اوکراین و یمن؛ مرگی که می‌بینیم و مرگی که نمی‌بینیم

 از زمانی که روس‌ها پوتین‌های خود را به پا کردند واز مرز اوکراین گذشتند، جهان به رنگ پرچم آبی و زرد اوکراین درآمد و تقریبا همه از ظالم بودن روسیه در عصر جدید حرف زدند. الان هرکجای جهان باشی جنگ اوکراین خبر اول است. بسیاری آن را محکوم می‌کنند و برخی آن را حق مشروع دولت مسکو می‌دانند.

در این میان بخشی هم از مظلومیت یمن و مردم آن می‌گویند. آنها که سال‌ها مورد حمله و هجمه عربستان واقع شده‌اند و تقریبا جهان در برابر جنایت‌هایی که به مراتب تلخ‌تر از اوکراین است، ساکت مانده است و انگار نه انگار سعودی‌ها، یمن را به ویرانه‌ای تبدیل کرده‌اند.

این اهمیت و آن بی‌اهمیتی به قدرت رسانه بر می‌گردد. رسانه‌ها هرکجا که بیشتر باشند و البته دوست داشته باشند را به صورت گسترده پوشش می‌دهند.

برای درک این رفتار احتیاج نیست به دل خیابان‌های موشک خورده کیف یا صنعا برویم در همین ایران هم می‌شود این رفتار را دید. روزهایی که تهران آلوده است را به یاد بیاورید. همه از رسانه‌های بزرگ و کوچک و مسئولان از وضعیت وخیم تهران حرف می‌زنند. شهر را تعطیل می‌کنند. جلسه می‌گذارند و هر کاری می‌کنند تا مشکل آلودگی هوای پایتخت دیده شود و در مورد آن حرف زده شود.

اهواز اما در تمام این سال‌ها درگیر آلودگی و گردو خاک است. سیستان و بلوچستان از بی آبی رنج می‌برد. خشکسالی شهرهای کویری را تهدید می‌کند اما رسانه‌ها در برابر آن ساکت هستند و اگر خیلی وضعیت حاد شود، کمی از آن حرف می‌زنند و دوباره از یاد می‌برند که بسیاری از شهرهای ما به غیر از تهران با مشکلات بزرگ و کوچک دسته و پنجه نرم می‌کنند.

این دنیای واقعی ماست. شاید زندگی در قصه‌ها شیرین‌‌تر باشد اما در دنیای حقیقی آنهایی که پول و زور بیشتری دارند، همیشه سوار بر اسب قدرت هستند و هر کاری که دل‌شان بخواهد می‌کنند.

همه تیم‌های فوتبال جهان به راحتی با عربستان بازی می‌کنند. هیچ کس به آنها نمی‌گوید چون شما متجاوز هستید ما با شما بازی نمی‌کنیم اما همان تیم‌ها، روسیه را تحریم کرده‌اند و می‌گویند فوتبال بی فوتبال!

قدیمی‌تر ها می‌گفتند« هرکه بامش بیشتر برفش بیشر» حالا این ضرب المثل ایرانی، حال و روز دوران ماست.

اوکراینی‌ها می‌میرند و مردم این مرگ را می‌بینند و از آن حرف می‌زنند و در ظاهر تلاش می‌کنند که به آنها کمک کنند و آن سو ترک، یمنی‌ها می‌میرند بدون اینکه دیده شوند و کسی برای آنها دلسوزی کند حتی در ظاهر.