رابطه ساعت بیولوژیکی بدن و درمان سرطان چیست؟
سلما مصری، شیمی‌دان زیستی در UC Irvine می‌گوید: «اختلال در ساعت بیولوژیکی می‌تواند منجر به پیشرفت بیماری شود. در نتیجه تغییر رفتارها و سبک زندگی ممکن است در کاهش خطر سرطان نقش داشته باشد.»
به‌گفته دانشمندان، ساعت بیولوژیکی بدن ممکن است در درمان سرطان نقش موثری داشته باشد و به این درمان‌ها کمک کند. این موضوع، همراه با تحقیقات زیادی که قبلاً انجام شده، نشان می‌دهد که تغییر سبک زندگی و زمان‌بندی مناسب روش‌های درمانی می‌تواند در مبارزه با سرطان موثر باشند.
ساعت بیولوژیکی بدن یا همان ساعت زیستی ما بر همه چیز، از خواب‌آلودگی گرفته تا متابولیسم تأثیر می‌گذارد و طبق تحقیقات جدید، ممکن است بر اثربخشی برخی از درمان‌های سرطان نیز اثرگذار باشد.
بازدارنده‌های ایمنی داروهای ایمنی‌درمانی هستند که از اتصال پروتئین‌های خاص به تومورهای سرطانی جلوگیری می‌کنند. در ایالات متحده، چندین نوع درمان بازدارنده ایمنی در حال حاضر برای استفاده انسانی تأیید شده‌اند، اما در حالی که این داروها می‌توانند انواع مختلفی از سرطان‌ها را درمان کنند، فقط برای برخی از بیماران موثر هستند. حالا محققان می‌گویند ممکن است ریتم شبانه‌روزی بدن فرد در این روش‌های درمانی نقش داشته باشد.
چگونه ریتم شبانه‌روزی بدن می‌تواند درمان سرطان را بهبود بخشد؟
تیمی از دانشگاه کالیفرنیا، ایرواین (UC Irvine) می‌گویند در بررسی روی موش‌های مبتلا به سرطان کولورکتال، چرخه 24 ساعته ساعت بیولوژیکی، هم بر قدرت دفاعی تومورها و هم بر توانایی بازدارنده‌های ایمنی در مبارزه با آنها تأثیر می‌گذارد.
علاوه بر این، زمانی که ریتم شبانه‌روزی در موش‌ها مختل شد، توانایی سیستم ایمنی برای مبارزه با سرطان کاهش یافت.
سلما مصری، شیمی‌دان زیستی در UC Irvine می‌گوید: «اختلال در ساعت بیولوژیکی می‌تواند منجر به پیشرفت بیماری شود. در نتیجه تغییر رفتارها و سبک زندگی ممکن است در کاهش خطر سرطان نقش داشته باشد.»
در سرطان کولورکتال، تومورهای سرطانی سلول‌های سرکوب‌کننده ایمنی تولید می‌کنند تا سعی کنند سیستم ایمنی بدن را غیرفعال کنند. اولین یافته این مطالعه این بود که فراوانی این سلول‌ها با ریتم‌های شبانه‌روزی تغییر می‌کند.
دومین یافته این بود که اختلال در ساعت بیولوژیکی بدن این سلول‌ها را حتی بیشتر افزایش داده و به پیشرفت سرطان کمک می‌کند. سومین یافته این بود که درمان‌های بازدارنده ایمنی زمانی که سطح سلول‌های سرکوب‌کننده ایمنی در اوج بود، بهترین عملکرد را داشتند.
این یافته‌ها به درک ما از اینکه چگونه می‌توانیم از ریتم‌های شبانه‌روزی برای بهبود اثربخشی درمان‌ها استفاده کنیم، کمک می‌کند. اگرچه تحقیقات بیشتری لازم است تا دیگر عوامل مرتبط را درک کرده و تأیید شود که همین مکانیسم‌های بیولوژیکی در انسان‌ها نیز وجود دارند.
این تحقیق در مجله Nature Immunology منتشر شده است.
دیدگاه تان را بنویسید