جنگ در هر حالتی ناخوشایند و جانکاه است حال چه در اوکراین باشد، چه در یمن، افغانستان و ... تنها اتفاق مسلمی که هر جنگی در پی دارد کشته شدن انسانها و به وجود آمدن رنج و عذاب ناشی از آن.
هیچ جنگی وجود ندارد که عاقبت به خیر شده باشد و یا بعد از آن بگویند ما بسیار خوشحالیم از این جنگ.
فرهنگ و فرهنگ سازی تنها راه برای دور شدن از جنگ است، اگر یک قدرت ماورایی داشتم سعی می کردم بعضی از جنگ افروزان جهان را مجبور کنم که 3 فیلم سینمایی را ببینند که اتفاقا هر 3 فیلم را استنلی کوبریک استاد مسلم سینمای جهان ساخته است.
حال که چنین قدرتی ندارم و سیاست مدارهای جهان هم در دسترس نیستند، تنها کاری که می توانم بکنم این است که در یک یادداشت کوتاه این فیلم ها را به شما معرفی کنم و امید داشته باشم شاید با دیدن این 3 اثر هنری به مصائب و تاثیرات ویرانگر جنگ در هرجای جهان پی ببریم و نسل آینده را از این سقوط همه جانبه در نگه داریم.
فیلم اول ؛ راههای افتخار محصول 1957
زمستان ۱۹۱۶ است و ارتش آلمان، درست بیرونِ دروازههای پاریس، مقابل نیروهای فرانسوی در سنگرهایشان، در گِل گیر کردهاست. اگرچه تلفات بالا نیست، ولی خاکی هم تسخیر نمیشود. درحالیکه فشار از سوی سیاستمدارها بالا گرفته تا به هر ترتیب، پیشرفتهایی در جبهه جنگ صورت گیرد، دو ژنرالِ خودمحورِ فرانسوی، برولار (آدولف منژو) و میرو (جرج مَکریدی) نقشه حملهای را طرح میریزند که از همان ابتدا محکوم به شکست است. سرهنگ دَکْس (کرک داگلاس) به این فرمان اعتراض میکند، ولی میداند که اعتراضش راه به جایی نمیبرد و ...
در بخشی از فیلم راههای افتخار می بینیم که ژنرال میرو دستور حملهای میدهد که سربازان نمی توانند دستور او را اجرا کنند، به همین دلیل به توپخانه خودی دستور می دهد تا نیروهای خودشان را به توپ ببندد، این فرمان ناشنیده گرفته میشود و اجرا نمیشود. اینجاست که میرو فرمان میدهد تا همه نفرات یگان توپخانه را بهخاطر نافرمانی، تیرباران کنند و ...
دیدگاه تان را بنویسید