کابینه دولت چهاردهم
رضا رئیسی، روزنامه‌نگار، در یادداشتی که در اختیار انصاف نیوز قرار داده است، نوشت:
بی گمان عصر روز چهارشنبه ۳۱ مرداد ماه سال ۱۴۰۳، در حافظه تاریخی ملت ایران ثبت و ضبط خواهد شد و آیندگان از آن به عنوان فرازی تعیین کننده در تاریخ سیاسی کشور یاد خواهند کرد، البته اگر از گذشته عبرت بگیریم و این ظرفیت بلوغ یافته و این نهال برپا گشته را بر مدار عقلانیت و توافق سازی در برابر تلاطم های متصور از تندروی و افراط جویی جلا و قوام بخشیم و بیش از پیش مداومت و هم افزایی و همنوایی در چارچوب وحدت در عین تکثر را در سطوح و لایه های مختلف و متکثر ساخت قدرت سیاسی و جامعه مدنی سرلوحه کنش گری مستمر و مداوم خود قرار دهیمرای اعتماد به کلیت کابینه پیشنهادی امری بی سابقه نیست و در چند دوره تکرار شده است و اتفاقا در شرایطی مشابه با این روزها که رقیب رئیس جمهوری بر صندلی ریاست مجلس نشسته و اکثریت از طیف مقابل باشند، ۲۷ سال قبل نیز رخ نمود اما چه چیزی می تواند این دوره را متمایز و آن را در سطح یک فراز تاریخی و آغازگر مدلی تازه در حکمرانی مطلوب و متعالی جلوه گر سازد؟ بدون هیچ شک و شبهه ای دولت چهاردهم مهمترین منتفع اکنون این رویداد است که می تواند با همه ظرفیت و توانایی خود به میدان رتق و فتق امور بیاید و با دستان پر و پشتوانه ای مرصوص وارد کارزار خدمت به ملت شود اما این رویداد را می توان در سطوح میان مدت و بلند مدت نیز به نظاره و تامل نشست.
پس از آن رای اعتماد تاریخی در ۲۷ سال پیش و پس از سپری شدن «ماه عسل» دولت خاتمی، الگویی تازه از «تنازع قوا» به جای «تعامل قوا» سرلوحه عملکردی بازیگران مختلف و متکثر سپهر سیاسی کشور شد و هر چه جلوتر آمدیم بر تنور انشقاق و منازعه به جای هم پذیری و همگرایی دمیده شد که شرح آن فزون‌تر از این مقال است و طی این دو دهه و اندی آثار و تبعات پیدا و پنهان إن را نسل های متعددی تجربه و زیست کردند. اگر آن بار رئیس مجلس وقت بر مدار رفتارورزی شخصی و در یک مواجهه از پیش تمهید و تدارک نشده عطف به خصایص فردی چون مرام و مروت با رقیب، تسهیل کننده این وحدت شد، این بار مردی بر صندلی ریاست جمهوری تکیه زده که در دال مرکزی گفتمانی و مانیفست راهبردی همیشگی خود بر انصاف و عدالت و حق تکیه و تاکید داشته و از روز اول ورود به کارزار تبلیغات انتخاباتی لب لباب کلامش انسجام و توافق سازی بوده و نام دولت خود را هم کابینه «وفاق ملی» گذاشته است.
این نکته را برای این مورد تاکید و تصریح قرار دادم که بگویم، این وفاق حاصل شده، یک اتفاق گذرا و بر مبنای یک واقعه دفعی و آنی نبوده و یک راهبرد منسجم و تفکر شده و از پیش طراحی گشته پشت آن است و درست همینجاست که می توان امیدوار به خلق پارادایم تازه در حکمرانی متعالی و مطلوب در چشم انداز پیش رو بود. جایی که همه اضلاع و اجزای حاکمیت، به رغم بسط و تعمیم فضای انشقاقی چند دهه اخیر و فشارهای اقتصادی و سیاسی و بین المللی رو به تزاید چند سال گذشته، نشان دادند که در مسیر تازه ای گام بر می دارند و لزوم تغییر نگرش و تلطیف فضا برای عبور از ابر چالش ها را به درستی پذیرفته و در مسیر آن اهتمام می ورزند و این جای امیدواری را برای عمومی مردم از لایه های مختلف و متکثر اجتماعی، دو صد چندان زنده می کند که در مسیر مانیفست یک خطی اصلاح طلبی «تلاش مسالمت آمیز برای تغییر وضعیت موجود به آینده مطلوب» به یک هم‌‌پذیری، همگرایی و تفاهم و توافق همگانی بر سر اصول مشترک در راستای منافع ملی و خیر جمعی در ساخت قدرت سیاسی رهنمون شده‌ایم، پدیده ای که حداقل طی چند سال اخیر حلقه مفقوده ارتباطات و تعاملات سیاسی و اجتماعی ما بوده و می تواند آغازگر مسیری روشن و امیدوار کننده باشد.
دیدگاه تان را بنویسید