فلاکت مسلمانان روهینگا ادامه دارید

پناه‌جویان بازمانده‌ی روهینگیا (مسلمانان کشور میانمار) از سختی و معضلات مهاجرت از بنگلادش به مالزی و ریسک مرگ با قایق‌های کوچک در دریا می‌گویند.

در سال 2017 و به دنبال حملات ارتش میانمار به مناطق مسلمان نشین این کشور، آنها به سمت بنگلادش فرار کردند. حالا موجی از مهاجرت غیرقانونی این افراد از بنگلادش به سمت مالزی به وسیله کشتی به راه افتاده است. در این سفرها آنها دچار مشکلات زیادی می شود.

خبرنگار رویترز با روایت این مشکلات، در گزارش خوب می نویسد: "شهاب اودین" پناهنده روهینگیایی تصور می‌کرد یک قایق کوچک، تنها شانس او برای خروج از اردوگاه بنگلادش و زندگی بهتر در مالزی است اما کار به جایی رسید که او تا آستانه مرگ پیش رفت.

این جوان 20 ساله یکی از 400 پناهجویی است که نتوانستند با قایق به مالزی برسند. آنها پس از هفته‌ها گرسنگی، خستگی، آسیب‌های روحی و جسمی در اواسط ماه آوریل به بنگلادش بازگشتند.

گروه‌های حقوق بشری می‌گویند حداقل صدها آواره و پناهجوی دیگر با این قایق‌ها در دریا مانده و به مالزی نرسیده‌اند. در حالیکه دولت‌های شرق آسیا مرزها را برای مقابله با ویروس کرونا محکم‌تر می‌کنند، هشدارهای ناخوشایندی از احتمال کشته شدن صدها پناهجوی این منطقه و تکرار فاجعه سال 2015 به گوش می‌رسد. در آن سال بسیاری از پناهجویان به دلیل سخت‌گیری دولت‌های این مناطق غرق شده یا توسط قاچاقچیان کشته شدند.

شهاب اودین بازمانده 20 ساله روهینگیایی از یک قایق قاچاق انسان - این قایق از بنگلادش به مالزی میرفت/ عکس: رویترز

اینک 7 بازمانده از قایق پناه‌جویان روهینگیا از خاطرات آزاردهنده 2 ماه خود روی قایق خود می‌گویند.

احتمالا چند ده تا صد نفر از پناهجویان این قایق‌ها جان خود را از دست داده‌اند. همه بازمانده‌ها چنین عددی را در مورد جان‌باختگان اعلام کردند و آمار کاملا دقیقی از این افراد ندارند.

این چند بازمانده می‌گویند: صدها زن، مرد و کودک روی قایق به صورت فشرده قرار داشتند. فشردگی به حدی بود که کسی قدرت تکان خوردن نداشت. قایق‌سواران برای محافظت از باران و آفتاب سوزان چمباتمه می‌نشستند. اندکی بعد و پس از پایان ذخیره آب و غذا، مرگ‌ و میر به دلیل تشنگی، گرسنگی و ضرب و شتم آغاز شد. جنازه‌ها به دریا انداخته شد. بعضی از بازماندگان اشک‌ریزان این خاطران را بازگو می‌کردند.

"اودین" جوان 20 ساله روهینگیایی می‌گوید: تصور می‌کردم که هرگز به خانه نخواهم رسید. من دلتنگ خانواده به ویژه والدینم بودم.

گروه فعال اجتماعی "فورتی رایت" در هفته گذشته اعلام کرد: کارکنان این قایق قربانیان خود را برای بهره‌برداری بیشتر در شرایطی مانند برده‌داری قرار داده‌ بود.

رویترز برای تائید این مطلب موفق به تماس با کارکنان قایق نشده است.

سازمان عفو بین‌الملل از دولت‌ها خواسته تا از آوارگان روهینگیا حمایت کرده و به آنها اجازه دهد تا به سرزمین‌های آنها وارد شوند. براساس تخمین ها حدود 800 نفر دیگر از این آوارگان در دریا مانده‌اند با این حال ده‌ها نفر از پناهجویان یکی از این قایق روز شنبه به ساحل جنوبی بنگلادش رسیدند.

مالزی از سیاست خود برای دور زدن و نپذیرفتن قایق‌ها دفاع می‌کند. وزیر خارجه‌ این کشور در روز پنجشنبه گفت: مقامات مالزی برای دفاع از حق حاکمیت این کشور قانونی عمل کرده‌اند و برای انجام دوباره آن آمادگی کامل دارند.

بیش از یک میلون نفر از مردم روهینگیا (مسلمانان میانمار) پس از فرار از ایالت بودایی‌نشین "راخین" میانمار در کمپ‌هایی در جنوب بنگلادش زندگی می‌کنند. این افراد اقلیت مسلمان میانمار محسوب می‌شوند.

بیشتر مردم روهینگیا پس از حملات ارتش در سال 2017 از ایالت راخین گریختند. سازمان ملل حملات ارتش میانمار را نسل‌کشی خواند اما میانمار آن را انکار می‌کند و هدف حمله خود را "پاسخ به شورشیان" می‌نامد.

اگرچه مردم روهینگیا قدمت و سابقه زندگی خود در ایالت راخین را بیش از قرن‌ها اعلام می‌کنند اما میانمار آنها را "مهاجرانی غیرقانونی" از جنوب آسیا می‌داند.

