از کالج تا رودخانه: سفر پرفراز و نشیب بابا اکو برای نجات طبیعت

داستان عجیب «بالبیر سینگ سیچوال»، معروف به «بابا اِکو» و زندگی عبرت‌آموز او را در این مطلب بخوانید.

به نقل از اکانت توییتری «هیرکان» در شبکه‌های اجتماعی ایکس:

ایشون «بالبیر سینگ سیچوال» هست که معروفه به «بابا اِکو» و زندگی عبرت‌آموزی داره.

سال 1981 از کالج انصراف داد و لباس نارنجی پوشید... (لباس مبلغین مذهبی). بالبیر سینگ از نظر بسیاری از کسانی که میشناختنش، تفکر مثبت و پاکی داشت. بخاطر همین طرفدارانی توی روستاشون پیدا کرد.

بالبیر ساکن یه روستای دور افتاده در 400کیلومتری دهلی و 40کیلومتری جالندر هست.

اون وقتی مشقتی که به مردم برای طی کردن این مسیر تا شهر رو میدید، خودش آستین بالا زد و با هزینه شخصی از بین تپه‌ها گذرگاهی باز کرد تا مردم بتونن راحت رفت و آمد کنن و با موفقیت این کارو به سرانجام رسوند!

این حرکت محبوبیت زیادی براش به همراه داشت و لقب «بابا» رو به ارمغان آورد (بابا به معنای کسی که ید بیضا و دستان توانمند داره).

چند سال بعد اون به جلسه‌ای تو روستاشون دعوت شد که راجع به آلودگی فاجعه بار رودخانه‌ی 160کیلومتری مجاور صحبت کنن.

 شش شهر و روستاهای مجاور تموم زباله‌ی

‌خودشون رو می‌ریختن توی رودخانه‌ی «کالی بین».

از اونجایی که بحث بالا گرفت و همکاری‌ای از طرف مسولین ندید... 

سال 2000, بالبیر سینگ که حالا به اسم بابا میشناختنش همراه عده‌ی کمی از مریدانش، با لباس نارنجی مقدسش، رفتن تو رودخونه‌ی آلوده‌ی کالی بین که پاکسازیش کنن.

‌اون از سرعت حلزونی کار نترسید و باز گرداندن شکوه طبیعت به رودخانه رو به دلایل مذهبی به چشم عبادت میدید، با دست خالی تمام مشقت‌ها رو به جان خرید.تمام علفهای هرز و زباله‌هایی که رودخانه رو آلوده کرده بود جمع کرد.

با انتشار خبر اراده‌ی محکم بابا، مردم یکی یکی به بابا و گروه کوچیکش پیوستن.

همونایی که نسبت به همین فاجعه بی‌تفاوت بودن با تراکتور و ادوات صنعتی و کشاورزی مجهز به کمکش رفتن.

بابا خودش با تراکتور زمین رو صاف کرد و گروهش از هیچ تلاشی فروگذار نبودن.

‌ظرف مدت 16 سال نه تنها رودخانه رو تمیز کردن، بلکه دیوار ساحلی برای هدایت رودخانه ساختن و با کاشت درختان میوه و تزیینی یه اثر ماندگار و خارق‌العاده بوجود آوردن.

اما مشکل اصلی فاضلاب بود.هنوز روستاها و شهرهای مسیر رودخانه فاضلابشون رو میریختن تو آب.یواش یواش با فشار افکار عمومی بستن مسیر سر ریز فاضلاب به رودخانه سر زبانها افتاد.

بابا یه بار دیگه پیشقدم شد و از مهندسین و کارشناسان مریدش خواست یه سیستم طراحی کنن و این رو به نتیجه برسونن.

اونا هم با تلاش خالصانه، اقدام به نصب لوله‌های زیر زمینی انتقال فاضلاب و تسویه‌ی طبیعی آب از طریق لایه‌ی ترانشه کردن.

از آب تسویه شده برای آبیاری مزارع هم استفاده میشد، این سیستم بقدری خوب جواب داد که بعنوان مدل تسویه‌ی «سیچال» نامگذاری شد.این سیستم روی تمام مرکز سرریز فاضلاب به روستا به رودخانه و حتی روستاهایی که نزدیک رودخانه نبودن هم پیاده سازی شد.

‌سال 2008 که هنوز درحال کار روی رودخانه بودن، تایمز نوشت: رودخانه‌ی کالی در حال حاضر تبدیل به یه مکان برای تفریح عموم مردم و حمام برای اعیاد مذهبی شده.

بابا اکو (بابا اکو یعنی محافظ طبیعت) همچنان مجرد مونده و کل وقتش رو با انجام کارهای یدی عام‌المنفعه پر می‌کنه.

اون ایستگاه راه آهن «سلطانپور لودی» رو پاکسازی کرده. تو ایستگاه با کاشت درخت فضای سبز زیبایی پدید آورد و سوله‌های انتظار مسافران در برابر آفتاب و بارون رو تعمیر کرد.

همچین با ساخت توالت که جزو نیازهای اساسی این مکان بود، بهداشت عمومی این ایستگاه رو چند پله ترقی داد.

تعمیر اونهم ۳ سال طول کشید و تا قبل از اون یه مکان ناامن و بشدت کثیف بود که فاضلاب آلوده و بوی نامطبوع همه جاش عیان بود.

بابا همچنین یه کالج رو اداره می‌کنه و تو یه مدرسه‌ به آموزش کودکان زاغه نشین مشغوله.

ضمنا «پادما شری»چهارمین جایزه‌ی عالی غیر نظامی رو از رییس جمهور هند گرفته.