با مردم خوب حرف بزن

با مردم خوب حرف بزن

ماها بلد نیستیم خوب حرف بزنیم. تقریبا  اکثرمان بلد نیستیم. لااقلش من ندیده‌ام. اصلاً خیلی از بدبختی‌ها و مشکلاتمان مال همین خوب حرف زدن بلد نبودن است.

 هنوز زن و شوهر مشکل‌داری ندیده‌ایم که خوب حرف زدن را بلد باشند.

 به قول آقامون شجریان، نازار دلی را که تو جانش باشی.

خوب حرف زدن، آرامش می‌آورد. آدم‌ها را آرام می‌کند. عینهو مرهم است. 

جالب است که در قرآن، خوب حرف زدن از نشانه‌های ایمان به خداست که در چهار پنج جزء اول قرآن که عموماً مربوط به تعریف دین و حد و حدود آن هستند، آمده است.

 یعنی ممکن است عبادتهای عالم را از روی عادت جرواجر کرده باشی، ولی خوب حرف نزنی. 

این یعنی ایمانت هنوز می‌لنگد: قُولُوا لِلنَّاسِ حُسْناً؛ با مردم (یعنی با همه‌ی انسان‌های کره‌ی زمین) به زبان خوش سخن بگویید (بقره، آیه83).

خدا که موسی را می‌فرستد سروقتِ فرعونی که روی زمین ادعای خدایی می‌کرد، از بین تمام توصیه‌های عالَم می‌گوید با او خوب حرف بزن: فَقُولَا لَهُ قَوْلًا لَیِّنًا لَعَلَّهُ یَتَذَکَّرُ أَوْ یَخْشَى (طه، 44).

به قول حافظ:

به خلق و لطف توان کرد صید اهل نظر/ به بند و دام نگیرند مرغ دانا را

یا مثلا به پیامبر ص می‌گوید می‌دانی رمز موفقیت آدم بی‌سواد و فقیر و یتیم و فرودستی مثل تو چیست که آدم‌ها جانشان را هم برایت می‌دهند؟

اول این‌که نه تنها شنونده‌ی خوبی هستی، بلکه، سرتاپا گوشی (توبه، 61)؛ دوم آن‌که چنان خوش قلب و رئوفی که حتی دلت برای دشمنانت هم می‌سوزد و حسرت می‌خوری از گمراهی‌شان (شعرا، 3؛ فاطر، 8)؛ و سوم آنکه نرم‌خو و خوش‌گفتاری (آل‌عمران، 159).