در سال‌های گذشته بسیاری از مردم روهینگیا با قایق از میانمار و بنگلادش به مالزی و تایلند گریخته‌اند. این فرار معمولا حدفاصل ماه‌های اکتبر تا آوریل صورت می‌گیرد که دریای این منطقه آرام‌تر است. در سال 2015 قاچاقچیان به دلیل سخت‌گیری‌های تایلند بار انسانی خود را به دریا انداختند.

"اودین" در بنگلادش با رانندگی موتور توک- توک (موتور 3 چرخ) کمی پول در می‌آورد. با این وجود او می‌گوید مهاجران هر روز محدودتر می‌شوند.

در ماه‌های اخیر دولت بنگلادش دسترسی به اینترنت و تلفن همراه را برای این قشر محدودتر کرده است. آنها همچنین سیم‌های خاردار را در اطراف کمپ‌ها نصب کردند و مدعی‌اند درصدد فراهم آوردن امنیت بیشتر برای پناهجویان هستند.

اودین گفت: با این اقدامات بیشتر قبل احساس زندانی بودن می‌کردم.

این جوان روهینگیایی گفت: فکر می‌کردم رسیدن به مالزی من را نجات می‌دهد. بسیاری از کسانی که به مالزی رفتند شرایط روحی و مالی بهتری دارند.

اودین و چند نفر از دوستانش مردی را در یک "حلبی آباد" ملاقات کردند که آنها را با یک قایق شلوغ و در کنار صد نفر دیگر به مالزی ببرد. مردان در بخش پائین و زنان در بخش بالایی قایق قرار داشتند. بیشتر زنان جوان بوده و به امید ازدواج به مالزی می‌رفتند.

یک پناهنده دیگر به نام "اناموا حسن" نیز در این باره گفت: داییم که در مالزی است از من خواست به مالزی بروم. من میخواستم به مالزی بروم و به فقر خانواده‌ام پایان دهم.

شش نفر از بازماندگان قایق به رویترز گفتند که با میل و خواست خودشان سوار این قایق‌ها شده‌اند. اما یک نوجوان 16 ساله در این میان گفت به زور مردان ناشناس وارد این قایق شده است.

اودین گفت: بدبختی به محض ورود به قایق آغاز شد. ما تقریبا چیزی نخوردیم. کودکان برای آب گریه می‌کردند.

دعا و التماس

بعد از گذشت یک هفته، قایق به مالزی رسید. آنها برای چند روز در قایق منتظر شدند و سرانجام کارکنان قایق به آنها گفتند که نمی‌توانند پیاده شده و باید به بنگلادش بازگردند.

آنها دوباره از خلیج بنگال عبور کردند.

اودین گفت: سه بار طوفان آمد.

او افزود: من به عنوان خدمتکار از سوی کارکنان انتخاب شده بودم و باید کسانی که از صف خارج می‌شدند را می‌زدم. اگر مردم را نمی‌زدم، به شدت کتک می‌خوردم.

"حسن" گفت: در این میان برخی از مسافران ناامید شروع به نوشیدن آب دریا کردند. به قدرت خدای بخشاینده آب دریا شیرین به نظر ‌می‌رسید.

بسیاری از مردم در این شرایط بد به دریا پریدند. بسیاری می‌گفتند مرگ در آب بسیار بهتر از مرگ در قایق است.

شب ها بسیاری از مسافران یکدیگر را دلداری می‌دادند و با گریه دعا می‌خواندند.

نجات‌یافتگان می‌گویند: سرانجام بار دیگر کشتی در نزدیکی میانمار متوقف شد. اما باز کسی نتوانست از کشتی پیاده شود.

حسن گفت: بسیاری از مسافران می‌مردند و جنازه‌ها از عرشه به دریا پرت می‌شد. من نیز به این فکر می‌کردم که چه زمانی خواهم مرد.

نقاشی یک کودک پناه‌جو روهینگیایی که دو ماه از عمر خود را در یک قایق چوبی در مسیر مالزی گذراند- این نقاشی در بازار کاکس  بنگلادش دیده شد/ عکس: رویترز

سرانجام پناه‌جویان ناخدا را وادار کردند تا به بنگلادش برگردند. آنها می‌خواستند یک شب روی زمین باشند.

یک مقام گارد ساحلی بنگلادش پس از دیدن مسافران این قایق گفت: صحنه‌ای تکان دهنده بود. آنها بسیار لاغر و نحیف بودند. برخی از آنها قدرت ایستادن نداشتند.

"موریل بورسیر" مدیر پزشکان بدون مرز در بنگلادش که بعدها بازماندگان این قایق را ملاقات کرد در این باره گفت: بسیاری از آنها قدرت راه رفتن ندارند. برخی از آنها از گم شدن خویشاوندان و دوستان خود فقط مات و متحیر مانده‌اند.

برخی از بازماندگان به بیمارستان رفته و برخی دیگر به کمپ‌های قرنطینه فرستاده شده‌اند. آنها به دلیل سفر خود با قایق اطلاع آگاهی زیادی از ویروس کرونا ندارند و احتمال ابتلای آنها وجود دارد.

اودین گفت که پدر و مادرش پس از بازگشت، او را به سختی شناختند اما او به آینده خود امیدوار بود.

او خدا را برای بازگشتش شکر می‌گوید زیرا مردن در زمین و کنار خانواده بهتر از مردن در دریاست.