت مواجه است. بنابراین بسیاری از کارگرانی که در سال نوی چین برای دیدار با خانواده خود از شهرهای صنعتی خارج شده‌اند، همچنان نمی‌توانند به محل کار خود بازگردند. حتی کارگرانی که توانسته‌اند به محل کار خود بازگردند، اجازه ندارند بلافاصله در محل کار حاضر شوند. آنها باید دو هفته به‌طور روزانه برای اندازه‌گیری دمای بدن و بررسی علائم تب، تحت نظر قرارگیرند و این به معنی نبود نیروی کار برای شرکت‌ها است.
با قطع عملیات لجستیک، مواد اولیه به کارخانه‌ها نمی‌رسد و محصول نهایی نیز برای تحویل به مشتریان ارسال نمی‌شود و زنجیره از هر دو طرف مسدود شده است. با توجه به اینکه بیشتر لجستیک زمینی تا ماه مارس تحت محدودیت باقی خواهد ماند، منابع محلی معتقدند ارسال کالا به بازارهای مقصد با تاخیر حداقل دو ماهه مواجه خواهد بود. یک توزیع‌کننده می‌گوید: «اگر کالای خود را در اسرع وقت در نیمه دوم ماه مارس بتوانید به یکی از بنادر برسانید، حداقل ۴۰روز طول خواهد کشید تا کشتی به یکی از بنادر اروپایی برسد. یک هفته نیز برای تخلیه و بارگیری و چند روز هم برای رسیدن محصول به کارخانه مقصد. خلاصه اینکه ممکن است تا پایان ماه می(خرداد۹۹) نیز، از چین کالایی به اروپا نرسد!»
دیدگاه تان را بنویسید