اخیرا شاهد بودیم که یکسری از نمایندگان مجلس یازدهم از دولت خواستند که برجام را احیا کند. نکته‌ای که قابل‌تامل است و البته که باید هم استقبال کرد؛ نشان‌دهنده افزایش واقع‌گرایی نزد دولت و مجلسی است که الان عملا همسویی لازم را با هم دارند.
نکته جالب این است که حتی تا همین چند ماه اخیر اتهامات مختلفی علیه کسانی که از احیای برجام صحبت می‌کردند، مطرح می‌شد.
واقعیت و آن چیزی که روزبه‌روز اثبات می‌شود این است که وقتی امثال بنده یک کلیدواژه را بارها تکرار می‌کنیم، تحت عنوان تنش‌زدایی یعنی اینکه یک دید واقع‌گرایانه داریم و اعتقادمان بر این است که تنش‌ها به‌گونه‌ای فزاینده و بعضا مصنوعی شکل گرفته و گروه‌های مختلفی در داخل و خارج ایران و حتی به‌ویژه برخی قدرت‌ها از تنش ایران در دنیای امروز سود می‌برند ولی بازنده اصلی این تنش‌ها مردم هستند که هزینه تنش‌های فزاینده خارجی را پرداخت می‌کنند که همانا تحریم است.
لذا بر این بنیان، ایران و آژانس باید به یک سازوکاری برای تجدید رابطه خود برسند. یعنی سازوکار جدیدی را باید شکل دهند که دغدغه‌های دو طرف را دربر بگیرد.
معتقدم دولت در حال فرصت‌سوزی است و مشخصا در نشست‌های سازمان‌ملل‌متحد و حتی در سخنرانی رئیس‌جمهور عملا برنامه کاری که در آن بحث مشکلات سیاسی خارجی ایران دیده شود، وجود نداشت. لذا می‌بینیم بعد از این همه دیدار که آقای امیرعبداللهیان انجام داد، تنها چیزی که از دل دیدارها درآمده، افزایش تنش بین ایران و حتی کشورهای اروپایی و حتی تنش بین ایران و آژانس و غیره است. یعنی تنها تفسیری که از این شرایط می‌شد کرد، یعنی از بین رفتن یک فرصت ایده‌آل دیپلماتیک در بزرگترین مجمع جهانی که سالیانه شکل می‌گیرد.
دلیلش این است که ایران هنوز یک برنامه مشخصی ندارد که در قبال تحولات سیاسی مرتبط با خودش در موضع فعال قرار دهد.
دیدگاه تان را بنویسید