در حالی که اکثر آمریکایی‌ها نمی‌توانند زمانی را بدون آن به یاد آورند همبرگر تقریبا یک قرن پیش در ایالات متحده به طور گسترده‌ای محبوب شد. تعداد کمی از رستوران‌های همبرگر هم چنان همبرگر‌هایی را که با گوشت چرخ کرده تهیه می‌شوند همانند دوران گذشته به صورت تازه سرو می‌کنند. «جورج موتز» پژوهشگر تاریخچه برگر بیش از ۲۰ سال از زندگی خود را صرف سفر به سراسر ایالات متحده و تحقیق در مورد همبرگر کرده است.
موتز پس از تولید، فیلمبرداری، تدوین و کارگردانی فیلم مستند خود تحت عنوان «همبرگر آمریکا» در سال ۲۰۰۴ میلادی به انتشار راهنمای برگر به صورت ایالتی و سپس اولین کتاب آشپزی خود «کتاب برگر بزرگ آمریکایی» در سال ۲۰۱۶ میلادی ادامه داد. موتز تخمین می‌زند که او احتمالا حدود ۲۰ هزار همبرگر در زندگی‌اش خورده است بدون این که قصد داشته باشد به این زودی‌ها به خوردن آن پایان دهد!
چگونه همبرگر به یک غذای کلاسیک آمریکایی تبدیل شد
همبرگر تاریخ پر سفری دارد. به گفته موتز داستان منشاء همبرگر از قرن سیزدهم در مغولستان شروع می‌شود زمانی که مغول‌ها و تاتار‌ها در حال جنگ بودند.
موتز می‌گوید: «ظاهرا تاتار‌ها طعم گوشت خام گوسفندی را دوست داشتند. آنان تمام روز را با گوشت خام گوسفندی زیر زین خود سوار می‌کردند. هنگامی که سرانجام اردو می‌زدند گوشت خام و گرم گوسفند را خرد می‌کردند و احتمالا مقداری ادویه به آن می‌افزودند».
او می‌افزاید: «این ظرف غذا در نهایت به میان کارگران کشتی و بنادری که در کرانه دریای بالتیک پهلو می‌گرفتند راه یافت و پس از آن به بخش‌های غربی اروپا از جمله اسکاندیناوی رسید. این غذا از آنجا سرانجام به آلمان و بندر هامبورگ راه یافت. زمانی که این غذا به آلمان رسید از گوشت خام گوسفندی به گوشت گاو خرد و پخته شده تغییر یافت که امروزه به عنوان «فریکادلن» شناخته می‌شود».
موتز توضیح می‌دهد که وقتی مهاجران آلمانی منتظر کشتی‌هایشان بودند فریکادلن را به عنوان یک غذای ارزان و خوشمزه می‌خوردند. هنگامی که آنان هامبورگ را در اواسط قرن نوزدهم به مقصد ایالات متحده ترک کردند مهاجران دستورالعمل و طرز تهیه این غذا را با خود به امریکا آوردند.
او می‌افزاید: «فریکادلن در نهایت راهی ایالات متحده شد و من می‌توانم تصور کنم که فریکادلن برای اکثر افرادی که در ایالات متحده زندگی می‌کردند هیچ معنایی نداشت مگر این که شما آلمانی باشید. بنابراین، آنان مجبور شدند نام غذا را در آن مرحله به «استیک به سبک هامبورگ» یا «به سادگی استیک هامبورگ» تغییر دهند».
موتز اشاره می‌کند همزمان با حرکت مهاجران آلمانی برای کشاورزی به سمت غرب در سراسر ایالات متحده نمایشگاه‌های دولتی نیز شروع به برپایی کردند.
کشاورزان از همه اقشار جامعه در این نمایشگاه‌ها شرکت می‌کردند تا در مورد شیوه‌ها و تجهیزات مختلف کشاورزی بیاموزند. به گفته موتز مهاجران آلمانی غرفه‌های خود را برای سرو استیک هامبورگ که در آن زمان یک غذای قومیتی و مختص آلمانی تبار‌ها به شمار می‌رفت برپا کردند.
با توجه به این که هات داگ‌ها پیش از همبرگر به عنوان غذایی مقرون به صرفه عرضه می‌شد موتز معتقد است که هات داگ الهام بخش ایجاد همبرگری بود که امروز می‌شناسیم روندی که به گذاشتن استیک هامبورگ روی نان، ساخت ساندویچ هامبورگ و در نهایت همبرگر منتهی شد.
موتز می‌گوید: «هیچ کس نمی‌تواند با اطمینان بگوید که چه کسی اولین بار این کار را انجام داده است. حدود هفت تا نه ادعا در سرتاسر غرب میانه، تگزاس تا اوهایو تا ویسکانسین وجود دارند. متاسفانه هیچ راهی برای اثبات قطعی وجود ندارد که اولین بار چه فردی استیک هامبورگ را روی نان قرار داده است. این اتفاق در همه جا به طور همزمان رخ داد و هیچ فردی در مورد آن گزارشی ارائه نکرده بود».
تبدیل شدن برگر به غذای کلاسیک امریکایی
این روند ادامه یافت و رستوران‌ها شروع به سرو ساندویچ کردند. موتز می‌گوید همبرگر در حال حاضر مایه افتخار غذا‌های آمریکایی است.
موتز می‌گوید: «همبرگر تقریبا تنها اختراع غذایی در آمریکا در حدود صد سال گذشته است. همبرگر راه خود را به عنوان غذای قومیتی از آلمان آغاز کرد، اما ما (امریکایی ها) آن را پذیرفتیم و با گذاشتن آن روی نان آن را متفاوت ساختیم. همبرگر بخش بسیار مهمی از ریشه‌ها و تاریخ طبقه کارگر در آمریکا است. همبرگر در عصر صنعتی باعث سیر شدن هر کارگری در امریکا شد».
دیدگاه تان را بنویسید