به عبارت دیگر از دسامبر ۲۰۱۰ یعنی زمانی که امتیاز میزبانی به قطر اعطا شد، به طور میانگین هر هفته ۱۲ کارگر مهاجر از پنج کشور مذکور جان خود را از دست داده‌اند. به همان اندازه که این ارقام شوکه کننده به نظر می‌رسند، شمار تلفات کلی احتمالا به مراتب زیادتر است زیرا هیچ آماری در خصوص مرگ و میر کارگران کشورهای کنیا و فیلیپین در دسترس نیست؛ همچنین تلفات ماه‌های پایانی سال ۲۰۲۰ نیز محاسبه نشده است.
پروژه‌هایی که تکمیل شده یا در آستانه جام جهانی ۲۰۲۲ در دست احداث هستند عبارتند از هفت ورزشگاه جدید، یک فرودگاه تازه تاسیس، جاده‌ها، سیستم‌های حمل و نقل عمومی، هتل‌ها و حتی یک شهر جدید که به طور خاص برای میزبانی از فینال جام جهانی ساخته می‌شود.
«نیک مک‌گیهان» مدیر یک گروه حامی حقوق کارگران در منطقه خلیج فارس در این‌باره به گاردین گفت: بخش بسیار قابل توجهی از کارگران مهاجری که از سال ۲۰۱۱ جان خود را از دست داده‌اند، فقط و فقط به این خاطر در قطر بودند که دوحه امتیاز میزبانی جام جهانی را به دست آورده بود.
درحالیکه علل مرگ و میر این کارگران کمبود اکسیژن خون به دلیل سقوط از ارتفاع گزارش شده، عمده دلیل مرگ آنان با اختلاف فاحش نسبت به سایر عوامل، «مرگ طبیعی» است که اغلب به مشکلات حاد تنفسی و قلبی مربوط می‌شود و دلیل آن هم می‌تواند تابستان‌های داغ قطر باشد.
دولت قطر شمار تلفات را به چالش نکشیده اما اعلام کرده است: نرخ مرگ و میر در میان این جوامع با توجه به وسعت و جمعیت آماری آن، در بازه قابل انتظار و قابل پیش‌بینی بوده است. با این حال، هر زندگی به پایان رسیده یک تراژدی است و در تلاش برای جلوگیری از مرگ و میر در کشور ما از هیچ کوششی فروگذار نشده است.
انتظار می‌رود حدود ۱.۷ میلیون نفر برای جام جهانی ۲۰۲۲ از قطر بازدید کنند هرچند در صورتی که سازمان‌های حقوق بشری بیشتری خواستار تحریم جام جهانی ۲۰۲۲ شوند، این رقم دستخوش تغییر خواهد شد.
دیدگاه تان را بنویسید