این تحقیق جدید که توسط دانشگاه نورث وسترن صورت گرفته، نشان می‌دهد که زیرمجموعه‌ای از نورون‌های شبکیه سیگنالهای بازدارنده را به مغز ارسال می‌کنند.
در گذشته محققان باور داشتند که چشم تنها سیگنالهای تحریکی ارسال می‌کند، این سیگنال‌ها باعث افزایش واکنش نورون‌ها می‌شوند.
این تیم همچنین به این موضوع پی برده که این زیرمجموعه شامل رفتارهای ناخودآگاه مانند هماهنگ‌سازی ریتم‌های شبانه‌روزی چرخه‌های نور و تاریکی و انقباض مردمک در مواجه با نور شدید می‌شود. با اطلاع بهتر از نحوه عملکرد این نورون‌ها، محققان می‌توانند مسیرهای جدیدی را پیدا کنند.
محقق ارشد این تحقیق، «تیفانی اشمیت» اعلام کرده:
«این سیگنالهای بازدارنده از تنظیم مجدد ساعت شبانه‌روزی ما در نور کم جلوگیری می‌کند و مانع از انقباض مردمک در نور ضعیف می‌شود، هر دوی آن‌ها برای بهبود دید و عملکرد روزانه سازگار هستند. ما فکر می‌کنیم که نتایج این تحقیق یک مکانیزم برای درک اینکه چرا چشم ما تا این اندازه به نور حساس است، ایجاد می‌کند، البته رفتارهای ناخودآگاه ما حساسیت بالایی نسبت به نور ندارند.»
برای انجام این تحقیق، اشمیت و تیم آن نورون‌های شبکیه‌‌ای مسئول سیگنالهای بازدارنده در مدل موش را مسدود کردند. زمانی که این سیگنال مسدود شد، نور کم تاثیرگذاری بیشتری در تغییر ریتم موش داشت. اشمیت در این رابطه گفته:
«این موضوع نشان می‌دهد که یک سیگنال توسط چشم ارسال می‌شود که فعالانه مانع از تغییر مجدد ریتم شبانه‌روزی در زمان تغییر نور محیط می‌شود. چنین چیزی برای ما غیرمنتظره بود، اما منطقی به نظر می‌رسد چرا که شما نمی‌خواهید کل ساعت بدن خود را بخاطر یک تغییر کوچک در نور تنظیم کنید و تنها به دنبال این موضوع در زمان تغییرات گسترده در نور هستید.»
دیدگاه تان را بنویسید