إبراهیم نوار در روزنامه القدس العربی، چاپ لندن نوشت: همچنان ایالات متحده بزرگترین قدرت نظامی در جهان است و پیش بینی می‌شود که این برتری در دهه‌های اینده نیز با آن همراه باشد، مگر در صورتی که اتفاقات ناگهانی و دور از انتظاری بوقوع پیوندد یا تغییر عمیقی در تکنولوژی سلاح ایجاد شود. در این میان، آزمایشی که روسیه در زمینه شلیک موشک از یک سکوی فضایی انجام داد و این موشک‌ها قادر به نابود کردن ماهواره هاست، می‌تواند حاکی از آن باشد که تحولی بوقوع پیوسته که قواعد بازی در زمینه امکانات فضایی را تغییر می‌دهد. اما زمینه‌ای که در آن ایالات متحده همچنان از یک برتری مطلق در سطح جهان برخوردار است، قدرت دریایی ان است.
در ادامه این مطلب آمده است: معیار‌هایی که نمی‌توان نادیده گرفت آن است که ایالات متحده به تنهایی از ناوگان دریایی بهره‌مند است که ظرفیت آن از تمام قدرت‌های دیگر در سطح جهان در این زمینه، بیشتر است. این ناو‌های آمریکایی بسیار پیشرفته هستند و با موتور‌های هسته‌ای کار می‌کنند.
آنچه در این میان جلب نظر می‌کند، تلاش آمریکا در نمایاندن قدرت دریایی اش در برابر سواحل جنوبی چین است، در حالی که تنش بین دو کشور در تمام ابعاد، رو به افزایش است.
درگیری فعلی بین چین و ایالات متحده، با قدرت یکی از دو طرف در قاطعیت در زمینه توان دریایی، فیصله می‌یابد. چین برخلاف آمریکا قدرت دریایی ضعیفی دارد، به این دلیل که چین در طول تاریخ و تا قرن بیستم، یک قدرت زمینی بزرگ بوده که به دریا‌ها و اقیانوس‌ها پشت کرده و تکیه اصلی اش بر افزایش توان زمینی اش بوده است، همین مساله باعث شده چین به شکار آسانی برای قدرت‌های دریایی جدید تبدیل شود. چین با وجود موقعیت دریایی متمایزی که از آن برخوردار است، هیچگاه یک قدرت دریایی جهانی نبوده است. این حقیقت به خوبی روشن می‌کند که چرا تا قرن گذشته، چین در مقابله با قدرت‌های دیگر در ابعاد جغرافیایی سیاسی، ضعیف بود. اما اکنون، این کشور به سرعت و با قدرت، تلاش می‌کند از یک قدرت زمینی به یک قدرت دریایی و فضایی در طراز جهانی عالی تبدیل شود. به نحوی که با استفاده از این توان خود بتواند بر سر نفوذ در جهان، به رقابت بپردازد.
گذشته از اهمیتی که دریای جنوبی چین برای تجارت بین المللی دارد، این منطقه، محل گذر چین به دریا‌ها و اقیانوس‌های جهان است. در صورتی که ایالات متحده بتواند حرکت چین در این منطقه را محدود کند، تصور اینکه چین به یک قدرت جهانی اصلی تبدیل شود، دشوار می‌شود
. بنابراین، درگیری نفوذ در منطقه دریای جنوبی چین، مرکز اصلی درگیری‌ها بین این دو قدرت جهانی است.
همچنان چین در مراحل ابتدایی افزایش توان دریایی خود است، در حالی که این کشور دو ناوگان از نسل دوم در اختیار دارد، ایالات متحده ۱۳ ناوگان دارد که توان وارد آوردن ضربه‌های مهلکی را دارند و از جمله بزرگترین و جدیدترین ناو‌های امریکایی، ناو «جرالد فورد» است که وزن آن به ۱۰۰ هزار تن می‌رسد و جدیدترین تکنولوژی و جنگنده‌هایی با مأموریت‌های مختلف را در خود جای داده است. با این حال، واشنگتن در نظر دارد ناو‌های دریایی جدید خود را با حجم و وزن کمتر ساخته و آن‌ها را بیشتر مجهز کند، تا در معرض خسارت‌های سنگین ناشی از گسترش ظرفیت‌های سلاح دریایی چین، قرار نگیرد.
در حال حاضر، چین در زرادخانه دریایی خود، سومین ناوش را نگهداری می‌کند، این در شرایطی است که در سال ۲۰۱۹، دومین ناوش را به خدمت گرفت و پیش بینی می‌شود که در اندیشه ساخت سه ناو اضافی دیگر تا نیمه دهه سوم قرن حاضر است.
به این ترتیب، در سال ۲۰۳۵، نیروی دریایی چین از شش ناو برخوردار خوهد شد که در دریای جنوبی و شرقی این کشور فعالیت می‌کند.
آنچه در زمینه نیروی دریایی چین توجهات را به خود جلب می‌کند، تکیه این کشور بر توان تسلیحاتی پیشرفته و استفاده از تکنولوژی‌های جدیدی نظیر هوش مصنوعی و کنترل از راه دور است، به اضافه اینکه از سلاح جدیدی مانند لیزر و زیر دریایی‌های کوچک اتوماتیک نیز استفاده می‌کند.
با توجه به اینکه ناو دریایی چین همچنان در مقایسه با نیروی دریایی آمریکا محدود و ضعیف است، چین نمی‌تواند این توانش را به خارج مرز‌های خود تسرّی دهد، همانطور که در مورد ایالات متحده چنین است. بنابراین، منافع چین در خارج، چه در جنوب آسیا، برای مثال در پاکستان، شرق افریقا یا ورودی دریای سرخ (جیبوتی)، مشخص است و در صورتی که یک درگیری دریایی با آمریکا داشته باشد، دفاع از منافعش بسیار سخت می‌شود.
خوانشی از نقشه پیشرفت قدرت دریایی چین تا کنون نشان می‌دهد که این کشور بر جنبه دفاعی خود متمرکز است، نه بر گسترش نفوذش در دریا‌ها و اقیانوس‌های آزاد در جهان. همین مساله، باعث می‌شود ایالات متحده از یک برتری نسبی برخوردار باشد.
دیدگاه تان را بنویسید