سینه خواهم شرحه شرحه از توییت!

«همۀ نمایندگان مجلس از این پس حرف هایی را که مردم به آنها می‌زنند و گلایه‌های مردم ازمسؤولان اجرایی را در سینۀ خود محفوظ می‌دارند و آن را تبدیل می‌کنند به تلاش برای به حرکت درآوردن چرخ‌های اقدام و استفاده از ظرفیت قانونی و نظارتی مجلس.»

این سخنان آقای قالیباف رییس مجلس شورای اسلامی را می‌توان واکنشی غیر مستقیم به منع صریح مقام معظم رهبری از هتک حرمت و اهانت به رییس جمهوری در اولین دیدار حضوری با مسؤولان داخلی پس از شیوع کرونا دانست.

برخی گفتارها و رفتارها در دو هفتۀ اخیر و هتاکی به رییس جمهوری موجب انتقاد ایشان قرار گرفت و علنا تقبیح شد. با این حال نه نمایندگان توهین کننده و ظاهرا خود شخص رییس مجلس هم این گونه سخنان را مصداق «اهانت» نمی دانند تا جایی که علی اصغر عنابستانی نمایندۀ «سبزوار، جوین، جغتای، خوشاب و داورزن» که با 83 هزار رأی بر کرسی نمایندگی نشسته گفته است توییت خود را مصداق توهین نمی‌داند و روحانی نازک نارنجی شده است. حال آن که از واژگانی چون «وقیح» دربارۀ حسن روحانی استفاده و مجتبی دوالنور با سه برابر رأی او هم چوبۀ دار برای رییس جمهوری برپا کرده بود.

رییس مجلس البته به صراحت از این موارد دفاع نکرده اما ظاهرا تنها در حد «گلایه»‌هایی می‌داند که باید در سینه نگاه داشت.

این در حالی است که نهی رهبری روشن است: هتاکی نکنید! و هرگز گفته نشده گله نکنید یا در سینه نگاه دارید و اگر درصدد تفسیر برآییم به معنی آن است که از آب گل آلود تحریم و کرونا ماهی نگیرید.

اتفاقا انتقادی که به روحانی وارد است این است که چرا از جانب 24 میلیون رأی دهنده سخن نمی گوید و این امکان را به نمایندگانی با پشتوانۀ محدود رأی داده تا از جانب همۀ مردم سخن بگویند؟

البته می توان دریافت ناخرسندی از کجاست. به خاطر آن است که این نمایندگان، سیبل اصلی برای حملات و معرفی مقصر را از دست داده‌اند و نمی‌دانند پیکان‌های خود را کجا بفرستند. چون کم خطرترین و دم دست‌ترین هدف، مسؤولان اجرایی و شخص رییس جمهوری بودند و هیچ یک دربارۀ مواردی چون سیاست خارجی یا اف.ای.تی.اف یا اخذ مالیات از نهادهای خارج از دولت یا کاهش بودجه دستگاه های غیر مولد و بی ارتباط با منافع همگانی سخن نمی گویند و چاره را تنها در رفتن عده ای و آمدن همفکران خودشان می دانند.

  با این وصف اگر توییت توهین به روحانی هم نگذارند پس دقیقا نمایندگانی که در مشارکت پایین وارد مجلس شدند و می خواستند انقلابی به پا کنند نمی دانند چه کار کنند.

دو توصیه یا پاسخ آقای قالیباف این است: یکی در سینه نگاه دارند. (اما آخر چی را در سینه نگاه دارند؟ توییت های هتاکی را؟ یا چوبۀ دار روحانی را؟) و دیگری به چرخ اقدام تبدیل کنند. به عبارت دیگر چون نمی‌شود به‌شان فحش داد، هُل‌شان بدهند!

مولانا در آغاز مثنوی می گوید:

 سینه خواهم شرحه شرحه از فراق 

تا بگویم شرح درد اشتیاق

شاید نمایندگان هتاک اگر بخواهند به توصیه آقای قالیباف عمل کنند باید شعری با این مضمون بسُرایند:

سینه خواهم شَرحه شَرحه از توییت

تا بگویم شرح چوبه‌های دار!