محمد غفاری، مشهور به کمال‌الملک، نقاش برجسته‌ای در تاریخ ایران است که نقشی کلیدی در تحولات هنر این سرزمین ایفا کرد. با این حال، میراث او همواره مورد بحث و جدل بوده است. برخی او را پدر نقاشی مدرن ایران می‌دانند و برخی دیگر معتقدند که او به نوعی عقبگرد در مسیر تکامل هنر ایرانی رقم زده است.
کمال‌الملک بی‌شک نقاش فوق‌العاده‌ای بود و تسلط او بر تکنیک‌های نقاشی، به‌ویژه در زمینه رئالیسم، انکارناپذیر است. او با ظرافت و دقت فراوان، جزئیات را به تصویر می‌کشید و در خلق آثار طبیعت‌گرایانه و پرتره‌های واقع‌گرایانه، تبحر بی‌نظیری داشت.
کمال‌الملک در دوره‌ای به اروپا سفر کرد که مدرنیسم در حال اوج‌گیری بود و نقاشی رئالیسم رو به افول می‌گذاشت. با این حال، او شیفته نقاشی کلاسیک قرن 16 و 17 شد و عملاً به کپی کردن آثاری پرداخت که متعلق به 300 تا 400 سال قبل بود.
رویکرد واقع‌گرایانه کمال‌الملک، فاصله‌ای عمیق بین نقاشی سنتی قاجاری و هنر مدرن ایرانی ایجاد کرد. او این آموزه‌ها را به شاگردانش نیز منتقل کرد و باعث شد همین روند در هنرستان کمال‌الملک و بعدها دانشکده هنرهای زیبا و هنرهای تزئینی ادامه پیدا کند.
تنها پس از ظهور نسل اول مدرنیست‌ها نظیر ضیاپور، عامری جوادی‌پور و حمیدی و بازنشستگی شاگردانش نظیر حیدریان، فضا برای نسل دوم نقاشان مدرن ایرانی فراهم شد.
در نهایت، نقاشی مدرن ایرانی هویتی مستقل پیدا کرد و به یکی از غنی‌ترین و متنوع‌ترین شاخه‌های هنر در ایران تبدیل شد.
دیدگاه تان را بنویسید